مھروان مُھرگے بوت زمین ءِ چمّاں

نبشتہ کار: نسیب پروان

پھل کن مھرو!
من ترا مدام نبیسگ ءِ جُھد کُتگ، بلے بے سوب بوتگ آں۔ نہ زاناں پرچے ءَ من گوں وت ءَ ھمے تسلی ءَ ایمن کُتگ کہ تو نبشتہ کنگ نہ بہ ئے، ترا من اینچُک ءَ چہ گیشتر نہ زاناں کہ منی گس ءَ چہ کمو گِستا روچ دراهی ءِ نیمگ ءَ تئی گس بوتگ۔ مُدام انچیں جیڑگانی آماچ بوتگان ءُ ترا کدی نبشتہ نہ کُتگ، بلے چوناهیا راستی ایش اِنت کہ مھرو جان تو من ءَ گوں سیاهیاں جنڈیں دپترانی توکا پہ نبیسگ ءَ دل نہ بوتگ ئے۔ من مدام تُرس اِتگ آں کہ پہ ترا ءُ تئی وشیں کندگاں نبشتہ کُتگیں ورداں مئے مساپر گونگیں بالاد ءِ هیدانی شھکور بر اَنت، بلے وهدے اے کشک ءُ دمک کہ من ءَ تئی جست ءَ کن اَنت من ھِچ نہ گْوش آں۔ مھرو مرچی من انچیں دیوالے ءَ تِکہ داتگ ءُ ترا نبشتہ کنگ ءَ آں کہ اے دیوال منیگ ءُ تئی مھرانی منگیر بوتگ اَت، اے نیام ءَ مدام من ءُ تو بوتگیں بس۔
تو ھر وهدے چہ من جستگ ئے یا دُچار کپتگ ئے ھمے (مھرگس ءِ) دیوالانی توکا من ءَ یات اِنت کہ دْراجیں وهدے ءَ پد ءَ تو پون کت من دْروت ءُ سلام ءَ پد ترا جُست گِپت ، گار ئے یار؟ تو شوکیں کندگے ءَ پد ءَ گْوشت: ”نوں بلے زاهراں یار۔“

برو مھرگس ءَ، بلے مھرو اے رند ءَ بہ جَلّ من کایاں ترا دُچار کپاں، اے دومی سیمی رند اِنت تو کا ئے من اُود ءَ نہ آں۔ من کایاں تو اُود نہ ئے۔ تو کند اِت ءُ گْوشت: ”اے رند ءَ چوش نہ بیت، اے بری نیادے الّم بیت۔“
بلاهیں دیوانے ءَ پد پون کٹ بوت ءُ من اُوں پہ مھرگِس ءَ جنزگ ءِ چن ءُ لانچ بندات کُت، اے مْیان ءَ چیزوکے روچ گْوست مھرو ءَ پد ءَ پون کُت ءُ دیوان بوت۔ گُڑا ھرشپ مھرو ءِ پون، کندگ ءُ مزاک منی تھنائیں مساپری ءِ ھمراہ اِت اَنت۔ یک روچے من کندگ ءِ توکا گْوشت مھرو تو مرچی من ءَ باز وش ءُ شادان گِندگ بوگ ءَ ئے، راز چے اِنت؟ مھرو ءَ پہ مھر گْوشت:”پد ءَ رند ءَ۔۔۔“
گڑا من یلہ نہ دات ءُ گْوشت چوش نہ بیت ارواہ، راز چے اِنت من ءَ بہ گْوش۔ گڑا مھرو ءَ من ءَ باز زلیل کنگ ءَ پد ءَ گْوشت: ”یار! منی سُور اِنت۔“
گڑا من گوں مھرو ءَ شاتکامی کُت، من پہ مزاک گْوشت کئی ھکّاں زورگ ءَ ئے هالاں چنڈ؟ مھرو ءَ گوں کندگ ءَ گْوشت: ”اڑے سور کناں، اکس ءَ تئی کِرّ ءَ دیم دے آں۔“
گڑا پون ئِے کٹ کُرت ءُ من پد ءَ وتی سپر پہ مھرگس ءَ بندات کرت۔ باز روچ ءَ پد من مھرگس ءَ سر بوتاں داں مھرو ءِ کلوھے اتکگ، من جلدی پون کت کہ هال دیان ئِے کہ من مھرگس ءَ رس اِتگ آں۔ مھرو ءَ پون چست کُت ءُ گْوشت: ”یار! گوں من ءَ دیراں جلّگ نہ بوتگ، من پد ءَ روگ ءَ آں۔“
مھرو تو روگ ءَ ئے؟
”هو پل۔“
چو جلدی پرچا یار، من ترا پد ءَ نہ دیست گڑا! مھرو ءَ گوں مھروانیں زبان ءَ گْوشت: ”یار! اے رند ءَ من رواں اگاں وت ءَ کُربان کناں یا زمین ءَ پچگراں کایاں۔“
من پون کٹ کُت ءُ مھرگس ءِ دیوال ءِ روتاب ءَ تکہ دات ءُ وتی تھنائی ءِ تاباں بریسگ ءَ لگ اِت آں۔ مرچی من پد ءَ مھرگس ءِ دیوالانی توکا تھنا نشتگ ءُ مھرو ءِ دْروشم ءَ سما کنگ ءَ آں، بس مھروان بہ گند من تئی انتزار ءَ نہ کناں، بلے مھرگس ءِ دیوالانی توکا گوں بندیگیں آدینک ءَ ، پِڈّاں جوڑ کُتگیں تگرد، دیوال ءِ نیام ءَ ٹنگ اِتگیں اکس انگت تئی ودار ءَ اَنت۔ من ءَ مدام تئی جست ءَ کن اَنت، من هرروچ گوں ایشاں نوکیں دُروگ بندان ءُ سھڑینان اِش کہ مھرو کئیت، مھرو کئیت، بلے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔