نبشتہ کار: زر اوست بلوچ
ما کُل بلوچ آجوئی لوٹ ایں ءُ مئے کل بلوچانی واھگ آجوئی اِنت، ما کل سرپد ایں کہ ما گلام ایں ءُ ما چہ اے گلامی ءَ وت ءَ آجو کنگ لوٹ ایں، بلے آجوئی پہ لوٹ نہ رس ایت ءُ ناں کہ آجوئی پہ واھگ ءُ تلب رس ایت، بلکیں آجوئی کربانی لوٹ ایت۔ آجوئی ھون لوٹ ایت، اگاں ماں آجوئی ءِ لوٹوک ایں بلے بژن ایش اِنت کہ ما انگت بے توار ایں۔ پہ ھمے آجوئی ءِ ھاتر ءَ مئے کنگریں ورنا جنگ کنگ ءَ اَنت، گڑا ما پرچا نشتگین ءُ چار ایں، گڑا ما پرچا گوں آیاں ھوار ءُ ھمکوپگ نہ بہ ایں، ما گندگ ءَ ایں کہ ما گلام ایں ءُ وتی گلامی ءَ مار ایں گڑا وت ءَ چہ گلامی ءَ رکّینگ ءَ پرچا پاد نیا ایں۔
ما کل سرپد ایں اے زانت مئے تہ ءَ ھست اِنت کہ مروچی ورنا پہ آجوئی ءِ ھاتر ءَ وتی ھوناں ماں گلزمین ءِ دلبند ءَ ریچگ ءَ اَنت، پہ ڈیھ ءِ آجو کنگ ءِ ھاتر ءَ ءُ ما آیاناں سلام ندر کن ایں ءُ ھمے گْوش اِیں کہ پہ وتن کربانی داتگ اش بلے ما وت ھاموش، ھچ نہ گْوش ایں ءُ گنگ ایں۔
باید اِنت ما ھم ھاموش مہ بہ ایں، باید ما بے توار مہ بہ ایں، باید ما مہ نندین ءُ مہ چار ایں، ما ھم پاد بیا ایں، اگاں آجوئی پہ واھگ ءُ تلب بہ رس ات ایں ورنایاں وتی ساہ ندر نہ کُتگ اِت اَنت ءُ وتی زِند ءِ وشی یلہ نہ کُتگ ات اَنت۔ ساہ درستاں وتی دوست اِنت ءُ زند ءِ وشیانی یلہ کنگ سک گران اِنت، مروچی اگاں ورنا کربانی دیگ ءَ یا کوہ ءَ کپتگ اَنت تنّ ءُ گژن، سردی ءُ گرمی ھرچ تکلیپی اوپار کنگ ءَ اَنت آیاں وتی گلامی مار اتگ۔ پرچا کہ آ زان اَنت کہ گلامیں راجاں ھچ باندات نیست، پمیشکا پہ آجوئی ءِ ھاتر ءَ آیاں وتی زند ءِ سرجمیں وشی یلہ داتگ اَنت۔ مات ءُ گْوھار، برات ءُ سنگت، سیاد ءُ وارس درست پہ ھمے آجوئی ءِ ھاتر ءَ یلہ داتگ اَنت۔
آیاں ھم وتی زند ءِ دوست اِنت، آیاں ھم لوگ ءِ نندگ دوست بیت، آیاں گوں سنگت ءُ ھمبلانی ھمراھی ءَ ترگ ءُ گردگ دوست بیت، بلے آیاں درست یلہ داتگ اَنت۔ پرچا کہ آیانی تہ ءَ اے زانت ھست اِنت کہ گلامیں راج ءَ ھچ ھک نیست کہ لوگ ءَ بہ نند ایت ءُ وتی وشیاں پیلو بہ کنت، ما ھم پاد بیا ایں، ما ھم کربانی بہ دے ایں، اے مئے ھک اِنت، اے مئے زمہ واری اِنت کہ جنگ ءَ ھوار بہ بہ ایں۔ اے مئے سر ءَ زمہ واری اِنت کہ جنگ ءَ بھر بہ زیرین ءُ جنگ ءَ دیم ءَ بہ بر ایں، اے جنگ ءَ وتی بہ پھم ایں، اگاں مروچی ما کل بلوچ ھوار بہ بہ ایں گڑا ما چہ اے گلامیں زند ءَ زوت آجو بوت کن ایں۔
مرچی کُل بلوچ ھمے گْوش ایت کہ ما آجوئی لوٹ ایں، مروچی کل بلوچ وتی گلامی ءَ سما کنگ ءَ انت، بلکیں انگت پاد نیا اَنت، پرچا کہ ترس ءِ آماچ اَنت۔ باید مہ ترس اِیں، تو ترس ئے یا نہ ترس ئے بلے اے بے رھمیں ریاست ترا روچے ناں روچے اَلّم جنت، گھتر ھمیش اِنت ما توکل بہ کن ایں ءُ گوں آئی ءَ جنگ بہ کن ایں دانکہ آ ھم بہ زانت ءُ سرپد بہ بیت ما آجوئی لوٹ ایں۔ ما ھم مہ نند ءُ مہ چار ایں، پرچا کہ آجوئی پہ چارگ نہ رس ایت۔ مروچی آ کہ کوہ ءَ کپتگ ءُ بزگ اَنت پہ آجوئی ءِ ھاتر ءَ، گڑا ما ھم کمو بہ جیڑ ایں۔ آ شُتگ اَنت ما ھم دیم ءَ بہ کنز ایں، ما ھم کمو توکل بہ کن ایں، اگاں کسے جنگ ءِ بھر اِنت زمین تھنا آئی ءِ نہ اِنت، ما ھم زمین ءِ پرزند ایں ءُ مارا درستاں وتی ھک اَدا کنگی اِنت۔
شالا بلوچستان آجو بات، بلوچ راج وتواجھیں راجے بات۔
