نبشتہ کار: کوھی بلوچ
شپ ءَ داں دیراں ما نِشت ءُ دیوان کُت، شپ ماھکان ءُ رُژنا اَت۔ کسانیں جمبرے ءِ شینک ماں آزمان ءَ لیب کنگ ءَ اِت اَنت، گْوات لھم ءَ لھم ءَ کشگ ءَ اَت ءُ کوہ ماھکانی ءَ چو اِستال ءَ بْرمش دیگ ءَ اِت اَنت۔ سنگتاں ورگ وارت ءُ چاہ اِش پِر کُت اَت، اے ساھت ءَ شھید واھگ جان گوں ڈوکے ءَ تِکہ داتگ اَت۔ من گوں دو سنگت ءَ آس ءِ کِر ءَ نِشتگ ءُ آس ءَ دار چیر دیگ ءَ اِت آں۔
”شُمئے چاھے اگاں گوکی گوشتے کہ گردگ ءِ نام ءَ نہ زانت، منی ھیال ءَ مردم دیم پہ واب ءَ بروت من زاناں چاہ باندا تیار بیت۔“ شھید واھگ جان ءَ گوں سُبکیں توار ءَ گوانک کُت ءُ گْوشت۔
”اے چاہ ءِ نام ءَ مہ گِر، چی ءَ کہ اے چاہ ءِ ورگ ءَ پد ترا شئیرے وانگی اِنت سنگت ءُ پد ءَ تو زان ئے ءُ تئی واب“ سنگتے ءَ وتی چادر کوپگ ءَ کُت ءُ واھگ جان ءِ پَسّہ دات۔
”من وتی شئیراں شُمئے دیم ءَ نہ واناں، من کِتابے کشّگ ءَ آں“ واھگ جان ءَ وتی دیم گوں سنگت ءَ کُت ءُ پہ کندگ پَسّہ دات۔
”واہ! منی شیر واہ! تئی کِتاب پیداک اِنت ءُ تو نام نہ گِپتَگ، گُڑا اَبّا کازی (واجہ مُبارک کاؔزی) ءَ پد مردم ترا بہ وان اِیت چے گْوش ئے تو؟“ من وتی دست سنگتے ءِ کوپگاں کُت ءُ پاد اتکاں دیم پہ واھگ جان ءَ شُت آں۔
”کازی! من اَبّا کازی بوت نہ کناں ءُ من ءَ گوں کازی ءَ مٹ مہ کن، کازی، کازی یے اَت، ءُ کازی ءِ جاہ ءَ منی ڈولیں نابزانتے کُج ءَ گِپت کنت“ واھگ جان چہ وتی جاہ ءَ پاد اتک ءُ دیم پہ آس ءَ اتک ءُ پَسّو دات۔
”اے وَ راست اِنت کہ تو کازی نہ بہ ئے، بلے تئی کِتاب ءَ الم من سرجمیں بلوچستان ءَ شِنگ کناں“ من وتی دیم گوں واھگ جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”سرجمیں بلوچستان ءَ منی کِتاب وَ چوناھیا شِنگ بیت کہ من سرمچارے آں، تو چو بہ کن یورپ ءَ دیمے بہ دے“ واھگ جان ءَ ٹھکے دات ءُ گْوشت۔
”اڑے! تو چونیں ھبر کن ئے، تئی کِتاب ءَ من جنت ءَ گِندگ لوٹاں تو یورپ ءِ ھبر ءَ کنگ ءَ ئے ھاھاھا“ من وتی دیم گوں واھگ جان ءَ کُت ءُ پَسّہ دات۔
”شُمے کِتاب سر بوت کُرباناں ءُ اُستاد مِنھاج ءَ چار ءُ پنچ سوت گْوشت، بلے بْیا اِت کہ چاہ ءَ بورے پد ءَ شُما گْوش اِت کہ چاہ سرد اَنت“ سنگتے ءَ گوانک کُت ءُ مارا گْوشت ئے۔
شپ ءَ داں دیراں ما نِشت ءُ دیوان کُت، برے ما یکے ءِ پُچُّکاں کپت اِیں، تو من ءَ بہ گْوش ءُ من ترا گْوشاں۔ اے شپ سنگتانی کندگاں گیش زیبا کُتگ اَت، یک نیمَگے ءَ کندگ ءُ ٹھکانی توار، دومی نیمگ ءَ ماہ ءُ ماھکانیں شپ، انچو سما بوت کہ بلوچستان آجو بوتگ ءُ ما پہ تر ءُ گرد ءَ اِد ءَ اتکگ اِیں۔ اے راست اِنت کہ بلوچستان ءِ کوہ بے کِساس زیبدار اَنت، بلے منی نِزّ ءَ اے کوھانی زیبا کنوک ھمے سرمچار اَنت کہ وتی ھوناں پہ اے کوھانی پھازگ ءَ ریچگ ءَ اَنت ءُ وتی جان ءَ ٹُکُّر ٹُکُّر کنگ ءَ اَنت۔ منی ھیال ءَ اے کوھانی آپ کہ تچ اَنت، اے ھمے شھیدانی داتگیں کُربانی ءَ پد زمین ءِ سیراپ کن اَنت ءُ درچک نوک نِھال جن اَنت۔ بائدیں اے کوہ زیارت کنگ بوتیناں ءُ اے کوھانی ھمک سِنگ گیش سینگار بہ کُتیناں، چی ءَ کہ پہ اے کوھانی پھازگ ءَ بلوچ پُسگاں نہ شپ چار اِتگ ءُ ناں کہ تبْد ءُ لیوار چار اِتگ۔
مئے دیوان برجم اَت، ماھکانی نوں مارا رُکست کنگ ءَ اَت، جمبرانی شینک اُوں گار بیان اِتاں، پشت کپتگیں بس کوہ ءُ کورے آپ اِتاں ءُ ھمے سنگت۔ مئے دیوان برجاہ اَت اناگت ءَ منی ھیال پہ آجوئی ءَ شُت، اے ساھت ءَ مئے ڈیھ آجو بوتگ اَت ءُ لگوریں دُژمن تتکگ اَت۔ ما گوں سنگتاں دیوان اِتاں، دیوان ءَ بازیں سنگتے نِشتگ اَت ءُ بازیں شھیدیں سنگت اے ساھت ءَ گون اِت اَنت، کندگ ءُ ٹھکانی توار اَت، جنگ ءِ کِسّہ اِتاں، رپتگیں سنگتانی نام ءُ داتگیں کُربانیانی ھبر اَت ءُ کوہ سنگتانی بُر اِتگیں پندانی ھبر اَت۔ من ھمے ھَیالانی تَہ ءَ گار ءُ گُمسار اِت آں۔
”کُج ءَ بابُل کُج ءَ؟“ واھگ جان ءَ وتی نرم ءُ نازُرکیں دست منی کوپگ ءَ کُت ءُ گْوشت ئے۔
”اَڑے! من باریں کُج ءَ اِتاں ءُ تو من ءَ پد ءَ کُج ءَ آؤرت“ من واھگ جان ءِ دست زُرت ءُ دست ءَ کُت ءُ پَسّہ دات۔
”کُج ءَ باریں۔۔۔۔۔۔؟ لوگ ءَ یا گوں وانگجاہ ءِ نودربراں؟“ واھگ جان ءَ کندگے جت ءُ گْوشت۔
”من نہ لوگ ءَ اِتاں ءُ ناں کہ وانگجاہ ءَ، اے ساھت ءَ من بلوچستان آجو کُتگ اَت، گوں سنگتاں دیوان اِتاں ءُ پد ءَ تو من ءَ کوہ ءَ سر کُت“ من واھگ جان ءَ پَسّہ دات ءُ گْوشت۔
”ھاھاھا ماما (واھگ جان ءَ مُدام سنگت پہ ماما توار کُت اَنت) پہ واب گِندگ ءَ من ءُ تو ھاک آجو نہ بئیں، بلوچستان ءِ آجوئی تئی ڈولیں ورناھانی ھوناں لوٹ ایت“ واھگ جان ءَ وتی تُپنگ کُٹ ءَ کُت ءُ من ءَ پَسّہ دات۔
”ھو کُرباناں! آجوئی ھون لوٹ ایت“ من وتی دیم گوں واھگ جان ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”ھو کولیگاں! آجوئی ھون لوٹ ایت، کُربانی دیدگ لوٹ ایت، پند بُرگ ءُ ھید ریچگ لوٹ ایت، چی ءَ کہ آجوئی ءِ لوٹ ھمیش اَنت کہ پہ آجوئی ءَ ترا پند بُرگی اِنت، کُربانی ءِ کچ گیش کنگی اِنت ءُ وتی راج یکجاہ ءُ یکمُشت کنگی اِنت۔ اگاں تو پہ گُلامی ءَ کُربانی نہ دات گُڑا اے ھبر ءَ دلجم ببو ءُ وتی مجگ ءَ ایر بہ کن کہ پہ ترا درامدیں راج بِھ جنگ نہ کنت“ واھگ جان ءَ وتی دیم گوں من ءَ کُت ءُ پَسّہ دات۔
واھگ جان ءِ اے ھبر ءَ من ءَ پہ جیڑگ ءَ لاچار کُت کہ ما وتی کُربانی ءِ کچ چنچو گیش کُتگ، کُجام کُربانی داتگ ءُ چینئےچو درد ءُ رنج اُوپار کُتگ؟ اے راست اِنت کہ آجوئی ابید ھون ءِ ریچگ ءَ نئیت، بلے پہ آجوئی ءَ ترا پند اُوں بُرگی اِنت۔ وتی بزّگ ءُ لگتمالیں راج چیٹگی ءُ ھمراہ کنگی اِنت، وتی شھدیں زُبان ءِ رکینگ ءَ گیش جُھد کنگی ءُ کُربانی دیگی اِنت، وتی راجدپتر ءِ تاکانی تَہ ءَ وتی نام پہ مُدامی نکش کنگی اِنت، وتی دود ءُ دودمان رکینگی اَنت، ءُ ھما کہ جنگ کنگ ءَ اَنت، پند بُرگ ءَ اَنت، شپاں بے واب اَنت ءُ ھون ریچگ ءَ اَنت۔ گُڑا منا ءُ ترا آیانی ھَمراھداری کنگی اِنت، آئی ءِ اے گرانیں بار وتی کوپگاں کنگی اِنت، آیاں دلبڈی دیگی اِنت ءُ پہ ھواری دیم ءَ جُنزگی اِنت۔
واھگ جان! منی ڈولیں نابزانتے ءِ کِر ءَ پہ ستا ءَ لبر نیست، بلے من پہ پھر ءُ شان اے ھبر ءَ کناں کہ شُمئے ڈولیں سنگتانی بُر اِتگیں پند ءُ رِتکگیں ھون الم پہ بلوچ راج ءَ آجوئی کار اَنت ءُ اے جنگ ءَ سوب بلوچ راج ءِ بیت۔ چی ءَ کہ اے زمین شُما گوں وتی زگریں ھوناں سینگار کُتگ ءُ داں گُڈی ساہ ءَ گوں لگوریں دُژمن ءَ جنگ کُتگ، ءُ جنگ شُمئے جھد ءُ جپاھانی مُزّ ءُ برورد ءَ داں آجوئی ءَ برجاہ مان اِیت ءُ وژدلیں سُھبے کئیت۔ ھما سُھب کہ ھرکس چہ زند ءِ گماں آزات ءُ آسودگیں زندمانے ءِ واھند ءُ وتواجہ بیت، اے جنگ داں آجوئی ءَ برجاہ مان اِیت۔
