نبشتہ کار: نودان بلوچ
بام ءَ وتی زرد چکیں رنگ ءُ مانشانتگ ءُ ھاموشی ءَ چاریں نیماں وتی چادَر پتاتگ اَت، دْرچک ءُ دار، مُرگ ءُ مور دُرست مدام مدان ءَ بُست کنان اِت اَنت۔
شانتُلانی ٹولی یے پہ وت ءَ زیمِر ءِ ٹھینگ ءَ اَت داں ھمے مْیان ءَ یک چیزّے چہ دُور ءَ بْرمش دیان ءُ نزیّک ءَ آیان بوت۔ ”اے کے اِنت؟ چی یے؟ چوں زمین ءَ وران اِنت؟“ وداریگ ءَ جُست کُت
بالی: نہ زان آں! باریں توارے دیانے، ھرکس بیت گپ کنت۔ بہ گندے رَسترے بیت کنت۔
وداریگ: ھَو جگر راست گووش ئے۔
بالی: (گوں تْرندی ءَ) کے بوت ئے تو؟
من آن کُربان ، تئی باندات ءِ چِراگ ھاھاھاھا۔
بالی: باندات ءِ چِراگ متلب ؟
من آں زرّین، ھیال کن نہ جن ئے ھاھاھاھا۔
وداریگ: بزاں زّرین توئے؟
زرّین: ھَو من آں، بکش اِت شُمارا ڈِسٹرب کُت۔
بالی: اِنّا! جیڑھے نہ اِنت، بلے تو اے وھدی چو زمین ءَ وران ءُ کُج ءَ روگ ءَ ئے؟
زرّین: من وتی کارجاہ ءَ روگ ءَ آں، ھاھاھاھا۔
بالی: کارجاہ متلب؟
زرّین: جگرو ٹیڈ ءِ سر ءَ، آکِر باکِر شُمئے ھیال دارگی اِنت۔
بالی: ھَو! چوش بہ گْوش، پمیشکا اِنچو کوڑ جنَگ ءَ ئے ھاھاھا۔
زرّین: ھَو یار! ھاھاھا۔
وداریگ: بلے ھَنّی وَ سک مھلہ اِنت۔ وھد باز ھست، بیا کمیں بہ نِند کسّھے ھست بِہ چار ئے۔
زرّین: بسّ ئے کن یار! اے نُو کسّہ ءِ وھد اِنت؟
وداریگ: من وَ زاناں وھد ءُ پاس ءَ بلے اِے نِبشتھے، بہ وان ئے باریں چے کمی بیشی گِندئے؟
بالی: ھَو یار زّرین! سک شوک اِنت، من اوَل ءَ ونت سک تامدار اَت، دِْریگتیں ھِچّ ھلاس مبوتین اَت۔
زرّین۔: شُمارا گپّے گْوشاں دِل ءَ مہ کن اِت، من ءَ کسّہ ءِ وانگ بِھ وش نہ بیت۔ پد ءَ ناں کہ اے وھد ءَ رَوگی اِنت پہ ٹیڈ ءَ۔
وداریگ: بس جوان اِنت جَگر، بلے الم ءَ ترا وانگی اِنت ھاھاھا۔
بالی: یار چو وَ نہ اِنت، ھاھاھا۔
زرّین: بس ھیر! پارک باں گُڑا یکجاہ دیوان کنیں، چے گْوش اِت؟
وداریگ: گپ تئی اِنت، ھاھاھا۔
بالی: زرّین تو جاھے روگ ءَ اِت ئے منی ھیال ءَ؟
زرّین: شُمارا بہ گِپتیں، من لیٹ بیت آں ھاھاھا۔
لھتیں ادار ءَ رند؛
زرّین: ھاں سِگریٹی(وداریگ)! ھالاں بہ دے پارک ئے یا نہ؟
وداریگ: بَلے جگر پیداک آں۔
زرّین: بالی ءَ زُور ءُ بیا ھما تلار ءِ دیم ءَ گُڑا ننِد ءُ گنِدے کنیں۔
وداریگ: بس جوان اِنت، تو روان کن ما پیداک اِیں۔
بالی! اُو بالی!
بالی۔ ھال کن
وداریگ: بیا رواں زرّین ءَ دیوانے گِریں۔
بالی: جوان اِنت پُل!
ساھتے ءَ رند؛
زرّین: بیا باریں سِگریٹی کُجام اِنت تئی کسّہ؟
وداریگ: ایش اِنت جَگرو۔
بالی: اِیوک ءَ مہ وان ئے، من ءَ اُوں بہ گْوش گوں۔
زرّین: بَلے پُل!
بالی: ”اے ھما کوہ اِنت“ کسّہ ءِ ٹائیٹل ھمیش اِنت گِندئے؟
وداریگ: ھَو جَگر!
زرّین: کِسّہ ءِ بِندات ءَ کن آں۔
گوش بدار اِت!
شَپ زِمستان اَت، جمبر ءُ گْوات گوں تْرندی ءَ ھلوت کنگ ءَ اِت اَنت۔ ھر یکے وتی سسّاھاں گوں اَبرم ءَ مان دیَگ ءِ جُھد کنگ ءَ اَت۔ برے ماں جمبر ءِ سْیاھی گوں تْرندی ءَ جُنزان اَت ءُ بَرے گْوات وتی برپ چکیں بدن ءَ ھاٹیگ ءِ سیمسراں سر کنگ ءَ اَت۔ داں ھمے وھد ءَ یک دِرتہ پُچ ءُ پاد شپادیں گْونڈلے وتی گُلزمین ءِ بارہ ءَ جیڑگ ءَ اَت۔ وتی گُلامی ءَ مارگ ءَ اَت ءُ وتی راج ءِ باندات ءَ رُوژنا کَنگ ءِ جُھد ءَ اَت۔ آ گْونڈل س اَت کہ چہ کسانی ءَ بہ گر داں گُڈّی وابجاہ ءَ پہ وتی راج ءِ باندات ءِ اوست ءَ سرجم ءَ بے چاڑ اَت۔ س سکّیں جْوان تبیں گْونڈلے اَت کہ مکتب ءَ ماں دھمی تبکّ ءَ وانگ اَت ءُ آ یک نِبشتہ کارے اَت کہ آئی ءَ نمدی ءُ نِبشتانک ءِ نِبشتہ کنگ سک دوست اَت۔ س وتی کسّھانی کارست وت اَت ءُ مُدام چہ مکتب ءَ اَتک ءُ یک نمدی یے کاگد ءَ کُت ءُ گوں گْوات ءَ روان دات۔ ھمروچ ءِ وڑ ءَ یک روچے دوبر اَتک ءُ اِرادگے کُت کہ مروچی من نمدی ءِ جاہ ءَ کسّھے نِبشتہ کنان ءُ گوں گوات ءَ دیم دے آں۔ جیڑان، جیڑان ءَ آئی کسِہ ءِ بندات چہ گُلزمین ءِ نام ءَ کُت ءُ نویسان بوت۔ س ءِ نبشتگیں کسّہ ھیالی کسّھے نہ اَت، بلکیں آئی ھرچ لبزے کہ کاگد ءَ کُتگ اَت آ مُدام بزّگی، بیوسی ءُ بے سوبیں راجانی بابت ءَ اَت، کہ اِے دُرستیں جاوَر چہ بے سوبی ءِ سبب ءَ کاینت ءُ بے سوبی چون دیم ءَ کئیت۔ آئی اے ھم نویس اِتگ اَت کہ اگاں یک کومے وتارا چہ تھاری ءِ کوٹیگاں در کنگ ءِ جُھد ءَ بہ کنت گُڑا بے سوبی، بیوسی ءُ بزّگی دُرستانی تام ءَ چشان ءَ نوں یک وشیں بانداتے دیست کُت کنت۔ ھمے پیم ءَ س کسّہ ءَ دیم ءَ بران اَت، وھد اِوں پہ جُنزگ ءَ رھادگ اَت۔ دو روچ ءَ پد س ءَ وتی کسّہ سرجم کُت ءُ اِرادگے کُت کہ جاھے ءَ شِنگے کناں، بہ گندے چہ منی ھیالاں دِگہ یک ھَمبلے پہ وتی راج ءِ باندات یا دِگہ بازیں جیڑہ ءُ جنجالانی بابت ءَ چیزے نبشتہ بہ کنت۔ گُڑا س ءَ وتی واھگ گوں کسّہ ءِ ھلاس کنگ ءَ سرجم کُت، بلے س ءَ اے ھِچبر نہ مار اِتگ اَت کہ آیوکیں وھد پہ آئی گِند ءُ نند ءَ سک گَران بیت۔ کِساس پنچ ءُ شش ادار ءَ رند انچوش کہ روچ ءَ وتی بْرھنگی زُرت ءُ دیم پہ تھاری ءَ رھادگ بوت، داں دریگ ءِ دپ پچ بوت ءُ یک بیمّناکیں توارے چہ دُور ءَ پیداک بوت۔ س وتارا کش چد ءَ کہ رَستر پیداک اَنت پہ تئی ھون ءِ چشگ ءَ۔ گوں توار ءِ اِش کنگ ءَ گْوش ئے س ءِ جان ءَ دْرھگے زُرت ،پاد انچوش گران بوت اَنت گْوش ئے آزمان آئی سر ءِ سر ءَ ایر بوت۔ ھمینکا بوت کہ س ءَ چہ دیوال ءِ پُشتی نیمگ ءَ سِٹ کُرت ءُ پہ ھل ءُ ھپ تچان بوت۔
شپ کپان ءُ تھاری وتی بیمّناکی ءَ گیش کنان اَت، بلے انگت س پہ یک منزلے ءِ شوھاز کنگ ءَ تچگ ءَ اَت۔ تچان ، تچان ءَ زُوت ءَ یک بے منزلیں راھے ءَ پہ س ءَ منزلے شوھاز اِت، آ منزل کوہ اَت کہ مُدام چمّ ءُ چار اَت کہ کَدین ءَ یک بامردیں کُنگرے کئیت اے گیمُرتگیں درچکاں سیراپ کنت۔ بہ گندے اے شپ پہ س ءَ چہ ازاب ءَ کمتر نہ اَت، بلے پہ کوھان ءُ وتن ءِ کُلّیں شے ءُ چیزاں گْوش ئے یک اَبرَمی مِستاگے اَت۔ شپ گوں تھاری ءَ ھلوت کنان اَت کہ روچ ءَ وتی شھم تالان کُت اَنت۔ ھمنچو بوت کہ س ءَ وتارا وت تسلّا دات ءُ دیم پہ کوہ یارانی درگیجگ ءَ ساجو بوت، انچوش کہ س ءَ وتارا یک آبسرے ءَ سر کُت داں چہ کش ءِ تلار ءِ نیمگ ءَ یک بُرز ءُ بارگیں ورنایے ءَ سر کشّ اِت ءُ جُست کنگ بِنا کُت۔ س یک رندے ھبکّہ بوت ءُ ساھتے ءَ رند وتی سرجمیں کسّھاناں آؤرت ءُ دیم ءَ ایر کُرت اَنت۔ چہ کسّھانی اش کنگ ءَ رند ورنا چٹ ھیران بوت ءُ نِشت، سرے جھل کُت ھیالانی باھوٹ بوت۔ انچوش گِندگ ءَ اتک پورا گْوش ئے آ کسّہ س ءِ نہ اَت، بلکیں ھما ورنا ئیگ اَت۔ ادارانی ادار گْوست اَنت، بلے آ انگت جیڑگ ءَ اَت۔ س ءَ پہ ھبکّھی جُست کُت ترا چے بوت؟ ورنا ءَ گوں مُلوریں دابے ءَ پسّو دات ءُ گْوشت:” ھَو اڑے! زمین ترا وڑ وڑیں بچّ ھست، ما وَ ایشانی پاد ءِ چیر ءِ ھاک نہ اِیں۔“
س ءَ کند اِت ءُ گْوشت: نہ پُل! دنیگا کُج ءَ اِنت سپر، بہ گندے انگت دیم ءَ اِنت۔
ورنا ءَ درّائینت ءُ گْوشت: ”ھو کُرباناں! وھد روگ ءَ اِنت منی ھیال ءَ ما ھم بہ جُنز اِیں۔“
س ءَ پسّو دات ءُ گْوشت:”جی بَلے پُل۔“
دوئیناں کند اِت ءُ دست اِش ٹھکینتان ءُ رھادگ بوت اَنت۔ چِد ءُ رَند روچ ماں سالانی تہ ءَ بدل بوت اَنت، بلے س ءَ گْواہ نہ کُت۔ دَمگ ءِ دُرستیں مردم ھیران ءُ ھبکّہ، وتسریں سوال چِست کنگ ءَ اِت اَنت۔ لھتین ءَ گْوشت کہ بوت کنت چہ وتی شُد لاپی ءِ سبب ءَ وتارا جاھے ءَ پاھو داتگ ءُ لھتین ءَ اے ھم گُمان کُت بہ گندئے جنگل ءَ شُتگ، بلکیں ناھارے ءَ وارتگ ءُ کُشتگ۔ دمگ ءِ دُرستیں مردُم وتسرا وت سوال جواب کنگ ءَ اِت اَنت۔ گُڑا یک روچے بوت کہ س گوں دُژمِن ءَ جاھے ءَ ڈیک وارت ءُ جنگ دَنت۔ دُژمِن ءِ مزنیں چَریکے ءَ ھوار سک باز لشکریاں گوں دیم پہ دیم بیت۔ جنگ کِساس شش ادار ءَ سر کشّ اِیت ءُ دُژمن سک باز لاچار بیت۔ دُژمِن چہ وتی بے سوبی ءَ لاچار بیت ءُ کوکّار کنگ بِنا کنت ءُ گْوش اِیت: ”نوں بس کن ما گون تو گپ کنگ ءَ ساجو ایں، ھرچی لوٹ ئے ھما وڑ بیت۔“
دُژمن ءُ آئی چریک بازیں پندلانی سازگ ءِ کوشِست ءَ کن اَنت، بَلے س ءَ زانتگ اَت کہ اے ھما لَگوریں ریاست ءِ چانوگِر اَنت نہ کُران پہ ایشاں بِستارے دار اِیت ءُ ناں کہ دین ءُ مزھب۔ س انگت جنگ ءَ برجم دار اِیت داں ھما ساھتاں کہ گُڈّی تیر ءَ وتی سینگ ءَ آس دنت ءُ پہ دائمی نمیران بیت۔ وھدیکہ ھال ماں ھلک ءُ میتگاں سر بیت دُرستیں دمگ پُر بیت ءُ دُرستیں مردُم ھیران بنت، وتی رَدیں گپّانی سر ءَ بژنیگ بنت ءُ سر ءَ جھل کن اَنت۔ ھمیشانی تہ ءَ یک ورنایے گْوش اِیت: ”اُپ یار س! من بہ زانتیں تو چوشیں شوکیں راھے گِچین کنے ءُ در کپ ئِے، دْریگتیں من گون تو یکجاہ بوتین آں۔“
گوں اے ھبر ءَ دُرستیں مردُم سر ءَ چِست کن اَنت ءُ ھما ورنا ءَ چارگ ءَ لگّ اَنت۔
ھاموشی ءَ مانشانت۔۔۔۔۔۔۔
بالی: ھال کن تو ھاموش بیت ئے؟
زرّین: کسّہ ھلاس بوت، پمیشکا!
بالی: ھو! بزاں پمیشکا!
زرّین: ھَو کُربان۔
وداریگ: گُڑا چون اَت منی کسّہ؟
زرّین: کِسّہ یار باز جْوان اَت، دْریگتیں انگت مَستر بوتیں۔
بالی: ھَو یار!
زرّین: تو یار سک شوک نبشتہ کن ئے، بس وتی کوشِست ءَ برجم بدار شالا آیوکیں وھد ءَ شوکتِریں چیز نِبشتہ کن ئے۔
وداریگ: ھَو جگر! بس شُمئے براسانی تسلّا گون بہ بنت، کوشِست وَ ھر وھد ءَ برجاہ اِنت۔
