نبشتہ کار: یھیا لال
اتا جان مُدام گوں وتی بچکندگ ءُ زیبائیں کردار ءِ واھُند بَیگ ءِ سبب ءَ مئے دلانی تہ ءَ آئی ءِ نام ماں پُلّو ءِ نام ءَ نبشتہ اَت، چی ءَ کہ آ سکیں شوکیں مھروانیں سنگتے اَت ءُ مُدام کندگانی تہ ءَ اَت۔ چہ وتی وشیں تب ءُ میل ءِ سبب ءَ آ ھر وھد ءَ سرجمیں سنگتاں گوں ھوار ءُ مدامی شادان اَت، منی ھر ھمُک ساھت گوں آئی ءِ سرجمیں شپانی کندگاں ھوار اَت، بَرے ماں سیاسی جیڑھانی سر ءَ گپ ءُ تْران اَت اِیں ءُ بَرے دَری دُنیا ءِ سر ءَ ھم چمشانک داتگ اَت۔ اَتا جان ءِ ھر وھد ءَ گوں من ءَ ھبر ھمیش اَت ”یار! منی ھیال ءَ نوں پہ بلوچاں بیدے جنگ ءَ دگہ ھِچ راہ پَشت نہ کپتگ، بس وھد ھمیش اِنت کہ مئے کوم جنگ بہ کنت ءُ دیم ءَ جُنزگ ءِ راہ ءَ گچین بہ کنت۔ چی ءَ کہ اَھد ءُ باریگ ھما کساس ءَ اتکا سر اَنت کہ بیدے جنگ کنَگ ءَ دِگہ راہ پشت نہ کپتگ۔“
من پسّو دات ءُ گْوشت بو یار جنگ وَ الّم ءَ کنگی اِنت، گُڑا شھید اَتا ءَ وتی دِل ءِ مُھر کُتگیں ھبر ماں تچک ءَ منی دیم ءَ پدّر کُرت اَنت ءُ گْوشت: ”چہ دُرستاں پیسر مارا وتی اَندر ءِ ھما مُرتگیں مردُم پاد کنَگی اِنت کہ باز وھد اِنت ماں تھاریں کوٹیگانی تہ ءَ واب گیجگ ءَ اِنت، چی ءَ کہ نوں پہ ما ءُ مئے راج ءَ ھِچ پشت نہ کپتگ کہ لوگ ءَ بہ نِندیں ءُ بہ جیڑیں۔ بس یار! منی ھیال ءَ نوں منا ءُ ترا وتی سپر بندات کنَگی اِنت ءُ الّم ءَ ھما زمّہ واری پیلو کنَگی اَنت کہ چہ منا ءُ ترا پیسر شھیداں کُتگ اَنت، ءُ اِے ھم مئے سرا پرز اِنت کہ ما وتی راج ءِ سانکلاں بہ سِندیں ءُ آئی ءَ ماں آجوئی ءِ سیمسراں سر بہ کنیں۔“
چہ اتا جان ءِ اِے ھبر ءَ من سک باز گل بوتاں ءُ پسّو دات ھو جان! نوں جُنزگی اِنت۔ مئے دیوان برجاہ اَت ءُ وھد ھم پہ جُنزگ ءَ رھادگ اَت، اناگت ءَ من سر چِست کُت داں شپ اَت، بَلے ماہ ءَ وتی بْرھنگی مانشانتگ اَت۔ گُڑا اتا جان ءَ گْوشت: ”جْوان اِنت جان دیوان ءَ آسر کنیں کہ وھد دیر اِنت ءُ اِے مُلک ءِ ھالت ھم شر شر نہ اَنت کہ مردُم بہ نِند اِیت ءُ شِھمیں دیوانے بہ کنت۔“
منی دِل ءَ نہ اَت کہ دیوان آسر بہ بیت، بلے اتا جان ءِ اے ھبر ءَ ما دیوان آسر کُت ءُ دیم پہ لوگ ءَ رھادگ بوت اِیں۔ انچوش کہ سُھب ءَ وتی زیبائیں نِدارگ ماں جھان ءِ سر ءَ شانک دات اَنت داں من چم پچ کُت اَنت ءُ اِے نِدارگانی سیل کنَگ ءَ ساجو بوت آں۔ گوں منی پاد آھگ ءَ اناگت ءَ سنگتے ءَ من ءَ پون کُت کہ ”بیا رویں دیم پہ باڈر ءَ“، گُڑا من گْوشت جْوان اِنت پُل پیداک آں۔ من پون کٹ کُت ءُ دیم پہ باڈر ءِ نیمگ ءَ درکپت آں۔ لھتیں روچ گْوست کہ من چہ اَتا جان ءِ دیواناں گِستا بوتاں، بِزاں گون باڈر ءَ دلگوش بوت آں۔
ھمے پیم ءَ وھد گْوزان بوت ءُ من گوں کاراں گُلائش اِت آں، مزنیں وھدے ءَ من گوں باڈر ءَ سر ءُ پیٹال بوت آں۔ اتا جان ءِ ھم ھال اِھوال نیست اَت، ھیر چہ منی رَوگ ءَ رَند ھال شِنگ بوت کہ شپ ءِ ساھت ءَ لھتیں کُنگر اَتکگ ءُ اِستان ءِ بُنجل گوں مزنیں سِلاھاں اُرش کُرتگ ءُ بازیں تاوانے بکشاتگ۔ ھمے میان ءَ اِستان ءَ وتی باڈر داں مزنیں وھدے ءَ بند کُتگ اَت، گوں باڈر ءِ بند بوَگ ءَ من گیشیں وھد ماں روکپتی بلوچستان بزاں ایران ءَ پہ بے آرامی جل اِت۔ اِے گْرانبھائیں ساھتاں نہ منی گْورا چوشیں آسراتی یے ھست ناں کہ دگہ گوں کسے ءَ ھال اِھوالے، گُڑا من سک باز لاچار اِتاں ءُ بس گوں بے سُریں شپ ءِ ھاموشی ءَ دُچار کپتگ اِت آں۔
ھمے پیم ءَ وھد وتی دْروشُم ءَ مٹ کنان اَت ءُ من ھم سک باز چم چار اتاں کہ کدین ءَ اِستان وتی سیمسراں پچ بہ کنت داں اِے آجوئیں زِند ءِ ناسرجمیں ھیال سرجم بہ بنت، بزاں چہ دُرستیں تورشتاں اَبید من ءَ اتا جان ءِ زھیراں لاچار کُتگ اَت۔ چہ بازیں تھنائی ءِ نِندگ ءَ انچو سما بوت گْوش ئے گمانی بادشاہ ءَ وتی جاہ پہ ابدمانی من ءَ بکشاتگ اَت، بس اے گْرانیں ساھتاں تھنا اتا جان ءِ اَکس منی گْور ءَ ھست اَت کہ گوں من ءَ ھبر کنگ ءِ جُھد ءَ اَت ، بَلے اَکس وَ اَکسے اِے جیڑگ ھم ھست اَت۔ گوں ھیالانی تہ ءَ باز پشت کپتگیں نِدارگ منی چمّانی دیم ءَ سھرا اَت، بَرے کسانی ءِ تامُر دیم ءَ اَتک اَنت ءُ بَرے گریوگانی باریگ۔ اِے ساھت سکّیں بلاھیں ءُ دْراج کشّیں ساھت اِت اَنت کہ نہ ند ھیالاں گوں تپاوت دارگ ءَ اَت نیکہ ھیال گوں نِد ءِ سْیاھیگاں۔ گوں ھمے جیڑگاں باز وَھد گْوستگ اَت کہ کسے من ءَ ماں گوانک جَنگ ءَ اَت، بَلے من ءَ ھِچ سما نیست اَت۔ آھِر گُڑا آئی کوکّار کُت، چہ بازیں کوکار کنگ ءَ من چہ دَری دُنیا ءَ پچ گُڑ اِتاں ءُ جزباتی دْروشُم ءَ گْوشت ھیر بوتگ! سنگت ءَ درائینت: ”تو کُج ءَ بیگواہ ئے، ھِچ کش گْورانی سما نیست۔“
ھیر من کند اِت ءُ گْوشت بس انچو جان! وتارا شوھازگ ءَ آں۔ سنگت ءَ بچکنِد اِت ءُ گْوشت: ”نوں منی ھیال ءَ تو وتارا شوھاز اِت کہ کُجام پیچ ءُ تاب ءِ تہ ءَ نشتگ ئے ھاھاھا۔“
گوں سنگت ءِ اِے ھبر ءَ من وتی دُرست نکش کُتگیں ھیال بیھال کُت اَنت ءُ دیوان برجم داشت۔ سے روچ گْوستگ اَت کہ من ءُ ھمے سنگت چہ باڈر ءِ بند بوَگ ءَ یک جنگلے ءِ تہ ءَ نِشتگ اِتیں، اِے جنگل بزاں ھُشک ءُ ویرانیں کوھے ءِ دامُن ءَ جلّ اِتگ اِتیں۔ اِے مئے گُڈّی سُھب اَت کہ سنگت ءَ گْوشت: ”من رواں کمّو بُرزتِر ءَ نیٹورکے چاران ءُ باڈر ءِ بابت ءَ ھالے گر آں،۔“
گوں ھمے سنگت ءِ ھمراھی ءَ من ھم شتان ءُ گْوشت اَگن نیٹورک اَتکاں من ھم ھالے کن آں، من موبائل پچ کُت ءُ نیٹورک گِپت داں بازیں وھدے ءَ من چہ لوگ ءِ ھال کنَگ ءَ پیسر اتا جان ءِ لمبر ٹرائی کُت، بَلے بند اَت۔ چہ بازیں کوشِست ءَ رَند انگت آئی منی گوانک وتی گوشاں ایر نہ کُت۔ منی کَش ءِ سنگت گوں ٹِک ٹوک ءَ سرماں سر اَت ءُ من گوں اتا جان ءِ ھال اِھوال ءَ ، گُڑا اناگت ءَ سنگت ءِ ٹیکٹوک ئے دیما اتا ئے اَکس دیما اَتک کہ آئ سرا شھیدی ءِ سوگات نبشتہ اَت ،
گوں اِے اَکس ءِ گِندگ ءَ سنگت ءَ من ءَ گْوشت: ”ایشی ءَ پجّا کار ئے ؟“
وھدے اتا جان ءِ اَکس منی دی ءَ کپت ءُ گوں شھیدی ءِ نبشتگیں گالاں یکجاہ، گْوش ئے من ءَ ھم ملکموت ءَ امباز اِت۔ زُبان گُنگ ، گوش کرّ ءُ چم کور بیت آں۔ تہ مزنیں ساھتے ءَ من نہ وت ءَ درگپتگ اَت نیکہ سنگت ءِ توار منی گوشاں کپگ ءَ اَت، بس ھمے رَنگ ءَ من نِشتگ ءُ ھاموشی ءَ دُچار کپتگ اِتاں داں بازیں اِدار رَند نوں سنگت ءَ من ءَ پُرس اِت ”اتا زان ءَ تئی چی اِنت؟“
من پسّو دات کہ اتا یار منی ناکو زتک اِنت۔
چہ منی اِے ھبر ءَ سنگت ءَ گْوشت: ”پریشان مبو، بلکیں پھر بہ بند کہ ترا اِے رَنگیں ناکو زَتکے بوتگ کہ پہ وتن ءُ باندات ءَ وت ءَ نَدْرے کُتگ۔“
من چہ زاھِر ءَ گْوشت ھو جان! بَلے اندر ءَ من وت ءُ گوں اَتا ءَ ھمے سوال کنَگ ءِ جھد ءَ اِت آں کہ یار اتا جان! تو نہ گْوشتگ اَت کہ من ءُ تو یکجاہ درکپیں ءُ یکجاھی ءَ پہ وتن سالونک بئیں، بَلے یار زان ءَ من ھمنچو دُور اِتاں کہ تو چہ من پیسر وتی سالونکی ءِ واھگ سرجم کُت۔
شھید اَتا ماں پروم انجیری ءَ گوں سنگتاں سپر ءَ بیت کہ دُژمن ءِ جنگی بالگرداں ءَ گوں بمب ءُ ٹوپاں اُرش کُتگ کہ دُرستیں سنگت ماں یکجاھی ءَ پہ بِچکند وتن سالونک بنت۔
