نبشتہ کار: گْواڈگ بلوچ
شھید آشوب بُندر ءَ زامران ءِ نندوک بیتگ ، نگیگیں جاور ءُ زوراکیانی سبب ءَ لڈ ءُ بار کتگ سرینکن ءَ جاہ منند بوتگ اَنت۔ آشوب ءَ وانگ ءُ زانگ ءِ باز شوک اَت، بلے پاکستان ءِ ھما بے ھُدائیں زُلم ءُ زوراکیاں آشوب وانگ ءَ نیشت۔ پرچا کہ پاکستان ءِ زُلم بلوچستان ءِ ھرچ جاہ ءَ برجاہ اَنت، وانگجاہ باں یا دگہ ھَند ءُ دَمگ ، گُڑا آشوب ءَ زُلم زوراکی برداشت کُت نہ کُرت ءُ وتی راج ءِ بزّگی مار اِت۔ برات ءُ گْوھارانی بیگواھی، ھرچ روچ یک ءُ دو لاش ءِ دست کپگ ، ھرچ روچ دَگانی سر ءَ ماتانی پریاتاں آشوب ءَ نندگ ءَ نیلگ ءَ اِتاں، پمیشکا آشوب ءَ وتی ھیش ءُ نوشیں زندگی ءَ ھچ پاھدگ گندگ ءَ نہ اَت، گُڑا آشوب ءَ وتی کُلیں چیز یل کُرتاں ءُ پہ مُدامی کوہ ءَ سر گِپت۔
ما سے سنگت سپرے ءِ جَنگ ءَ پَد سُھب ءِ سر ءَ اوتاک ءَ سر بیت اِیں ، لھتیں نوکیں سنگت نان پچگ ءَ اِتاں ءُ اِشانی تہ ءَ آشوب گون اَت۔ سلام ءُ دوا ءَ پَد سنگتاں مارا چاہ، نگن ءُ بیسکوٹ دات، ورگ ورگ ءَ رند نوکیں سنگت استاد ءِ کِرّ ءَ شُتاں ءُ استاد اِشاں مینکاری سیکارینگ ءَ اَت۔ ھمے ھیل گِرگ ءِ ھاتِر ءَ من ھم شُتاں نِشت آں، ءُ من سنگتانی نام ھم زانت اَنت۔ آشوب ھرچ کار ءَ گُشاد ءُ سوھو اَت ، آشوب تُپنگ جَنگ ءَ چپّے اَت بلے ٹِک تیرے اَت۔ ما شُت اِیں ٹِک جَنگ ءَ، گُڑا آشوب ءِ سجیں تیر ٹِکاں لگت اِت اَنت۔ آشوب اوتاک ءِ ھرچ کار ءَ پیسر اَت، ورگ ءِ جوڑ کنگ وَ کس نیشتگ ئِے۔ سک زبر اَت، وھدے آشوب کہ اوتاک ءَ بیتگ گُڑا کس ءَ ورگ جوڑ کنگ ءِ موہ نہ داتگ ئِے۔
ٹرینگ ءَ آشوب چہ سجّیں سنگتاں شوکتر بیتگ ، ٹرینگ ھلاس کنگ ءَ پَد آشوب سپراں ھم گون بیتگ۔ یک روچے ما اوتاک ءَ نندوک اِت اِیں کہ آشوب چہ سپر اتکگ اَت، پاد تْراول ءُ آبلہ اِت اَنت۔ ھمے روچ ءَ لھتیں سنگت سپر ءَ در اتک آشوب گوں تْراولیں پاداں پد ءَ ماں سپر ءَ گون اَت، اے کدی نہ گوشت ئِے کہ منی پاد تراولاں سپر کُت نہ کناں۔ من آشوب گوں اے جاوراں دیست، من ءَ سک دوست بیت۔ آئی ءَ اے نہ چار اِت کہ پاد تراولاں، بلکیں آئی وتی راج ءِ بزگی ءُ بیوسی مار اِتگ اَت۔ پمشکا ھرچ وڑیں جاوراں پہ دژمن ءِ پْروش دیگ ءَ ساڑی اَت ، سکیں جپاکش ءُ دلیریں سنگتے اَت۔ وتی جُھد ءَ گوں سکا ایماندار ءُ مھروان اَت۔
من ءُ آشوب لھتیں کاراں ءُ لھتیں سپراں یک جاہ بیتگیں ، آشوب پَند ءَ سک ٹیٹ بیتگ۔ یک روچے ما سُھب ءِ سر ءَ بہ گر داں شپ ءِ ساھت ءَ یک ءَ سپر کُت، بلے آشوب ءَ یک اُپّے ھم نہ کَش اِت۔ سپر ءَ چہ باز سنگتاں دیماتر بیتگ، یک کلاشے گوں پنچ میگزین ءَ ءُ لھتیں مڈّی بڈّ ءَ بندوک بیتگ۔ آپ ءُ توشگ ھم وتی گون بیتگ اَنت، بلے دمبرگ ءِ نامے نہ زانت۔ گلامی ءَ آشوب ءِ بے توکلیں پاداں، یک انچیں توکلے مان کتگ اَت کہ بے آسر اَت۔
آشوب ءَ اے کسانیں اُمر ءَ یک انچیں نامے جھان ءَ نکش کُت، کہ اے نام ءَ ھمُک مردم نکش کُت نہ کنت۔ دیم پہ دیم ءَ گوں دژمن ءَ جنگ کنگ ءُ دژمن ءِ تیراں وتی پیشانیگ ءَ جاہ دَیگ اے ھمُک مردم ءِ کار نہ اِنت ، بلکیں شھیدی ءِ واستا ھزاراں پَند بُرگ لوٹ اِیت۔ گُژن ءُ تُن سگگ لوٹ اِیت ، بلاھیں ھمّتے ءُ بلاھیں برداشے سینگ ءَ مان کنگ لوٹ اِیت۔ انچوش کہ بلوچی زُبان ءِ مزن نامیں شائر واجہ مبارک کازی گْوش اِیت:
”شھیدی لیب لیب ءَ کیسگ ءَ نئیت“
شھید آشوب جان ءَ وتی نگرھیں جان وتی گلزمین ِ واستا، پہ وتی آیوکیں پدریچ ءِ واستا ندر کُت۔ آشوب ءِ تمردی ءُ دلیری ءَ مرچی دُژمن ھیران کُتگ، آ زانت کہ نی جنگ چہ منی دست ءَ لگوشتگ۔ آ زانت بلوچ وتی زمین ءِ سر ءَ ھچ وڑیں زوراک ءُ زوراکی کبول نہ کنت۔ آشوب جان ءِ تمردی ءُ جپاکشی ءَ من ھزار سلام کن آں ءُ ھمے گْوش آں کہ آشوب جُھد ءِ ھما چیدگ اِنت، کہ دُژمن ءِ دل ءَ مِکّ اِنت ءُ پہ مُدامی مِک بیت۔
