نِمدی یے پہ ابدمانیں اکبال ءَ

نبشتہ کار: لیاکت بلوچ

ابدمانیں بیلی!
من ترا سلام ءُ دْروت نہ کن آں، چی ءَ کہ تو پہ وتی ماتیں زمین ءَ نمیران بوتگ ئِے۔

اکبال جان!
من ءَ تئی داتگیں مھر یات پیداک اَنت بیلی، بلے من اے ھبر ءَ انگت زانگ ءَ نہ آں کہ تو پرچا چو اِشتاپ کت، چہ تئی روگ ءَ پد گْوش ئِے اے ھلک ءُ میتگ ءَ یک تھاری یے ءَ مانشانتگ۔ اگاں اے تھاریں رُوژنا بہ بیت گُڑا گوں رُژن ءِ لیکہ ءَ، ابید تئی جھد ءُ رُژن ءِ لیکہ ءَ اے تھاریں مارا گار ءُ گُمسار کنت۔

اکبال جان!
من ءُ تو مُدام یکجاہ بوتگیں، کسانی ءَ بِہ گر دانکہ تو رُست ءُ مزں بوت ئِے۔ من ءُ تو یکجاہ اِتیں، تو من ءَ مدام گْوشت: ” ھمبل بہ وان کہ ترا پہ وتی راج ءَ کار کنگی اِنت۔“
ارواہ! من ھما اِنت گوں وتی مورینکیں گاماں دیم ءَ جُنزان آں، بلے تو وَ من ءَ انچوش تھنا کُت کہ ھبر نہ بیت۔ پمیشکا ارواہ چہ تئی روگ ءَ پد من چٹ بے تاھیر آں، نوں اِد ءَ پمّن ءَ ھچ پش نہ کپتگ۔اکبال جان تو ھمائیں کہ اَچ چداں رپتگ ئِے گْوشے پمّن ءَ ھم زندگی ھلاس بوتگ۔ من وت ھم نہ زاناں کہ من چی ءَ زندگ آں، بے ترا من ءَ ھچ وش نہ بیت ارواہ۔

اکبال جان!
وھدے کہ من تئی شھیدی ءِ ھال اِش کت، منی ھیال ءَ اے دُگنیا ھم گوں ترا اتکگ اَت۔ گْوشے کہ پمّن ءَ یک تھاریں شپے ءَ مانشانت۔ من آ وھد ءَ نہ زانت کہ من نوں چے بہ کن آں، بس ارس گْوارینت ءُ پریات کُت۔ اکبال جان ترا وَ چو اِشتاپ کنگی نہ اَت، چی ءَ کہ تئی واستا چیچو کار پش کپتگ انگت۔ تئی راج ءَ تئی وڑیں سنگتے ءِ پکار اِنت، بلے من نہ زان آں اے دھر ءِ مردم چی ءَ پہ چار کلدار ءِ واستا ورنایاں کُش اَنت ءُ دور دے اَنت۔

اکبال جان!
راستے کہ تئی پیریں مات پہ ترا گنوک ءُ شپ ءُ روچ پہ ترا زھیرونک جنت، تئی کماشیں پِت ءَ مدام تئی اکس دیم ءَ اِنت ءُ پتو ارس گوار اِیت۔ اکبال جان من وت ھم نہ زاناں کہ پہ ترا چے نبشتہ بہ کن آں، تئی داتگیں مھر انچو باز اَنت کہ پہ نبشتہ کنگ ءَ ھلاس ھم نہ بنت۔ بس ارواہ من تئی مھرانی وامدار آں، ءُ وتی مھراں من ءَ پھِل کن کہ بہ گندے آیانی ھکّ ءَ من اَدا کُت مہ کن آں۔ گوں ھمے دانکاں ترا موکل کناں ءُ کُل شھیداں سُھرچکیں دْروت گْوش آں۔

رُکست اَپ اواروں سنگت

تئی ھمبل لیاکت بلوچ