یاگی ھاک دوستیں ملنگے اَت

نبشتہ کار: زُھرہ دشتی

یاگی وَ گنوکے کہ ھاکانی تہ ءَ ارزشتیں شئے شوھاز اِیت، ھو بلے پرچا یاگی گنوک ئِے؟ من اِش کُتگ یاگی وتن مُریدیں یاگی ئِے، شیھو ءَ گْوشت اِنّا سنگت، اے گنوک ءُ ابدال کُج ءَ توپک بڈّ ءَ کنت ءُ کوھانی میان ءَ جنگ داروکیں گوریلہ ءُ چیرجنگے بیت۔ من پسّہ دات بلے، شیھو یاگی مُدام کہ من دیستگ اَئی ءَ گوں ھاکاں باز مِھر اِنت، یاگی مُجّتی نِشتگ ءُ گوں گُلزمین ءِ ھاکاں ھزار کول ءُ اکرار کنگ ءَ اِنت۔ شیھو ءَ کند اِت ھاھاھاھا، من وَ گْوشتگ یاگی گنوک اِنت، بلے دومی گنوک توئے۔ اے وَ بیتگیں گپّے کہ گنوک گوں ھاکاں روچ تیلانک دنت، ھو شیھو یاگی وَ گنوکے بلے مِھر ءَ چہ سرّیچیں تاسے۔ یاگی زمین دوستیں گنوک ئِے، یاگی گُلزمین ءِ پُلکانی جبین ءَ ھما رُستگیں گْواڑگ اِنت کہ آئی ءِ ھرچ جتگیں ناڑ گوربام ءَ پہ بلوچستان ءَ نازبوہ تالان کنت، یاگی سْیائجی ءُ مزنبند ءِ سرمچارانی مُھکمیں باسک ءُ بیلی اِنت۔
شیھو ءَ پد ءَ گْوشت تو چونیں ھبر کنگ ءَ ئِے، بِریں سنگت من ءَ باز کار ھست۔ اے گنوک ءَ بِل، من کہ ھردیں گِس ءَ اتکاں شیھو ءَ من ءَ جُست کُت ھاں تو انگتءَ ملنگیں یاگی ءِ بابت ءَ جیڑگانی میان ءَ گارے، ھو شیھو یاگی ءِ کِسہ در نہ بُرتگیں کِسھے۔ یاگی ھما گال اِنت کہ انگت ءَ منی ءُ تئی دابیں نِزوریں مردُماں نہ پھم اِتگ۔ بہ گندے منی ءُ تئی دابیں مردُم یاگی ءِ گپاں مارگ ءِ جُھد ءَ نہ کن اَنت، پمیشکا آ وتی دل ءِ زنگاں گوں وتی مات ءَ درشان کنت۔ شیھو ءَ پد ءَ درائینت کہ شریں تو بِل یاگی ءَ برو سْیاہ چاھے اڈ کن کہ شپ سک سارت اِنت، اے برپ ریچیں سارتی ءُ گوریچ ءَ سْیاہ چاھے بدار اِیت۔ من گْوشت بلے، شیھو تو بہ بہ ئے ءُ سْیاہ چاہ مہ بیت چوش بوت نہ کنت۔ شیھو ءَ توار جت کہ شریں سنگت لُمہ کریمہ ءِ کتاب ءَ بْیار گوں من وانانے، شپ چو اوشتاتگیں دریا ءَ مِک اِنت ءُ چول جنگ اِنت مئے سر ءَ، شیھو شُت لوگ ءَ ءُ منی پِگر، مارشت ءُ سسا ءِ اندیمیں گم بس یاگی اَت۔ انچو گُمان بوت کہ اِنچو وتگڑیں وتی زدگیں ارواہ ءِ جُست ءَ من ھم چو یاگی ءَ بے ترانگ ءُ گنوک باں۔ وھد جُنزان بوت، شیھو شُت شال ءَ ءُ من ءَ جُست اِش کُت کہ ترا چے لوٹ اِیت پہ سوگات شال ءَ، ءُ دگے ھِچ سوگات کنگ نہ بیت۔ من یک ءُ دو کتاب لوٹ اِت، وھد گوں تْرندیں گاماں جُنزان اَت۔

من مُدام شُتاں یاگی ءِ دیوان ءَ، چو پیسری داب ءَ مرچی بلے یاگی اِد ءَ نہ اَت۔ یاگی ءِ جاگہ ھورک اَت، من داں رولہ ءَ ودار کُت کہ یاگی وَ گنوکے بلکیں شِپانک گوں رمگءَ واتر کاینت بیت کنت یاگی ھمے رمگ ءَ گوں شپانکاں واتر بیت بلے شپ بوت ءُ میتگ اِنسِرتگ یاگی گِندگ نہ بیت، باریں یاگی مرچی کُج ءَ شُتگ، من پد ءَ واتر بوت آں لوگ ءَ۔ شیھو ءِ کلوھے اتکگ اَت ھاں سنگت چی کنگ ءَ ئے؟ تئی زِند ءِ کتاب وَ یاگی اِنت، الم گوں ھاکانی شے مُریدیں یاگی ءَ دُچار کپتگ ئے۔ اِنّا شیھو! یاگی اِد ءَ نہ اِنت، مرچی شیھو ءَ پسہ دات کہ اے وَ گنوکے، بلے ترا چے پیمیں مِھرے گوں اشی ءَ ھست۔ من دِل ءَ جیڑ اِت، من زاناں یاگی بامردیں پُسگے، یاگی ءِ دیدگاں بلوچستان ءِ درد نبشتہ اَنت، بہ گندے مئے نابِزانتانی گوم ءَ دربرگ نہ بنت۔
دسمبر ءِ ماہ اِنت شیھو ھم چہ شال ءَ نوں واتر کئیت کہ شال سک سارت اِنت، شال زمستانطءَ وتی بالاد ءَ پہ برپ سمبھین اِیت۔ شیھو چہ شال ءَ ھردیں دراَتک من ءَ کلوھے داتگ کہ سپر ءِ سارتی ءَ مردُم ژند ءُ پند کُتگ، پد ءَ کند اِتگ ءُ گْوشتگ ئے کہ مرچی شپ ءِ شام ماشیں بٹ ءُ سْیاہ چاھے بہ بیت۔ شیھو اتک ءُ سر بوت، ما دْروت ءُ دْراھبات کُت ءُ من جُست کُت چون اِنت بلوچستان ءِ مجگ چون اِنت، مئے پیر ءُ آجزیں مات شال پد ءَ پہ ھون ءَ ھوشام ءَ گِپتگ یا اِنّا، نوں چہ ورناھانی ھوناں نُک ءِ ھلاھوشے پُروشتگ ءُ پد ءَ گْوھارانی لجّ ءُ ننگ ءُ ناموس پاد مال اِنت۔ اگاں راج ءِ وت واھِشت سرجم کنوکیں پُسگاں چہ واب ءَ بُست کُتگ، پد ءَ سیما ءُ سمی دگانی سر ءَ پہ شُد ءُ تُن گار ءُ بیگواھیں مردُمانی راھچار اَنت یا بس جون دور دیگ بوتگ اَنت۔ پدا من گْوشت کہ گُڑا منی سوگات ترا گون اَنت، شیھو ءَ درائینت ھو تو پریشان مبو، تئی کتاب من ءَ گون اَنت، بلے تو ھالاں بہ دے یاگی مرچاں چون بو، کُج ءَ گار اِنت گِندگ نہ بیت مرچاں۔ من پسّہ دات کہ ھو یاگی تئی شال ءَ روگ ءَ کمو روچ پیسر بیگُواہ اِنت، یاگی ءِ کھول ءِ مردُماں ھم مئے میتگ ءَ چہ لڈ اِتگ۔ شیھو ءَ پسہ دات کہ شریں انوں یاگی ءَ بِل باندا رویں یاگی ءِ پٹگ ءَ، تو دگے ھال کن بلُک لاڑُکی چون اِنت گوں دروگیں کِسّھاں ھاھاھاھا۔
اڑے شیھو بلُک لاڑُکی برابر اِنت، بلے کمبھت لنگ اِنت ءُ کور اِنت، من کہ ھردیں رواں شیر پچ گِرگ ءَ تئی جُست ءَ الم من ءَ کنت ءُ مُدام گْوش اِیت شیھک ءَ کلوہ ءَ سر کن ءُ بہ گْوش کہ بلُک ءَ گْوشتگ شال ءَ چہ واتر کن تئی پِت ءِ کار بوتگ پس ءُ دلوت ءِ چارینگ، تو ھم اِد ءَ ماں آزمان ءَ بالی گُراب بال نہ دے ھاھاھاھاھا۔

ھو سنگت! اے شوم زُبان ءِ ھیل ءُ آدت بِھ نہ رواں باندا شیر پچ گِرگ ءَ رویں الم گِند ءُ نِندے بیت، انچو وھد روان اَت شیھو پہ وانگ ءَ پدا شال ءَ شُت ءُ سئے سال گْوست۔ یاگی ھم گار اَت، شیھک شانزدھمی تبک ءِ چکاس ءِ تیاری ءَ کنگءَ اَت، چکاس ھلاس بوتاں شیھو پد ءَ واتر بیت وتی ھنکین ءَ۔ ھمے داب ءَ کمو روچ ءَ رند منی گوانکو ءَ کلوھے ماں رسانکدر ءَ شِنگ اَت کہ سنگتانی ءُ لشکر ءِ میڑے بوتگ کہ سنگتے شھید بوتگ، سنگت ءِ نام یاگی اِنت۔ من ھبکّہ بوتاں بہ گندے من وابے گِندگ ءَ آں، شیھو اتک ءُ من ءَ جُستے کُت کہ ھاں سنگت تو پریشان ئے۔ من گْوشت، ھو اڑے یاگی! شھید بوت ئِے۔ تو سرپدے شیھک ءَ گْوشت کہ بِل وتی مزاکاں، اے گنوک باریں کُج ءَ گار اِنت۔ من شھیدی ءِ اکس پیشداشت اَنت، شیھو ءِ دیدگاں ارس شیپ گِپتاں زُبان گُنگ ءُ ھُشک اَت، بس ھمے گْوشگ ءِ جُھد ءَ اَت یاگی ترا سُھریں دْروت ءُ مارا پَھل کن، ھمے داب ءَ گنوک رنگیں یاگی پہ سرمچاری ءَ مٹ بوت۔ آ بس مئے کوریں نِگاھاں گنوک ءُ ابدالے اَت، بلے آ زمین ءِ شے مُرید اَت۔ یاگی بلوچستان ءِ آزمان ءَ ھما چموکیں استالاں گوں ھور بوت کہ آیانی ٹولی ءَ بلوچستان ءِ ھمُک شھید ھوار اِتاں، یاگی سْیائجی ءِ کوھانی دلبند ءَ ھما پدّر بوتگیں جنگانی کِسہ بوت کہ مُجتی آ کسہ مراگِشاں آرگ بنت۔ یاگی بولان ءِ ھما سر مِکیں کوہ اِنت کہ دُگنیا ءِ چمے سک اَنت، یاگی کیچ ءِ ھما مھلبیں کوش ءَ گوں ھوار اِنت کہ مِسک ءُ مھلب ءِ بوہ ءَ کنت۔ یاگی ءِ ھون چو گْوادر ءِ نیلیں زِرءَ ملان اَنت، یاگی گُلزمین ءِ دیدگانی سُرمگ اِنت، یاگی پہ ھاک دیوانگ اَت، یاگی نمیران بوت۔