گُڈی واھگ

نبشتہ کار: زدگ بلوچ

اگاں کسے من ءَ جُست بہ کنت کہ زندمان ءِ گُڈّی روچ ءَ پیسر تئی مستریں واھگ چی اِنت؟ گڑا منی پسّو گوں بچکندگ ءَ درکیت چہ زُبان ءَ کہ من سرجمیں بلوچستان ءِ وش ءُ دلکشیں دمگاں تر ءُ تاب کنگ لوٹ آں۔ بلوچستان ءِ بھشت رَنگیں ندارگ ءَ گندگ لوٹ آں، کوہ ءُ کوچگ، ھلک ءُ دمگ دُرستاں گندگ لوٹ آں۔ اے منی مرگ ءَ پیسر ءِ واھگ اِنت، مرگ ءَ پد اُوں منی واھگ یکین اِنت کہ من وتی بلوچستان ءِ دامن ءَ کل بہ بہ آں۔

بلوچستان ھما زمین اِنت کہ ما اے زمین ءَ مات توار کن اِیں، بلوچستان ءِ ھمک کوہ ءَ سیل کن گوں تو دیوان کن اَنت۔ ترا وتی امباز ءَ زور اَنت، تئی کِرّ ءَ وتی کسہ ءَ بیان کن اَنت، نوشکُل ءِ ھاک پہ تئی وش آتکی وت ءَ پتو چنڈ اِیت۔ مکران وتی دامن ءَ ترا جاہ دنت ءُ گوادر ءِ نیلیں زِر پہ ترا چنچو ھدوک بیت، ھنگول ءِ کوہ بہ بنت ءُ زیارت ءِ سرسبزیں درچک ءُ دار بہ بہ اَنت یا شال ءِ برپ بستگیں موسم بہ بیت، اے دُرست تئی دل ءَ دگے رنگے ءَ چاڑ بکشا اَنت ءُ ایشاں وھدے تو چارے دل ءَ تاھیرے بکش اِیت۔

منی واھگ اِنت کہ اے دُرستیں ندارگاں گوں وتی چماں بہ گنداں، ھما راھاں بہ رواں کہ وھد ھما جاہ ءَ اُوشتاتگ ءُ ھما چاگرداں بہ ماراں کہ آیانی تہ ءَ امن ءُ ایمنی آباد بوتگ۔ پرچا کہ انسان ءَ زند ءِ گُڈسر ءَ مال ءُ مڈّی یا نامداری نہ یات، بلکیں ھما ساھت یات بنت کہ دل ءَ راستیں آرام دے اَنت۔

بلوچستان ءِ زیبائی ءِ من کجام کساس ءَ بیان بہ کناں، واجہ ھدا ءَ مارا بھشت ءِ ندستگیں ندارگاں چہ یکے سوگات کُتگ۔ مئے بلوچستان ءِ زیبائی چہ ابرمیں زیبائی ءَ سرکیل اِنت، ھرچ ھما ندارگ کہ بھشت ءِ چھرگ ءَ جن اَنت آ مئے سرزمین ءَ بھشت ءَ پیش مارا رستگ اَنت۔ مارا اے زیبائی، مارا اے زمین رکینگی اَنت، زمین سرے ھرچ کوہ ءُ ڈنّ، ھرچ درچک ءُ دار، ھر ھمک ساھدار ءِ ھاتر ءَ  وتارا کُربان کنگی اِنت۔ پہ زمین ءَ ھرچ کربانی دات کنیں بہ دئیں، پرچا کہ واجہ ھدا ءَ مارا انچیں زمینے سوگات کُتگ اے زمین مارا چہ رستراں رکینگی اِنت۔ چہ ھما رستراں کہ چہ رستراں زوراں ورے، اے ریاست پہ مارا نہ مردم اِشتگ ناں کہ زمین، وھدے کہ درآمد ءِ رسترے تئی سر ءَ کبزہ بہ کنت وتی زوراکی ءَ گوں تو زوراک بہ بیت، پتو ھچ پش نہ کپ اِیت۔ ناں کہ زمین پش کپ اِیت ناں کہ تئی زبان ءُ جند، دُرستاں چہ تو پُل اِیت۔ تئی وشی ءُ اِیمنی دُرست چہ تو پچگرگ بہ اَنت، تئی مال مڈی پچگرگ بہ اَنت، تئی ھلک ءُ ھنکیناں وتی کیمپ جوڑ کنت ءُ بازار ءَ زرواکی بندات کنت۔

اے رستر ترا تئی جند ءِ زمین ءَ درآمدے جوڑ کنت، تئی ھر ھمک وشیاں پُل اِیت۔ تئی مردماں ایمنی ءِ زند ءِ گوازینگ ءَ نَیل اِیت، گڑا چہ اے زُلم ءُ زوراک ءِ زمزیلاں وت ءَ رکینگی اِنت، اے زمین ءِ واستا ترا کربانی دَیَگی اِنت۔ زمین ءِ واستا تو کہ کربان بہ ئے گڑا تئی باندات یک شوکیں بانداتے بیت، آیوکیں پدریچ ءَ باید مئے وڑ ءَ بزّگ مہ بیت، مارا اے زمین رکینگی اِنت، پرچا کہ مئے زند ءُ مرگ ھمے زمین ءَ گوں بندوک اِنت۔

منی گُڈّی واھگ اِنت، ءُ اے ھما سوگات بیت کہ من وتی جند ءَ بِہ دیاں ءُ اے دگنیا ءَ یلہ بہ کن آں، بلے زمین بکشگ نہ بیت۔ ما ھست زمین ھست اِنت، پمیشکا مارا زمین چہ بدواہ ءِ بدّیں چم ءُ زوراکیاں رکینگی اِنت۔