نبشتہ کار: منزور آدل
نہ زان آں تو ھست ئے یا نیست ئے، بلے منی دل تئی نیستی ءَ نہ منّ اِیت ءُ تئی ھست ءُ سلامتی ءُ زوت آجوئی ءِ دُوا ءَ کنت۔ شبیرجان ترا چے پد مئے چنچو وشّی ءُ چنچو مُراد بے مُراد بوتگ اَنت۔ ترا چے پد مئے کُلّانی زند چو ڈُکّال آماچ درچک ءَ روچ پہ روچ زرد ترّان اِنت۔
شبیر جان تئی بیگواھی ءَ چے پد ما دو سال ءَ داں اے میر ءُ واجھانی دست ءُ پاد ءُ سواسانی چُکگ ءَ دمبرت، گُڈسر ءَ من ھم چو سمّی دین ءَ پہ تئی آجوئی ءِ ھاتر ءَ مجبور بوت آں۔ نوں ھما اِنت من برے یک شھر ءُ برے یک دگے ءِ سر ءَ کوکار ءُ جاک کنگ ءَ آں ءُ چو سرانوئیں مُرگ ءَ شپ جاہ ءُ روچ جاہ آں۔
شبیر جان ترا چے پد ءُ ترا چے پیش زور بیگواہ کُرتگیں ھر زندانی کہ آجو کنگ بوتگ ما وڑے نہ وڑے ءَ گوں ھمایاں ھال ءُ اھوال کُرتگ ءُ تئی سوج گِپتگ، لھتین ءَ وَ ھچّ تئی سوج نہ داتگ ءُ یکّ ءُ دو ءَ ھمے گپّ کُتگ کہ تئی برات بیماری ءِ سبب ءَ ءُ بازیں ازّیت ءَ چے شھید بوتگ، بلے منی دل اے گپ ءَ نہ منّگ ءَ اِنت ءُ من انگت پہ تئی آجوئی ءِ ھاتر ءَ شپ جاہ ءُ روچ جاہ آں۔
شبیرجان گپّے زان ئے اے بازیں درد ءُ دورانی سبب ءَ چے برے برے دل گْوش اِیت وتکُشی بہ کناں، بلے ھمے دمان ءَ من ءَ سمّی دین جان ءِ اے گُشتن دیم ءَ کئیت کہ آ گْوش اِیت: ”بعض دفعہ انسان کو اُمید سے زیادہ نا اُمیدی اور مایوسی تسلی اور ھمت اور سکون دیتی ھے۔“
پد ءَ من وت ءَ ساکم کن آں ءُ ھمے امیت ءَ زندگ بہ آں کہ روچے تو چہ زندان ءَ آجو بہ بہ ئے ءُ بیائے من تئی گندگ ءِ وشّی ءُ مُراداں چے زِبھر ءُ بے مُراد مہ باں۔
تئی رھچاریں گْوھار
سیما بلوچ
