(جاوید جان پد ءَ واتر کن)
نبشتہ کار: زُھرہ دشتی
ودار ءِ گرانیں پندانی بُرگ نزوریں کوپگانی کارے نہ اِنت، بلے اے ھمے ودار ءُ گیراں کہ ترا زِندمان ءِ چاریں روچانی تیلانک دایگ ءِ سکین ءَ دے اَنت۔ تو ھمے اُوست ءَ ساہ زورے کہ بہ گِندے کُجام کُنٹگ داتگیں دگ ءَ پد ءَ منی رپتگیں ھمبلے وتی روگ ءَ پشومان بہ بیت ءُ پمّن واتر بہ کنت ءُ آئی ءِ واتر بوگءَ بہ گندے گیمُرتگیں گُواڑگ پد ءَ نوک ساہ بہ زور اَنت ءُ ھما ھزارانی کرن جُنز اِتگیں دردے پد ءَ چہ ٹپ ءُ ٹوری ئیں ارواہ ءَ ایر بہ کِنز اِیت یا تو اے بہ گْوش کہ تئی ھُشک ءُ سُتکگیں پُر بوتگیں میتگ پد ءَ پہ تئی واتر بوگ ءَ وتی لھڑ گپتگیں پُلکّانی بوہ ءَ شِنگ ءُ تالان بہ کنت، بلے اِنّا چوش نہ بیت۔ اُستاد مُنھاج سوتے جنت ءُ گْوش اِیت کہ ”رپتگیں مھروان نہ بیت واتر“، واکی اے وَ راستے بلے پد ءَ ھم ما جیڑ اِیں کہ ھمنچو گنج اِنت کہ رپتگیں مِھروان وتی گیراں پہ مارا پش گیج اَنت۔ منی نِزّ ءَ گیر تئی تانسریں ابیتکیں زندمان ءِ یک تھرے الم ساہ زور ءُ زیبدار کن اَنت، بلے لالا تئی من دیدارے ءَ تُنّیگ ءُ مدام راھچاراں پہ بیگاہ ءِ سرگوات ءِ آھگ ءَ کہ جُست کنانے تئی ڈس ءَ، ءُ گْوشانے کِہ تو دیریں راھے ءِ مساپر ئے، ھمُک زھیر، درد ءُ اندوھاں پتار دے ءُ گوں وت ءَ برے۔
بلے تئی سیاہ ءُ مجیں دنزانی تہ ءَ من وتی مھرانی چراگ ءُ زِند ءِ وشبوئیں پُلے گار کُتگ ءُ بیگاہ مھلبیں سرگوات اگاں تو جاھے منی مھروان ڈیک دات منی کُلوہ ءَ، رنج ءُ ودارانی کِسہ ءَ الم سرے بہ کن ءُ بہ گْوش من دیریں راھے ءِ مُساپِراں، من ڈیک وراناں ھمُک تیاب دپ ءُ پُلک ءُ ڈنگراں، بلے من مرچی گوں تئی ودار ءِ پُروش وارتگیں یک بے چاڑیں سنگتے ءَ گوں ڈیک وارتگ اَت ءُ منارا کلوھے پتو گونے کُتگ ءُ گْوشتگے منی مھروانیں جاوید ءَ بہ گْوش من دیریں راھچاراں تئی، من دیریں زھیر واراں تئی، تئی پدمنتگیں گیر، ھما نِند ءُ نیاد من زندمان ءِ پلو ءَ پتاتگ ءُ سدانی کرن پتو ودار کناں ءُ دل ءَ را گْرانیں سِنگے پِر داتگ ءُ ملار ءُ ھوشام گپتگیں دیدگانی ودار ءُ راھچاری ءِ ھبر گوں دیدگاں ھلوت کن اَنت۔
تئی نیاھگ ءَ سیائجی ءُ مزنبند ءِ کوھانی دلبند ءَ اَرس شل داتگ ءُ مھروان ءَ اے بہ گْوش تو سرپدے ترا چہ پد سارتیں موسم گوں تبد ءُ لِوارانی تب ءَ مٹّ بوتگ اَنت، من ھردیں پہ ترا گریتگ گُڑا تئی گُلزمین ءِ شِگان منی گُوشاں جُمبان بوتگ ءُ اے گْوشتگے بہ گْوش پہ کَے ءَ تو موتک ءُ الھان گْوش ئے، پہ کئی ودار ءَ جیگ چہ ارس ءَ پُر کُتگ ءُ گُشان ءِ دامُن ءَ کئی گیر پتاتگ اَنت۔ پد ءَ منارا گْوشتے کِہ پہ جاوید ءَ موتکی مبو، منی مھروان یاگی ئیں سرمچارے اَت۔ آ پہ منی پھازگ ءَ ھمُک کوہ ءُ گرّاں ساجو اَت۔ منی مِھراں گوں تُن ءُ شُد، دِرتہ پُچی، تبد ءُ لِوارانی اُوپار کنگ ءُ وتی وش ءُ آسودگیں زِند ءِ ھمُک وشیاں چہ بے سما اَت۔ آ مُدام منی کُٹ ءَ وپت ءُ گْوشتے منی مات بلوچستان اگاں من یک برے شھید بوتاں ءُ دوبر پد ءَ من ءَ اے ارواہ بکشایگ بوتیں پتو پد ءَ من کُربان بوت آں۔
جاوید ءِ امبازگ ءَ من سک تکانسر اِتاں، منی مسکیں دلبند بے چاڑ اَت آئی ءَ وتی کُٹ ءَ واب کپینگ ءَ، بلے مھروانیں لالا ءَ من پد ءَ گْوشاں تو پہ منا بیا تو شیپ وران بو چو نھنگیں کور ءِ ھار ءَ تو ھوار بو مزن بند ءِ زیبائیں آھوگانی رم ءُ پد ءَ وش تبیں دیوانے بہ کن گوں گُلزمین ءِ تلاھیں پُسّگاں، بلے من ماراں ترا۔ ھر کُج ءَ ھمے کہ سرشپانی کوش بنا کنت پہ لھڑیں دلانی کُدینگ ءَ، آ سارتیں کوش تئی مانش ءِ ھاکانی وشیں بوہ ءَ زور اِیت ءُ پمّن ءَ مستاگے سر کنت۔ ھمے کِہ ماھکانی سر ءَ کشّ اِیت تو چاردھی ماہ ءِ نیام ءَ گوں لھمُکیں بچکندگاں زاھر بہ ئے۔
اے رولہ ءِ زردیں ندارگ پہ ترا من ءَ نبشتانک نبیسّگ ءَ لاچار کن اَنت، ھمے کہ زِر ءِ چول میزان میزان ءَ پیچ ءُ تاب وران بنت ءُ کاینت۔ منی دیدگ راھچاراں کہ بہ گندے تو گون ئے، ھردیں کہ ورناھے پہ جنگ ءَ سنگراں گیپت گوں دُژمناں جنگ دنت من ماراں کہ تو ھوارے گوں اے جنگ ءَ، ءُ جنگ ءِ گُڈسر ءَ کائے گوں من ءَ جنگ ءِ سرجمیں کسّھاں کنے ءُ گْوش ئے داں گُڈّی تیر ءَ من جنگ داتگ گوں رستراں پد ءَ من ترا جُست کناں کہ گُلزمین ءِ مھر چنچو زیبدار اِنت کہ تو گندگ ءَ سک ھُدوک ئے۔ تو من ءَ پسّہ دے ءُ گْوش ئے گُلزمین ءِ بے کساسیں مھر ترا چہ ماھیں ھانُل ءَ دیر کنت، گُلزمین ءِ مھر شارُلاں سند اِیت چہ میرو ءُ ماھواں، گُلزمین ءِ مھر بانُکیں کریمہ ءَ پہ راج ءَ مات گچین کنت۔ اے گُلزمین ءِ مھر ماھلو ءُ گنجی ءَ را جنگ ءِ شون ءَ دنت، اے گُلزمین ءِ مھر سمّو ءُ ریھان جان ءِ جنگانی ءُ مھر ءِ کسّھاں ابدمان کنت۔ اے گُلزمین ءِ مھراں کہ مات وتی جگرانی ٹُکراں سند اَنت ءُ کوہ ءَ بمب ءُ ٹوپ، شِلسریں تیرانی اَماچ بوگ ءَ رھادگ کن اَنت۔ اے گُلزمین ءِ مھراں اِد ءَ زرینہ مری ءِ دابیں زالبول پہ وت ءَ زندان گچین کن اَنت ءُ پد ءَ من اَچ تو جُست گراں کِہ ھردیں اے راہ ءِ مساپرے ءُ گْرانیں پند بُرّے، تُن ءُ شد سگ ئے، وھد ءُ نیم وھد ءَ جنگ ءَ دُچار کپ ئے سرجمین گیش وتی ارزشتیں ارواہ ءَ ببا دے گُڑا شُما راج ءِ یلیں ورنا دم نہ برے، گُڑا تو کند اِتیں ءُ بہ گْوشت اِیں اے راہ ءَ لگور دم براں ما پہ دمبرگ ءَ اے راہ گچین نہ کُتگ ءُ اے کوہ منی مات ءُ پناہ گاہ اَنت ءُ من ءَ زمین ءِ ھمُک بْراھداریں ندارگ دوست بیت۔ من بھ اے واھگ ءَ نہ دارا کہ من چہ اِشاں گسر بباں ءُ دور سر بہ گراں، بلے تو زان ئے پہ گُلزمین ءِ موکگ ءَ تو پہ گلزمین ءِ کُنٹ ءَ وشواب بوگ ءَ سک بے تاھیر بہ ئے کہ کدی منی ھون ھم تلان بہ بنت۔
گُلزمین ءِ ھُشک ءُ لھڑ گپتگیں جبین ءِ سر ءَ تو ودار کنگ ءَ بے ھاٹیگ بہ ئے کہ کدی من ھم چو کُنگریں ورناھانی شھیدی ءِ نام ءَ من ھم توار کنگ بہ باں منی کُربانی ءِ کسہ ھم گوں منی زگریں ھوناں نبشتہ بہ باں۔ منی شھیدی ءِ گْواھی ءَ ھم منی زمین بہ دنت، پد ءَ گُڈسر ءَ تو من ءَ بہ گْوشتیں ”ھاک ءِ وشبو ءَ ھواریں پد ءَ واتر کائیں“، تو دگہ راہ ءِ مساپرے ءُ من دگہ من ترا یک رندے پد ءَ گْوشاں من ھما تند بستیں ءُ شنکی ئیں کُڈک ءَ تئی ودار ءَ آں کِہ اُود ءَ تئی زندمان ءِ ھمُک یات بندوک اَنت داں من وتی زندمان ءِ گُڈی روچاں داں پہ تو راھچار باں ءُ مھروان اے ھال ءَ ھم ترا دیاں کہ تئی لگور ءُ روباہ ءُ ھونواریں دُژمن ءَ سرجم ءَ پروش وارتگ اَت۔ تئی جُھد ءَ چہ من ءَ انچو یکین اِنت کہ تئی جنوکیں دُژمن ءِ دست مرچی ھم لرزگ ءَ اَنت، تئی مزنیں کِرد ءُ کاروان ءَ چہ بھشت ءَ بات ئے۔ منی ارواہ تئی راھچاریں گنوک پہ ترا دیوانگ ءُ راھچاریں ءُ ھردیں منارا موہ رس اِت پہ راج ءِ رھشونانی گچین کنگ ءُ توسیپ ءُ ستا ءَ گُڑا اولی نام تئی ءُ لُمہ کریمہ ءِ بنت، چی ءَ کہ لُمہ ءِ درد دیستگیں دیدگانی دربرگ ءَ ءُ تئی بے دروریں مِھرااں من ءَ یک مُھکمیں انسان ءُ زِندگ بوگ ءِ سِکین داتگ، شُمئے ھردُکیں رھشونانی مِنتوار آں۔
