زمین رنگیں شیھُل

نبشتہ کار: ماھو بلوچ

زمین رنگ ءِ شیھُل!

من نہ زاناں باریں تو منی نسیب ءَ بہ ئے یا نہ بہ ئے، بلے من ءَ گوں تو مھر اِنت۔تو انچو منی دل ءَ جاگہ کُتگ کہ منی دل گوں ترا اِنت، ءُ کدی تو پہ ناگتی منی دل ءَ سر نہ کپ ئے۔ انچو تو گوں زمین ءَ ھمراھی کُتگ انچو گوں من ءَ، بلے زمین ءِ مھر انگہ گیشتِر اَنت۔

 شیھُل، تو منی زمین ءِ پاسپان ئے، ترا پہ اے جنگ من زاناں شوکے نہ پرزے کہ تو آئی ءَ پیلو کنگ ءَ ئے۔ تو بہ گندے من ءَ وتی کُت مہ کن ئے، بلے من تئی گنوک ءُ تئی نام مدام من ءَ دپ ءَ اِنت۔ ھو تئی گنوک پہ ترا لبز جوڑ کنت ءُ رِد ساز اِیت، تو ستر گوں من زھر بہ بہ ئے بلے تئی گوم ءَ انگت مھر کن آں۔ روچے کئیت مردوم اے ھبر ءَ مہ گْوش اَنت کہ تئی مھبت لگور بوتگ۔

ھو! مھر ءَ کیمت نیست، ءُ شیھُل انگت گون من ءَ رازی نہ اَت۔ برے برے ھرچ گپ ءِ سر ءَ زھرے کُتگ، من ھمے ھبر دائم کُتگ کہ شیھل ماھو تئی مھراں تلوس اِیت۔ بلے شیھُل ءَ راج ءِ پکر سک پِر اَت، مدام گْوشت ئے ماھو منی راج بزگ اِنت، منی راج گلام اِنت، من وتی کوم ءُ راج ءَ یل دات نہ کن آں۔ ماھو من پہ مات ءِ دیدار ءَ تلوساں، بلے وھد نہ رس اِیت۔ ماھو تو گِلّہ مہ کن، منی وتن آزات بیت من کایاں ءُ ترا وتی کن آں۔

شیھُل تئی ھمے مھرانی پُژدر ءَ وھدے کہ زِر ءِ گْوات ءَ چول جتگ، منی دل ءَ ھمے اتکگ کہ آ روچ کد کئیت شیھُل منی نیلبوئیں زِر ءَ آچو کنت، چی ءَ کہ زِر ھم چو منی ایردستیں راج ءَ بیوس ءُ بزّگ اَت۔ چی ءَ کہ ایردستی ھما درد اِنت بنی آدم ءَ چہ اندر ءَ وارت ءُ ھلاس کنت، ءُ شیھُل گوں وتی ھمبلاں ھمے ایردستی ءِ روتگانی ولگْوج کنگ ءَ جنگ ءَ اِنت۔

ھمے ھیالانی مْیان ءَ وھدے چمّ پہ آزمان ءَ کپتگ اَنت، گُڑا آزمان ءَ شوکیں رنگے آؤرتگ اَت۔ اے درگت ءَ منی چمّاں آزمان مزاریں شیھُل ءِ رنگ اَت، پمیشکا منی گُڈّی مھر زمین ءُ شیھُل اَت۔ شپ ءِ نیم کہ بیتگ چم گوں رھسراں بیتگ اَنت کہ بلکیں شیھُل پیداگ اِنت، منی میتگ ءَ شیھُل ءِ اِنتزار سک گْران اِنت۔

اے وداریگیں ساھتاں دل ءِ ھال ءَ بس شیھُل سرپد اَت، شیھُل ءَ ھمے کہ توپک بڈّ ءَ اَت منی راج ءِ واستا، ءُ شیھُل من ءَ سک دوست اَت۔ من ءَ چہ وتی تنگوھیں راج ءَ دیماتر اَت، پرچا کہ آ پہ منی ایردستیں راج ءُ بندیگیں گُلزمین ءِ آجو کنگ ءَ جنگ ءَ اَت۔

زمین رنگیں شیھُل!

مسکیں کَوش ءَ من ءَ کلوہ داتگ کہ شیھُل گوں دُژمِن ءَ باز جنگ کُتگ، شپ کہ بانگواہ بیتگ مُرگانی تاھیر بکشیں آواز منی گُوشاں کپتگ۔ منی ھیال گوں سیائجی ءِ کوہ ءَ بیتگ، اے ھمے آواز اِنت کہ شیھُل گوں وتی سنگتاں مجلس ءُ دیوان بوتگ۔ نوداں کہ ساچان کُتگ من چہ گل ءَ بال بیتگ آں، چی ءَ کہ زمین ءِ بچّانی گوم ءَ مھر کنگ سک باز مزنیں ارزِشتے دار اِیت، پرچا کہ آ وتی زندمان ءَ پہ زمین ءُ راج ءَ کُربان کنگ ءَ اَنت۔

دلجماں! روچے کئیت کہ منی وتن آزات بںت، ما ھور ءُ یکجاہ بہ اِیں ءُ پہ دنیا ءَ یک درورے بہ اِیں۔

شیھُل! دائم جوڑ ءُ سلامت بات ئے، تئی گنوک پہ ترا ودارِیگ۔۔۔۔۔۔