زُلم ءِ بگیر ءَ گھگیری

نبشتہ کار: بابل لتیپ

زُلم ءِ بگیر ءَ پُرکاریں سِلاہ گھگیری اِنت، پہ بلوچ ءَ آئی گھگیری زندمان ءُ مانِشت اِنت۔چوش کہ گْوستانک ھما راجی داستاناں وتی ڈوبر ءَ جاگہ دنت کہ آ اِیرموش ءُ زیر کنگ نہ بہ اَنت، پہ بلوچ راج ءَ ھژدری اِنت کہ آ وتی راجی گھگیری ءَ مُھکم ءُ آجوئی ءِ گْوانک ءَ بلوچ ءِ کُڈک ءُ گِداناں ھوار تانسریں گیدی ءِ ھر دمک ءُ کُنڈ ءَ سر بہ کنت۔

پرچا کہ دُژمن پہ مئے راجی باندات ءِ تامور کنگ ءَ ھر اِستان ءُ دمک ءَ ساجو ءُ وڑ وڑیں رِپک ءُ پندلانی امبار پچ کنگ ءَ اِنت کہ بلوچ ناشرکار اِنت، بلے بلوچ پہ وتی سرڈگار ءِ آجوئی ءَ جُھد کنگ ءَ اِنت ءُ زورگر مستِریں ناشرکار اِنت۔

اگاں کسے بلوچستان ءِ ناگیگیں جاور ءُ اِستان  ءِ زوراکیاں گوں اُورتی ءَ بہ چار اِیت اے رنگیں ھون میچلیں اکس ھرروچ آئی ءَ گوں درد چکاریں کلوھے ءَ وش آتک کنت۔

بلے مارا پہ وتی رکّینگ ءَ گیش جُھد ءُ دیمونی دیگی اِنت دانکہ جھان ءِ کوریں چمّ ءُ کرّیں گُوش پہ مئے نیمگ ءَ دلگوش بہ بہ اَنت۔

اے راستے کہ جھان وتی سیت ءُ نپّانی پُژدر ءَ گامگیج زور اِیت ءُ جار پِرّینیت، بلے مارا راجی تاگتے بوَگی اِنت داں جھان پہ وتی دلگوش ءِ گْور کنگ ءَ لاچار بہ بیت ءُ اے جار ءَ نہ جنت کہ بلوچ ءِ جُھد ءُ جنگ پہ وتی چیردستیں سرڈگار ءُ ایردستیں راج ءَ اِنت، بلکیں ناشرکار ھما زورگِر اِنت کہ آئی گوں تُپنگ ءُ ٹوپانی زور ءَ بلوچ ءِ گُلزمین وتی پنجگاں کُتگ ءُ لُٹ ءُ پُل، کُشت ءُ کُشار ءَ گُلائیش اِنت۔

اے پیرزال ءِ دْروشم کہ گوں ھوناں میچل اِنت، ھمیش اِنت گلامی۔ اگاں ما گلامی ءَ چارگ ءُ مارگ لوٹ اِیں، گُڑا آ مارا بلوچ ءِ ھر دمک ءُ چارراہ ءَ وش آتک کنت۔ پہ درور بلوچ گُلزمین ءِ چوشیں ھلک ءُ میتگ، دشت ءُ کوچگے نیست کہ درآمدیں لشکر ءُ آئی بنجل ترا گِندگ ءَ نئیت، گُڑا دگہ گُلامی کُجام بہ بیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟

پمیشکا بلوچ راج ءِ ھر زھگ پہ گُلامی ءِ ریکیں کلات ءِ کروجگ ءَ راجی گھگیری ءِ بھر بہ بیت ءُ وتی ڈُبّہ ءَ پیلو بہ کنت۔ پرچا کہ تْرند رواجیں وھد پہ ما کدی مھتل نہ بیت کہ ما وت ءَ گیگ ءُ گْوم بہ کن اِیں ءُ آ مئے گاماں ھمگام بیت، بلکیں آ وتواک ءُ وتی داب ءَ جُنز اِیت۔

اگاں بلوچ راج ءِ ورنا اے درگت ءَ ھمے بہ جیڑ اِیت کہ *من ءَ وتی گِدان ءِ ساھگ ءَ نِندگ ءِ موکل مہ رس اِیت، وتی زمین ءَ تر ءُ گرد کنگ ءِ موکل مہ رس، گُڑا من پرچا پہ وت مِرگ ءِ راہ ءَ گچین مہ کن آں؟

چی ءَ کہ اے زند، زندے نہ اِنت کہ من وتی جند ءِ ڈگار ءَ درآمدے آں، گُڑا چرے گلامی ءِ زند ءَ شرپداریں مرگ گھتر اِنت۔ پمیشکا منی راج ءِ تنگوھیں پُسّگ چہ گلامیں زند ءَ گیش مِرگ ءِ راہ ءَ گچین کنگ ءَ اَنت۔ *

پہ بلوچ ورناھاں وھد ءِ جوریں راستی ھمے پدانک ءَ اتکگ ءُ اُوشتاتگ، اگاں انگت درآمد کئیت ءُ گوں دری تاکتاں بلوچ ءَ ناشرکار گْوش اِیت اے آئی زورکی ءُ گُروناکی اِنت زانت نہ، بلے بلوچ ءَ اے توامیں رِپک ءُ پندل کِمار نہ کُتگ اَنت ءُ دیم پہ وتی رُوژنائیں منزل ءَ رھادگ ءُ جُزگ ءَ اِنت۔

چوش کہ اے پیرزال ءِ اکس کہ منی چمّاں کپت، من ءَ ھما پیرزال گیر اتکگ کہ آئی نارگانی تہ ءَ نبشتہ اَت منی گڑیال ءِ پرّگ پیر بوتگ اَنت ءُ وھد ٹِکّگ ءَ نہ اِنت، بلکیں وھد ھما جاہ ءَ اُوشتاگ کہ تو رپتگ ئے۔۔۔۔۔۔

ھو! پہ اے مات ءَ وھد انگت ھما جاہ ءَ میلانک ءُ ودار ءِ آس ءَ ھرروچ پیلوشگ ءَ اِنت، چی ءَ کہ گلامی ءِ داتگیں داد ھمیش اَنت۔ اگاں ما پہ سِتک گلامی ءِ بگیر ءَ پاد بیا اِیں، گُڑا اے زورگر ءِ واھگانی بوجیگ زوت ماں زِر ءِ جُھلانک ءَ زیراپ بیت ءُ سر ءَ ماں ویرانگے ءَ کشّ اِیت۔ آئی وتگڑیں گُلکرک تُن آماچ ءُ پہ مدامی ساہ کندن بیت، بس مارا جُھد کنگی ءُ گھگیری ءِ بیرک جھل کپگ نیلگی اِنت۔ جزماں آجوئی مارا وش آتک کنت، ءُ آجوئی مئے راجی آکبت ءَ مانزمان۔۔۔۔۔۔۔

‎