نبشتہ کار: چاگل بلوچ
دْروت ءُ دْرھباتے بالی جان!
بالی جان ھمائیں کہ تو رپتگے ءُ ترا زورگر ءَ بیگواہ کُتگ، مئے چم ھمائیں راھاناں کہ تو بہ گندے بیائے ءُ چہ زندان ءَ آجو بہ بہ ئے۔ بالی جان تئی بیگواھی ءَ مارا سرجم ءَ چہ اندر ءَ ھتم کُتگ، ترا ما مُدام گیر کار اِیں۔ گیر کاریں تئی کار ءُ کِرداں، گیر کاریں تئی بے مُلّیں جُھد ءَ۔
مئے مھروانیں بالو!
تو بہ گندے ھمے مارگ ءَ بہ بہ ئے کہ من ءَ کسے گیر نیار اِیت ءُ کسے کاگدے ھم پہ من راہ نہ دنت، اے وڑ نہ اِنت۔ ما دُرست تئی بیگواھی ءَ گمیگ ءُ رنجانی تہ ءَ زند گْوازینگ ءَ اِیں، بیدے تو ما دُرست ناسرجم اِیں۔ تئی داتگیں پگر ءَ چہ ما ھجبر شموشکار نہ اِیں، مارا تئی داتگیں راھانی ڈس ءُ نِشان انگت مجگ ءُ دل ءَ نکش اَنت۔
بالی جان!
تئی اے پند بُرتگیں جُھد ءَ کس بے ھیال نہ کنت، تئی بے مئی جھُد راجدپتر ءَ مُدام سھرا بیت، تئی پادانی ھمُک تْراول اے گواھی ءَ دے اَنت کہ بالی یک بے مُلّیں کِردے ءِ واھُند اِنت۔ بالی من دگہ کس ءَ نہ زاناں، بلے تئی ھر یک اَمَلے ءَ ھوار بوتگ آں۔ تئی جَزبگ ءُ جُھد ءِ توسیپ ءَ گوں اے نزوریں لبزاں کُت نہ کناں، بلے بیا نی واتر کن کہ بیدے تو مارا وش نہ بیت۔
بالی جان!
ترا یک گپّے گْوشاں ھماہیں کہ تو برگ بوتگے، تئی رند ءَ ھزاراں ورنا برگ ءُ کُشگ بوتگ۔ اے ریاست ءِ دست ءَ بازینے انگت گوں ایردستی ءِ زمزیلاں بستگ۔ چوش کہ بالی ما یک ایردست ءُ گُلامیں راجے، پمیشکا گلامیں راج ءَ را وشھالی نیست۔ چہ آئی ءَ زند ءِ دُرستیں وشی پُلگ ءُ برگ بنت، مئے زند ھمے زوراک ءِ دست ءَ اِنت، آ بہ لوٹ اِیت ھما پیم مئے زند ءَ ھتم کُت کنت۔ برے بہ چار ویلے ءِ رنگ ءَ مئے ساہ ءَ گیپت، برے بیماری ءُ برے زورانسری بیگواھی۔ برے بہ چار ناشرکاری ءُ دگہ پندلانی پُشت ءَ مارا دُروگیں بُھتام جنت ءُ مئے ساہ ءَ پہ آسانی گیت۔ آ لوٹ اِیت کہ ما ھاموش بہ بہ اِیں، چوش کہ ھاموشی پہ ایردستاں یک تباھی یے ءُ راج ءِ ھتم بوگ ءِ چیدگ اِنت۔
بالی جان!
ما زان اِیں زورگر تئی دیم ءَ بے سوب بیت ءُ تو مُھکم بہ ئے۔ ریاست ءَ لوٹ اِتگ اَت کہ ترا بیھار بہ دیاں ءُ تو چہ تھریک ءَ پدکنز بہ بہ ئے، چوشکہ اولی رند ءَ ھم بیگواھے کُت ءُ بیھارے دات، بلے تو پدکِنز نہ بوتے ءُ وتی زمہ واری گوں جوانیں رنگے ءَ پیلو کُت اَنت۔
بالی جان!
تو مُدام کار ءَ اِت ئے ءُ دمبرگ ءِ نام نہ زانت، برے بہ چار شال ءِ دگانی سر ءَ کُوکار ءَ اِت ئے، برے کراچی ءُ برے ھَب ءِ روڑانی سر ءَ پروٹسانی بھر اِت ئے۔
تو گوں مُھکمیں توار ءَ مُدام کراچی ءِ پریس کلب ءِ دیم ءَ پہ بندیگاں زھرشانی ءَ اِت ئے، تو دم نہ بُرت گِندے، تو بیمار اِت ئے بلے انگت چو اَلبُرز ءِ کوہ ءَ مُھکم ءُ ڈڈّ اِت ئے۔ تو نہ زانت شپ ءُ روچ چی یے؟ بس کار ءَ اِت ئے۔
منی مھروانیں بالی!
اگاں من ترا یات کناں گُڑا من چہ اندر ءَ سرجم ءَ پْروشاں، تئی گون ءَ نند ءُ دیوان کنگ، سپر ءَ روگ سک گیر کئیت، برے برے من ھما نِند جاھاں کہ گنداں ما ءُ شُما مُدام دیوان کُتگ تو سک گیر کا ئے، تو کہ اِد ءَ نہ ئے ملیر ءِ سرجمیں دگ ءُ دَراں موتک بستگ۔ شراپی ءِ سبزیں دْرچکانی سر ءِ مُرگ پہ تو شَیر نویس اَنت ءُ گال کما اَنت، ”کُج ئے بالی؟ بیا بیدے تو ما ناسرجم اِیں“۔
مھروانیں بالی!
تئی زندانی بہ گندے مارا گران ءَ کپتگ، بلے اے راہ ءِ مُساپر کسے کہ بوتگ گُڑا آیاں اے گُلامی ءِ سانکل ءُ ٹارچرسیل الم دیستگ اَنت۔ اے انچیں راھے کہ اے راہ ءَ بازینے رپتگ ءُ دوبر نیاتکَِگ، بازینے انگت زندان ءَ بندیگ اَنت۔ مئے گوں ربّ ءَ ھمے دُوا اِنت کہ تئی سر سلامت بات ءُ تو گوں بی وائی سی ءِ رھشوناں زوت چہ زندان ءَ آجو بات ئے، کُل بلوچ بندیگ آجو بات اَنت۔
بالی جان!
برے برے تئی ترانگ ءَ کپاں گُڑا من ءَ شال ءِ راجی مُچّی یات کئیت کہ ترا بسانی زمہ واری گون اَت، تو شپے ءُ روچے سپر کُت، بلے نان نہ وارت۔ پرچا کہ تو سک دست گَٹ اِت ئے، دیم ءَ ھال اِھوال ءَ اِت ئے، راھانی جُست ءُ پُرس ءَ اِت ئے، وَرگ ءِ وھد نہ رست تو گوں ھالیگیں لاپ ءَ شال ءِ راجی مُچّی ءَ وت ءَ رسینت۔ مُچّی ءِ شپ ءَ تئی تَبیات سک نگیگ اَت، پرچا کہ تو شپے ءُ روچے نان نہ وارتگ اَت ھمے سبب ءَ۔۔۔۔، بلے تو انگت پہ مھلوک ءِ واتر روگ ءِ ھاتر ءَ رھوت کنگ ءَ اِت ئے، بسانی شوھاز ءَ اِت ئے۔
بالی جان!
تئی بے مُلیں کُربانی شموشگ نہ باں ءُ تو مُدام مارا گیر کا ئے۔ گُڈّی ءَ ترا بالی رُکست کناں ءُ ھمے گْوشاں بیدے تو مئے دیوان تھنا موتک اَنت، تو مئے دیوانانی جلواہ ءُ بْراہ بوتگ ئے، تو مئے زِرد ءِ ٹُکر بوتگ ئے۔ بیا نوں واتر کن ما گوں ابیتکیاں ِنشتگ ءُ ترا گیر آرگ ءَ اِیں۔ گُڈُی ءَ من گوں اسھاک پدا ءِ شَیر ءِ لھتیں بنداں اے نمدی ءَ آسر کن آں۔
اَبیتکیانی سُبّک وابی ءَ کرار گْوز اَنت
اے ساه ءِ بارگیں نازُرکی ءَ توار گْوز اَنت
دَمان، دَمان ءَ بدل بنت شُبین کِشکانی
مئے دیدگانی نیام ءَ مُدام یار گْوز اَنت
چراگی شَھمے ءِ پَد رَپتگیں مُساپِر نوں
وتارا گار کن اَنت وهدے بنت گُبار گْوز اَنت
تئی وتی دوستگیں ھمبل
چاگل بلوچ
