نبشتہ کار: شے مرید بلوچ
دْروت ءُ دْرھباتے یلیں دیدگ!
ھرچ کُج ءَ ئے وش ءُ سلامت بات ئے، چہ زوراک ءِ تیراں بہ رکات ئے۔
منی مھروانیں بیلی!
تو بہ گندے ھمے جیڑگ ءَ بہ بہ ئے کہ سنگت مرچاں ھالے ءَ کپتگ ءُ مارا بلکیں بیھالے کُتگ، بلے منی اَرواہ تو مُدام من ءَ گیرا کائے۔ یلیں دیدگ تو بیھال کنگ نہ بہ ئے، چی ءَ کہ تو یک انچیں مھرے ءِ آ مھر منی اندر ءَ رُستگ ءُ ترا مُدام گیر کار اِیت۔ گیر کار اِیت تئی ٹھک ءُ کندگاں، گیرکار اِیت تئی لُنٹانی سر ءِ بچکندگاں۔
من ءَ یات اِنت منی اَرواہ آ روچی کہ من ءُ تو ھور اِتیں چو شے ئیں ملنگ ءَ اے درامدانی شھر ءُ کوچگاں یلِچر اِتیں ، برے اے دمک ءُ برے آ دمک، برے اے ھوٹل ءُ برے آ ھوٹل۔ اے یات ءُ ترانگاں برے کپاں گُڑا تو من ءَ مُدام چو زرد ءِ تاھیر ءَ گیر کائے۔
منی مھروان!
ھمائیں کہ تو چہ شھر ءَ رپتگ ئے ءُ جاہ وتی کوہ ءُ کوچگ کُتگ، اے درامدیں شھر گْوش ئے پہ من آسے، درانڈھے، ھچ وش نہ اِنت یار۔ تئی وڑیں پُھتگیں راھی من وتی زند ءَ باز کم دیستگ، بیدے تو گْوش ئے من ءَ اے شھر ورگ ءَ اِنت۔ وھدے من تئی نِند جاہ ءَ کہ رواں ھمود ءَ تو مُدام نشتگ چاہ وارتگ ءُ دیوان کُتگ، آ جاہ ءَ من گنداں گُڑا تو ڈارک من ءَ گیر کائے۔ تئی شوکیں بالاد من ءَ گیر کئیت، پد ءَ تئی پکیر تبیں سنگت” ر“ ءِ بے مٹّیں بچکندگ اے دُرست یاتانی گْرنچ ءَ بَستگ اَنت۔
تنگوھیں مھروان!
اے ساھت ءَ کہ من نشتگ ءُ اے نمدی ءَ نویسگ ءَ آں، اے ساھت ءَ موسم ساچان ءُ وھد بیگاہ ءِ چار ءُ نیم اِنت۔ سرجمیں شھر جمبراں وتی انگراں کُتگ ءُ آزمان پتاتگ، پد ءَ نوداں اے درامدیں شھر انچوش زیبا کُتگ کس گُمان اُوں نہ کنت چِنکدر ڈولدار اِنت اے شھر مروچاں۔ گوں ھمےموسم ءَ من نشتگ ءُ اے نمدی ءَ پہ تو نویسگ ءَ آں۔
دیدگ!
یک دگہ ھالے ترا من دیگ لوٹ آں، مھروان ھما اِنت کہ تو چِد ءَ رُکست کُتگ ءُ دیم پہ سنگراں شُتگ ئے، اے شھر ءِ جاور مٹّ اِتگ اَنت۔ سیاست ھم جھل ءُ بُرز اِنت، بلے پیسریگیں نہ اِنت۔ ریاست ءَ وتی پنجگ جتگ اَنت ءُ جاور سیاست ءِ ھکّ ءَ نہ اَنت، بازیں مئے سنگت ءُ ھمراہ مروچی ریاست ءِ ٹارچر سیلانی تہ ءَ بند اَنت۔
منی مھروانیں ھمبلو!
تئی روگ ءَ پد من ھمائیں تئی گیرانی اندر ءَ ویل آں، من زاناں ترا زمین ءِ مھراں امباز اِتگ ءُ تو وتی زند ءِ سرجمیں وشی پہ باندات ءَ ببا کُرتگ اَنت۔ تو یک انچیں راھے ءِ مساپر بوت ئے کہ مارا ھِچ گُمان وَ نہ بیت کہ تو مارا گوں اے کسانیں بالاد ءَ زوت یل کن ئے ءُ کوھاں وتی سنگر کن ئے۔
بلے مھروان! تو یار سک کسان ئے، تنیگا تئی بروت ٹِک اَنت کہ ترا گُلامی ءِ مارشت ءَ اے راہ ءِ راھی کُت۔ ھیر اے آزاتی ءِ جنگ اِنت، ھمُک بلوچ ءِ پُسّگ ءَ اے جیڑگی اِنت کہ پہ بلوچ ءِ باندات ءِ ھاتر ءَ اے گُلامی ءِ سانکل پْروشگی اَنت۔
مھروان!
ترا بہ گندے یات بہ بیت کہ منی ءُ تئی سر یک رندے شال ءَ کپت، اے منی ءُ تئی اولی رند اَت۔ من ءُ تو ھردواں گْوشت کہ ”اے مئے اولی رند اِنت کہ ما شال ءَ اتکگ اِیں، بلے شال واکی سک ڈولدار اِنت۔ اِد ءَ تْرمپانی ایرچگ زرد ءَ تاھیر دنت، واھگانی پُژ سُر اَنت۔“
اولی سُھب ءَ کہ من ءُ تو شال ءِ دلبند ءَ رستیں گُڑا مئے سر شال ءِ یک کوھنیں ھوٹلے ءَ کپت، من ءُ تو گوں دگہ سنگتے ءَ شال ءِ زپتیں چاھے وارت۔ دو دم سگریٹ ءِ کش جت ءُ پد ءَ ھوٹل ءِ دریگ ءَ چار اِت کہ ترمپ دْروشمیں برپ رچگ ءَ اِت اَنت۔ اُپّ کُجام ندارگے اَت، شال ءِ جند ءِ مردماں وَ کس ءَ سما بوگ ءَ نہ ات کہ چے بوگ ءَ اِنت، بلے مارا شال ءِ اے زیبناکیں موسم ءَ بُرت ءُ وتی اندر ءَ یل دات۔
ھمبلو!
تئی یات ءُ ھمُک ٹھک منی مجگ ءَ انگت نکش اَنت، تو من ءَ سک گیر کائے دیدگ۔ منی مھروانیں ھمبلو تو زان ئے تئی ترانگ ءَ وھدے کپاں گُڑا باز مُلور باں، من ھمے جیڑاں کہ زورگِر ءِ تیراں چہ تو وت ءَ چوں رکّ ئے؟ اگاں زورگِر اناگاھی ترا انگر بہ کنت تو گوں لاگریں بالاد ءَ اے زالم ءَ چوں جنگ دے ءُ وت ءَ رکّین ئے ؟ من نہ زاناں منی ءُ تئی مْیان ءَ چونیں مھرے رُستگ کہ تو من ءَ دل نہ بہ ئے؟
مھروان تو من ءَ ھمے ھاتر ءَ دل نہ بہ ئے کہ کسان ئے، اے زالم ءِ تیر ءُ ٹوپاں تئی بالاد نہ زاناں چوں برداشت کنت؟ بلے منی دُوا اِنت گوں پاکیں ھُداوند ءَ کہ تئی توکل چو البُرز ءَ مُکھم بات، دژمن تئی دیم ءَ نیست ءُ نابود بات۔ تو گوں سرمچنڈیں یاگیاں مُدام ھُداوند ءِ پھریز ءَ بات ئے۔
مھروان!
نوں من ءَ موکل دے کہ من وتی نِمدی ءَ گونڈ داران ءُ ترا رُکست کن آں، پرچا کہ وھد گوں وتی آسکی گاماں تُرند روانءُ انگت زند ءِ بازیں کارے پش کپتگ کہ کنگی اَنت۔ من نوں ترا رُکست کن آں، اگاں زندگ بوتاں گوں وتی نزوریں ند ءَ پہ تو نِمدی یے الم نویس آں۔
مدامی زندگ ءُ مُھکم بات ئے گوں وتی ھمبلاں۔
تئی نِزوریں سنگت شے
