نبشتہ کار: ڈاکٹر سنگُرزئی
اولی بھر:
ھر کس زانت مَرگ ھرچ ساھدار ءِ سر ءَ ھست، ھمے ھساب ءَ بلوچ ھم زانت بیگواھی منی کسمت ءَ بوتگ ءُ انگت ھست۔ داں رستر مئے زمین ءِ سر ءَ نِشتگ، دانکہ ما چہ آئی ءِ پنجگاں آجو مہ بہ اِیں اے بیگواھی مئے زند ءِ بھرے۔ یک روچے من ءُ سنگتے چہ پرپٹ ءِ سر ءَ ناسِر آباد ءَ در آتکیں تُمپ گومازی ءَ سر بوگ ءَ ساری ءَ یک سیاہ کانچیں موٹلے ( سَرپ گاڑی یے) مئے دیم ءَ اُوشتات، چار سِلاہ بَندیں مردم اِیر آتک ءُ مئے کِر ءَ سر بوت اَنت۔ پِسکگے نہ کُت ءُ دو مردم ءَ من ءَ دست ءَ گِپت ءُ بُرت، من جُست کُت واجہ منی گُناہ ءُ میار؟ کول ء بلوچانی ءَ ”زمین ءَ آواز کُت آئی آواز کُت “
منی گوانکو ( موبائل) اِش پچ گِپت چم ءُ دست اِش بست اَنت ءُ ڈِگّی ءِ تہ ءَ دور اِش دات ءُ سوار بوت اَنت، بلے راہ ءَ وت ماں وت ءَ بلوچی ءَ گپّ ءَ اِت اَنت۔
یک اَدارے ءَ پد یک جاگھے ءَ اوشتات اَنت ءُ من ءَ اِیر اِش کُت، بلے چم اِش پچ نہ کُت اَنت۔ دل ءَ زانت روچ اِیر شُتگ ءُ تھاری ءَ مانشانتگ، منی کِر ءَ آتک اَنت تُپنگ اِش سر ءَ داشت ءُ گْوشت اِش ”تئی نام کے اِنت؟“ من پسّہ دات ڈاکٹر، پد ءَ گْوشت اِش بلے منی پسّہ ھمیش اَت۔
من ءُ کمانڈر:
”ما ترا اُود ءَ بر اِیں تو بہ گْوش منی نام ڈاکٹر پنّام ء میرل اِنت، من بی ایل ایپ ءِ یک کمانڈرے آں شش سپاھی منی ھمراہ ( گارڈز ) اِنت۔ “ واجہ من کُجا ءُ بی ایل ایپ ءِ کمانڈر کُج ءَ، من ءَ شپ ءَ لوگ ءِ درایگ تُرس اِیت۔“
”اگاں اِے وڑ نہ گْوشت ما ترا کُش اِیں “ جی واجہ ھرچی گْوش اِت سر ءُ چمّ۔
زُلم اِنت واجہ:
من دل ءِ تہ ءَ گُشت زُلم اِنت واجہ ءُ پد ءَ ڈِگّی ءِ تہ ءَ دور اِش دات سوار بوت اَنت۔ سپر بندات بوت نیم اَدار ءَ سر بوت اَنت لھتیں مردم آتک،بلے دری زُبان ءَ گپ کنگ ءَ اِت اَنت۔ من ءَ یک تھاریں کوٹی یے ءِ تہ ءَ بُرت اِش ءُ چم اِش پچ کُت اَنت۔
روان اِنت۔۔۔
