نبشتہ کار: دوستین مراد
دْروت مھروان!
پہ تئی جْوانمردی، مھروانی ءُ زمین دوستی ءَ چیزّے نبشتہ کنگ ءَ آں۔ اے ھبر ءَ من شر زاناں کہ منی گپ پہ تو سر نہ بنت، بلے ھما پش کپتگیں باوَستاں بندات کن آں۔
چوناھیا سُپیان بلوچستان ءِ ھمے جنگی جاورانی توک ءَ رُستگ ءُ لاھک بوتگ اَت، سکا لائکیں ءُ ونندگیں ورنایے ءَ ھوار ھوار راجی سرمچاری ءِ سنچ ءُ بود اُوں آئی ءِ توک ءَ اَست اِتاں کہ وانگ ءُ سرپد بوگ ءَ رند ماں کلات ءُ نوشکی ءِ کوھانی پاسبان جوڑ بوت۔
مئے بنداتی مردم ھما کامریڈ ءُ لائکیں سنگت بوتگاں کہ مارا دست اِش گپتگ پہ وانگ ءُ زانگ ءَ بلوچ ءِ سْیاست ءِ اَسلی دْروشم ءِ پیشدارگ ءَ ھر ساھت ءَ مارا سرپد اِش کُتگ، سُپیان اُوں ھمے سنگتانی توک ءَ یکے اَت۔ ما مدامی آئی ءَ را چیئرمین ءُ کماش ءِ نام ءَ توار پر جتگ اَت، اَچ ما مستر اَت۔ وانوکیں مردمے اَت، ھر نوکیں سنگتے کہ پہ وانگ ءَ اَتک گُڑا دست ءِ گِپت وتی ھمراھے کُت ءُ وانینت ئے۔
پولیٹیکل سائنس ءِ نودربرے اَت ءُ سْیاست ءِ توک ءَ سکا مزنیں گِرپتے ھست اَت ئِے، ھردیں کہ ما بلوچ سْیاسی سنگتانی سر ءَ نبشتگ ءَ بندات کناں گُڑا یک برے ھاموش باں۔ چی ءَ کہ نہ مئے گوم ءَ کلم ھمراداری کنت ءُ نیکہ مارشت، پرچا کہ راجدوست ءُ زمین زادگانی پکر ءُ پلسپہ انچوش مزن ءُ شاھگان اِنت کہ مئے پیمیں نبشتہ کارانی کلم ءُ مارشت ھردو ھلاس بہ بنت، بلے آیانی پکر اَنگت درشانگ نہ بیت۔
من ءَ اے ساھتاں تئی ناگتیں شھیدی تورینگ ءَ اِنت، اسل ءَ شھیدی یک مزنیں شرپے ءُ ھر مردم ءِ نسیب ءَ نہ بیت۔ بلے تئی پیمیں لائکیں سنگتانی ناگتیں شھیدی مارا ھمے واستا دردیگ کنت، چے واستا زان ئے؟ ھمے واستا کہ تئی جند ءِ واھگ بوتگ کہ من ءَ داں دیراں زندگ بوگی اِنت ءُ سک ءَ باز کار کنگی اِنت پہ وتی زمین ءَ، بلے مرچی من اے گپ ءَ پہ پھر گْوشاں کہ تو سک ءَ باز کُت۔ تو اَنچیں راھے پہ وت گچین کت کہ تو داں ابد نمیران بوت ئے ، مرچی بلوچستان ءِ ھاک پھر کنت پہ تو ءُ تئی وش اَتکی ءَ کُلیں نمیرانیں سنگت اُوشتوک ءُ تئی راہ ءِ سر ءَ پُل ریچان اَنت۔
ارواہ!
مئے پیمیں سنگت مرچی پھر بندگ ءَ اَنت کہ ما تئی اھد ءَ زندگ بوتگ اِیں ءُ مارا شُمئے شاگردی نسیب ءَ بوتگ۔ مھروان منی مدامی گپ ھمے بوتگ کہ سنگت مارا یک چیزے سک تورینیت، چی ءَ کہ مئے نزیک ءَ چہ نزیک تریں سنگت ءُ ھمراہ گسر بْوان اَنت۔ گُڑا تئی پسو مدام ھمے بوتگ کہ ”سنگت مارا جھد کنگی اِنت، ما ءُ شما کُل ھمے زمین ءِ وامداریں مردم اِیں کہ زندگی کنگ ءَ اِیں، اگاں مرچی ما زمین ءِ ھک ءَ کُت مہ کن اِیں گُڑا باندا روچ مئے آیوکیں پدریچ مارا لانت کنت۔“
بلے! مرچی من گْوشاں آیوکیں پدریچ تئی ابدمان بوگ ءِ کِسوھاں کار اِیت کہ چون یک آشکے ءَ داں گُڈّی تیر ءُ وتی زند ءِ سرجمیں روچ پہ بلوچ ءِ آجوہی ءَ کربان کُرتگ اَنت۔ پمیشکا من ھم اے گپّ ءَ گْوشاں کہ سُپیان کُرد ھما سنگت بوتگ کہ شھر ءَ بوتگ اُوں وتی روچ ءُ شپے پہ بلوچ راج ءَ ندْر کُرتگ اَنت۔ ھر وھد ءَ جُھدے کُتگ کہ منی راج وانندگ بہ بیت ءُ شرتر ءَ چہ شرتریں یونیورسٹیاں بہ وان اِیت۔ وھدے پنجاب ءَ وانگ ءَ اَت، گُڑا ھرکس ءَ دیست کہ مدام پہ بلوچ نودربراں تچ ءُ تاگ ءَ اِنت۔ بلوچ نودربراں یکیں پتّر ءَ اُوشتارینگ ءَ پہ کار کنگ ءَ اِنت، سنگت ءِ زمہ واری سک ءَ باز بوتگ اَنت، بلے بِھ دم برگ ءِ نامے نہ زانتگ۔
سْیاسی سنگتی ءَ ھوار ھوار سنگت براھوئی زبان ءِ جْوانیں شائرے اُوں ھست اَت ءُ پد ءَ گُڈّسر ءَ سرمچاری ءِ رنگ ءَ مئے شُمئے دیم ءَ اِنت۔ من گوانکو ءَ چاراں بازیں کُلوھے اَتکگ اَت، اَسل ءَ شھیدانی پجّار بوھلگ ءَ ساری من سے چار براں شُمئے تیراں سُپتگیں کُنٹانی اَکس چاراِت اَنت، بلے اِٹ اِڑے منی نادانی ءَ من تُشے اُوں کِمار نہ کُت کہ تو بہ ئے۔
مرچی چل ءُ ھشت کلاک ءَ بُرز اِنت تو زمین ءِ میار کنگ بوتگ ئِے ، تئی اَکس ءُ تامر شنگ اَنت۔ مانش پُلاں گوں سِنگارتگ، بلے من ءَ انگت ءَ تئی کُلوہ ءِ ودار ءَ یا من ءَ تُشے اُوں باور بوگ ءَ نہ اِنت کہ تو نیست ئے ارواہ! چوش کہ ابدمانی یک انچیں مزنیں شرپے کہ مردم ءَ داں جھان ھست اِنت زندگ دار اِیت ءُ ترا تئی جْوانمردی ءُ راجدوستی ءَ ابدمان ءُ وشنام کُت۔
مھروانیں ھمبلو!
مرچی ھزارانی کچ ءَ بلوچ نوجْوان درکپتگ اَنت ءُ دُژمن ءِ دیم ءَ چو کوہ ءَ وتی سالونکیں سینگ اِش مِک کُتگ۔ اے درگت ءَ زانتکارے گْوش اِیت کہ دژمن ءِ پْروش دیگ ءَ پہ تئی کرّ ءَ دو ھمنچو تاکت بہ بیت گُڑا تو وتی دژمن ءَ پروش دات کن ئے ءُ مرچیگیں وھد بلوچ ءِ واستا یک مزنیں چیلنجے، بلے من ءَ باز وشی بیت کہ اے چیلینجزانی دیمپان بوگ ءَ پہ ماتاں تئی وڑیں تمردیں بچّ رودینتگ ءُ لائک کُتگ ءُ تئی گچین کُتگیں راہ چو رُژن ءِ پیم ءَ بلوچستان ءَ تالان بوگ ءَ اِنت۔
ما اِنچو زان اِیں کہ تئی پیمیں ھمراھے ءِ اِد ءَ نہ بوگ پہ ما مزنیں نُکسے ءُ ما ھر ساھتاں گوں تئی یاتاں دیم پہ دیم بہ اِیں، ابیتکیانی کوھے پورا مئے بالاد ءَ اَتک ءُ پُرشت ءُ ما داں زندگاِیں تکانسرے کُت، بلئے شُمئے دیستگیں واب ءُ نکش کُتیں راہ ءَ دم برگ ءُ پُشت دَیگ مئے مرگ بیت ءُ پہ ماتیں زمین ءَ ھزار رند ءَ ما مِر اِیں۔
دیدگ!
کلات ءُ نوشکی ءِ کوھاں پھر اِنت تئی سر ءَ ، بولان ءِ ھاک پہ تو نازینک گْوش اِیت ءُ دشت ءِ سر سبزی پہ ھر دمان ترا بوسگ ءَ باں کہ چون پہ اے ھاک ءَ تو وتی گْرانبھائیں سر دات ءُ نمیران بوت ئِے۔ مارا شمارا سرجمیں راج ءَ را وتی راجی بامردانی کرد ءَ چہ آشنا بوگی ءُ دیم ءَ روگی اِنت، گُڑا منزل مئے نزیک بْوان کنت۔
مھروان! مرچی من سک گپ ءَ آں ءُ ھرام بہ بات تو ھلوتے اُوں نہ کن ئِے، تو گوں شھیداں ھم دیوان ئِے۔ ارواہ! پہ ما ھچ مہ جیڑ کہ ترا تئی زمین ءَ پہ مدامی وتی امبازاں زُرتگ، بلوچستان ءِ مِسکیں ھاک پہ تو پھر کنت۔ اگاں ساھے بوت گُڑا پہ تو کاگدے الم ءَ راھی کناں، ھواریں راجی بامرد۔
تئی بیلی دوستین مراد
