بیست ءُ ششمی بھر
نبشتہ کار: ھلیل بلوچ
چہ شھر ءَ درکپگ ءَ پیسر میرل جان ءَ شھید کے ڈی ءَ را پنج ھزار داتگ اَت ءُ لھتیں زلورت ءِ سامان گْوشتگ اَت، مئے درکپگ ءَ چہ دو ساھت پش کپتگ اَت چاراں کے ڈی ءَ من ءَ پیامے داتگ کہ بیا منی نیمگ ءَ۔ من میرل ءَ گْوشت کہ من ءَ کے ڈی لوٹگ ءَ اِنت، میرل زھر گِپت ءُ گْوشت ئِے: “برو بہ چار اے جُگاڑ ءَ را چے جنجال اِنت، من گْوشتگ سامان بُزور ءُ راہ ءَ بہ چار گُڑا ھمود ءَ ساماناں بیار۔”
من شُتاں کے ڈی ءِ کرّ ءَ کہ چونیں جیڑہ ءُ جنجالے، کے ڈی ءَ گْوشت: “یار! میرل من ءَ پنچ ھزار داتگ پانزدہ ھزار ءِ سامان گْوشتگ ئِے، من سامان زُرتگ اَنت ھمود ءَ دُکّان ءَ اَنت۔ گوں من زرّ کمّ اِت اَنت، نوں چون کناں۔” من سامانانی ھساب جَت گْواچن ءَ سامان سکّ باز اِنت ءُ میرل ءَ اندازگ نیست اَت کہ ھر چیز گْران بوتگ، من کے ڈی ءَ را دگہ دہ ھزار دات ءُ گْوشت: “زُوت برو سامان ان زُور ءُ بُرو راہ ءَ بہ چار من ءَ پیامے بہ دئے گُڑا ما درکپ اِیں۔”
ما سامان زُرت ءُ درکپت اِیں، ساھت سئے ءِ دور بر اَت کہ ما چہ لجّے ءَ گْوست اِیں۔ شوھاپ ءِ دمگ ءَ مئے سیکل (مُتر) ھراب بوت، ھمے سیکل (مُتر) ءِ وڑ ءُ ترتیب ءَ من ھِچ نہ زاناں گڑا میرل وتی وڑ ءَ سر ماں سر بوت ءُ روشن ئِے کُرت۔ ما کمّو دیم ءَ شُت ِیں چاراں سیکل (مُتر) پد ءَ بے جان بْوان اِنت دانکہ اُوشتات۔ میرل گْوشت: “کلچ پلیٹے شُتگ اَنت۔” من گْوشت “گُڑا نوں چون بیت۔” آئی ءَ گْوشت “ساماناں چار بڈّی کنیں درکپیں، اگاں اھمد نواز وتی ٹِکانہ ءَ بوت گُڑا آئی ءِ مُتر (سیکل) ءَ زوراں رواں۔”
آ وھد ءَ کوہ ءَ پند کم اَت، پند ءِ ھیال منی دِل ءَ اَت گُڑا پریشان اِتاں کہ اگاں اھمد نواز اُود ءَ مہ بیت اے پند مارا کُش اِیت ءُ کِلّ اِیت، بلے میرل جان ھمّت ءُ توکل ءِ کوھے اَت، ھرکسے گوں میرل یکجا بوتگ آ الّم میرل ءِ ھمّت ءِ گواھی ءَ دنت۔
ما اھمد نواز ءِ ٹِکانہ ءَ اتکیں چاراں جندے ھمد ءَ اِنت، ما بلوچی ھال ءِ تہ ءَ وتی مُشکل ءِ بابت ءَ گْوشت۔ اھمد نواز ءَ مردُم ھست اَت، آئی ءَ گْوشت ھمد ءَ اُستادے ھست من شُمئے مُتر (سیکل) ءَ جوڑ کنائین آں۔ کلاش ھمد ءَ منی کرّ ءَ اَت، میرل پِسٹل زُرت ءُ اھمد نواز ءِ گوم ءَ شُت۔
من ھمد ءَ بڈّو ءِ تہ ءَ ودار ءَ اِت آں، ساھتے ءَ رَند منی گم ءُ گڑتّی گیش بوت اَنت۔ وڑ وڑیں ھیال مجگ ءَ آھگ ءَ اَت، سکّ پشیمان اِتاں کہ میرل ءَ تھنا روگ ءَ اِشت۔ برے ھمے ھیال دل ءَ اتک کہ چو مہ بیت اھمد نواز دْروھیت ئِے، جنگے ءَ مہ کپ اَنت کہ میرل ءَ مزنیں تُپنگ گون نہ اِنت۔ سکّ تکانسر اِت آں، بے تاھیری ءَ نندگ نہ بیت موبائل ءِ تہ ءَ کتاب ءِ وانگ ءَ وس کُرت بلے چوشیں وھد ءَ وانگ مجگ ءَ نہ نند اَنت گُڑا من سامان ھمد ءَ گزّے ءِ بُن ءَ چیر دات اَنت ءُ ھما نیمگ ءَ رُنگراھے ھست کہ نْیام ءَ شَم کَنت ھما نیمگ ءَ رھادگ بوت آں۔
من انچو شَم ءَ کہ لگّ اِتاں چاراں چہ دُور ءَ دو مُتر(سیکل)پیداک اِنت، زوت زوت دورگِند کشّ اِت ءُ چار اِت داں میرل ءُ اھمد نواز پیداک اَنت۔ میرل ءِ گِندگ ءَ گوں گْوش ئے من تاجگ ءُ واتر ایر کپاں بوت آں۔ من سامانانی کرّ ءَ سر نہ بوتگ اِتاں کہ میرل اتک اُوشتات سامانے ھُرجین ءِ تہ ءَ کُرت اَنت۔ ما اھمد نواز رُکست کُرت ءُ درکپت اِیں۔
ما کمّو دیم ءَ شُت اِیں میرل گْوشت “ایشی گَپّاں چہ من ءَ سددرسد یکین اِنت اے رَوت سرینڈر کَنت۔” میرل کہ اے گپّ ءَ را جَت من ءَ وتی ششمی مارشت ءِ سر ءَ بیسّہ بوت کہ مُپت ء ناھکّ پریشان نہ بوتگ آں، من گْوشت “بدار مُتر ءَ۔”
میرل مُتر داشت ءُ سوجے کُرت “چے یے باریں؟” من گْوشت: “اگاں ترا اینکہ یکین اِنت کہ سرینڈر کنت، گُڑا بیا کَلاش ءُ مُتر (سیکل) ءَ ئِے پچ گریں۔”
روان اِنت۔۔۔
