نبشتہ کار: ڈاکٹر سنگُرزئی
من نوکی چہ” علامہ اقبال اوپن یونیورسٹی “ءَ چکّاس داتگ ءُ لوگ ءَ اتکگ اِت آں، چاھے اِیررِتک ءُ وارت سر ءِ درد کمو گھتر بوت۔ دل ءَ گْوشت شھید گلشیر جان ءِ واستا چیزّے نبشتہ بہ کناں، بلے دل ءُ دست دوئیں ھمراہ بوَگ ءَ نہ اِت اَنت۔ اے جاورانی دیمپانی ءَ ابید من وتی ھمّت ءُ ھاٹیگ دور نہ دات ءُ نبشتہ کنگ برجم داشت، چی ءَ کہ شھید گلشیر جان یک سنگت ءُ دوستے، برات ءُ شائرے نہ بوتگ، بلکیں یک مھکمیں زمین دوست ءُ زمین پھازوکے بوتگ۔ وتی ھر وشی ءُ سکی یے پہ زمین ندْر کُرتگ اَنت، نہ روچے چار اِتگ ناں کہ شپ، نہ گرمے چار اِتگ نہ سرد، ھر وھد گوں سنگتاں کوہ ءُ کوچگاں ویل بوتگ۔ وتی زمین ءِ درچک ءُ دار، سِنگ ( ڈُوک) ءُ ھاک ءَ گوں اَنچو مھر بوتگ ئِے انچوش وتی چُک گْوھرام ءَ گوں مھر ءُ دوستی بوتگ ئِے۔
من یات اِنت دو ھزار سیزدہ ءَ بی ایس او ءِ چیردستی ءَ ڈنڈار ءَ یک پروگرامے بوت، شھید گلشیر جان ءَ بی ایس او ءِ بیرک ءُ پروگرام ءِ پوسٹراں کمبا ءُ دُکانانی سر ءَ جَنگ ءَ اَت۔ مردماں گْوشت گلشیر تو گنوکے ءُ کُشندہ ٹولی تئی جند ءَ کُش اِیت، گُڑا بچکند اِت ءُ گْوشت ئِے:” منی مکھیں مات بانُک کریمہ ءَ اگاں کُشاں، گُڑا من چہ آئی ءَ شَرتر نہ آں۔”
” من ءَ زالِماں جت “
من انچوش ٹیچِنگ اِسپتال ءَ آئی سی یو کمرہ ءَ پُتِرت اُوں چاریں نیمگ ءَ ھاموشی اَت، شھید گلشیر جان ءَ من ءَ دیست ءُ گرمیں گینسارتے کشّ اِت ئِے، ابید سلام ءَ ساری من ءَ گْوشت ئِے: ” من ءَ زالِماں جَت “، گوں اے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ ھوار منی چمّانی اَرس چہ گورجیگ ءَ جھلاد بوت اَنت، منی چمّاں دگنیا تھار بوت ءُ من بے برْمش ءُ توار واتر بوت آں۔
” شلی تئی پِت کئیت”
گُلشیر! تئی پِت ءَ را شلی ءُ برمش دوئیں کوپگ ءُ بڈّ ءَ اِت اَنت، وھدے لوگ ءَ پُتِرت ءُ گْوش ئِے: ” شلی تئی پِت کئیت ”، لوگ ھم پہ تئی پِت ءِ واستا تھار اَت۔ بانڑی ءُ گْوھرام گوں مردمانی ھواری ءَ اَرس گوارگ ءَ اِت اَنت، ما مانشجاہ ءَ شت اِیں۔ لھتیں بے لجّ ءُ راجدْروھیں کُشندہ ٹولیانی مردم ھم ساڑی اَت، دل ءَ گْوشت دپ ءَ پُر کن ءُ بہ گْوش بے لجّاں شُما انگت سے چَنک ھاک مان کنگ ءَ گوں اِت، بلے منی گْوشگ ءَ ساری اَنچو لرزگ ءَ اِت اَنت گْوش ئےزمستان ءُ آپبند اِنت۔
گلشیر جان! ما کہ ترا کلّ ءُ کسارت کُت ءُ واتر بوگ ءَ اِت اِیں، ھمے واتر بوگ ءِ وھد ءَ تئی پِت ءَ گْوشت: ” گلشیر تو نیائے گوں “، تئی دُرستیں ناکوزھگ ءُ تُرو زھگانی اَرس شَل بوتاں، من سک اَپسوز کُرت ءُ وتی دل ءِ تہ ءَ گْوشت ”اے دگنیا ءَ کہ مردم زندگ اَنت کس کدر ءُ ارزشت ءَ نہ زانت، مِر اِیت اَرس گوارگ ءَ ھچ پائدگ نیست۔ آ وھد ءَ زندانی ءَ اَت کس ءَ آجوئی ءِ واستا توار چِست نہ کُت، مرچی وت ءَ دوست ءُ دوزواہ لیک ئِے۔“
”من ءَ بے ھال مہ کن ئے “
گُڈّسَر ءَ من گوں لبزانک دوست، زانتکار ءُ شائراں دزبندی کناں کہ شھید گلشیر جان ءِ شَیر ءُ لچّھاں بہ چِن ءُ یکجاہ بہ کن اِت، یک کتابُکے ءِ دْروشم ءَ وانوکانی دست ءَ بہ دے اِت۔
گلشیر جان نمیران اِنت، شھید گلشیر جان بھشت تئی گُڈّی ھنکیں بات۔
