نبشتہ کار: کمبر کربان
جُھد ءِ آجوئی ءِ راه ءَ هما مونسیں همبلانی سر رو اَنت کہ آ ترا پہ چارگ ءَ دل نہ بنت، بلے گلامیں چاگرد ءِ تہ ءَ گلامیں زندگی ءِ گوازینگ ءَ چہ بے بھائیں سرانی دیگ گھتر اِنت۔ بلوچ راج ءَ نہ گلامی منّ اِتگ ناں کہ منّ اِیت، بلکیں گُلامی ءِ هلاپ ءَ پیریں، گونڈو، جنین ءُ ورنا، ھرکس ءَ پہ وتی کساس ءَ اے زوراکیں زورگر ءِ دیم ءَ گھگیری ءُ جُھد کتگ۔ ساه ءُ سر اِش داتگ ءُ وت ءَ راجدپتر ءِ تاکاں نکش اِش کتگ، همیشانی لڑ ءَ یکے ”مُلا هامد” اِنت۔
مُلا هامد سکیں مھروان ءُ نتُرسیں همبلے اَت، آئی دپ مدامی کندگ ءُ مسکرا ءَ پُر اَت۔ ما ھردیں کہ یکجا نشتگ اِیں دیوان کتگ، مُلا ءِ گپ مدام همے بوتگ کہ: ”اے زورگریں ریاست ءِ وتگڑیں ھاکمی ءَ مہ منّ اِت ءُ گلامی ءِ هلاپ ءَ جُھد بہ کن اِت۔ وتی زمین ءِ هکّ ءَ اَدا بہ کن اِت۔“
مُلا هامد ءِ گُڈّی دیدار ءُ دیوان گوں من ءَ آئی ءَ هوار جنگ ءَ یک روچے پیسر بوت۔ همے روچ ءِ سُھب ءِ سر ءَ من چہ واب ءَ پاد اتکگ اِتاں کہ مُلا ءَ من ءَ پون کت ءُ گْوشت: ”بیا پِلان جاه ءَ من ءَ جیڑھے ھست، من ءَ جیڑہ ءَ گیشین ءُ بہ دے۔“ من زوت زوت هما جاه ءَ شُت آں، اُود ءَ رسگ ءَ گوں چاراں کسانیں گونڈوے وپتگ۔ من جیڑہ ءِ گپ یک کِر کُت ءُ ملا ءَ را همے گونڈو ءِ بابت ءَ چُست کُت اے کَے اِنت، ایشی ءَ چون اِنت ءُ تئی چے اِنت؟
مُلا ءَ پسو دات ءُ گْوشت: ”اے یار منی هچ نہ اِنت، بس بلوچے ءُ اے کسانیں اُمر ءِ تہ ءَ نِشہ کنگ ءَ اِنت۔“
من گونڈو ءِ نیمگ ءَ چار ات آ واب اَت ءُ من جیڑگے ءَ کپت آں کہ دریں راجانی اے اُمر ءِ گونڈو لیب ءُ وانگاں گوں مشکول اَنت، بلے وائے بلوچ ءِ بھت ءَ کہ گلامی ءُ زوراکیاں وتی ارجان جتگ۔ همے جیڑگانی تہ ءَ مُلا ءَ گوں اُپارگاں گْوشت: ”اے انچیں نرمزارانی هند ءِ نندوکے کہ اِشی ءَ اے سلگتیں کار زیب نہ دنت، بلے۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔“
من جُست کُت کجام ءُ کئی هند ءِ نندوک ئے؟ مُلا ءَ پسو دات ءُ گْوشت: ”یار واجو (ڈاکٹر اللّہ نزر ) ءِ هند ءِ نندوک ئے، مشکے هما دیار اِنت کہ اُود ءَ زمین گنوکیں سرمچار ودی بوتگ ءُ بازیں سراں پہ وتی ڈگار ءِ پاسپانی ءَ سرانی دیمونی داتگ ءُ گُلزمین ءِ دلبند ءَ کلّ اَنت۔ من گوں بژن ءُ ارمانی ءَ گوشدارگ ءَ اِتاں ءُ پد ءَ جُست کُت کہ مُلا تو اِشی ءَ نوں چون کن ئے؟ من ءَ گْوشت ئِے: ”اِشی ءَ من اِلاج کناں، همد ءَ وتی گور ءَ داران ءُ روگ ئے نیلاں دانکہ دْراہ بہ بیت ءُ اے کاراں چہ دور بہ بیت۔ بائدیں چوشیں هند ءِ ورنا مہ مِر اَنت، نمیران بہ بنت۔“
مُلا ءِ همے گُڈّی گپ منی دل ءَ لگ اِت، ساهتے ءَ پد من مُلا رُکست کت ءُ دومی روچ بوت میتگ ءَ هالے شنگ اَت کہ مُلا هامد گوں دگہ سنگتے ءَ ناشناسیں گاڑی سواراں جتگ اَنت۔ من ءَ اے هال کہ رست من هیران ءُ تکانسر بوت آں، باز روچ ودار کُت داں سُھبے ءَ هال اتک کہ مُلا هامد گوں دگہ دو بلوچ ورناهاں جنگ بوتگ۔ من هیران هیران ءَ گوانکو (موبائل) پچ کُت ءُ سنگتے ءَ منی سر ءَ مُلا ءِ تیر سُپتگیں جون ءِ اکس روان داتگ اَت، من اکس پچ کُت چاراں مُلا گوں سْرپتگیں بچکنداں گْوشگ ءَ اِنت ”مہ مِر، نمیران بو”
