شھید سنا جان ءِ ترانگ

نبشتہ کار: ھسن جان میر

سنا جان من اولی رند ءَ 2018 ءَ دیستگ، گوں چیزے سنگت ءَ ھوار ماں سپرے ءِ درکپتگ اَت دیم پہ بالگتر ءَ۔ من گوں سنگتانی ھمراھی ءَ ھمے سپر ءَ ھوار کپتاں بزاں ھمراہ بیت آں، سنا جان ھم گوں اَت۔ ما مگرب ءَ در کپت ایں دیم پہ بالگتر ءَ، ما وتی سپر آسر کُت ءُ پد ءَ واتر بوت اِیں۔ وھدے کہ ما کیلکور ءَ اَتک ءُ سر بوت اِیں روچ بوت، گُڑا ما یک ءُ دو ساھت جاھے ءَ داشت ءُ دمے کش اِت ءُ رند ءَ ما سنا جان ءُ ایدگہ سنگت موکل کُرت اَنت دیم پہ ما وتی اوتاگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت اِیں۔

انچوش وھد گْوزان، ھند ءُ دمگانی جاور نہ گیگ بْوان بوت اَنت۔ زورگریں پاکستانی لشکر ءِ زوراکی بندات اَت، ھروچ لشکر کشی اَت۔ سال2021 اَت پاکستانی لشکر ءَ مئے ھند ءُ دمگاں وتی بُنجل جوڑ کُت، گُڑا مئے ھند ءَ راشن ءِ وڑ ءُ ڈول نیستگ اَت۔ تنگی ءُ ناگیگیں جاوراں مئے سنگت راشن ءِ واستا ماں سنا جان ءِ دمگ ءَ شُت اَنت۔ھمے وھد ءَ منی سر ھم ماں سنا جان ءِ ھند ءَ کپت، گُڑا من ءُ سنا جان ءَ جاھے ءَ ڈیک وارت بلے من گوں آئی ءَ گیش آشنا نہ اِت آں۔ ما یک ساھتے ءَ داں یکجا بیت ایں ءُ رند ءَ آ گوں وتی سنگتانی ھمراھی ءَ دیم پہ وتی اوتاگ ءَ شُت ءُ من دِگہ سنگتے ءِ اوتاگ ءَ شُت آں۔

لھتیں روچ ءَ پد من سنا جان ءِ اوتاگ ءَ شُت آں، چہ سلام ءُ الیک ءَ پد آئی ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ”سنگت منی ھیال ءَ من ترا جاھے ءَ دیستگ۔“ من گْوشت ھو! توراست گْوش ئے، من ءُ تو شپ ءُ روچے یکجاہ سپر کُتگ، بلے آ وھد 20018 بیتگ۔ گوں اے گپّ ءِ اےش کنگ ءَ ھور گْوشت ئِے: ”ھو! نوں من ءَ شر یات بیت۔“ گُڑا ما ھمد ءَ چہ یکے دومی ءَ جْوانی ءَ آشنا بیت ایں۔
بلے! یاریں سنا سکا مھروان اَت، کُجام وھد ءَ کہ من گوں سنا جان ءَ ڈیک وارتگ آ مُدام کندگ ءُ ٹھک دیگ ءَ اَت۔ سنو جان! مرچی من گوں تئی ھما یات ءُ ترانگاں گوں وت ءَ ملمہ کُتگ، بلے سنو جان تو من ءَ انچیں مھرے سوگات کُت دانکہ زندگاں شموشگ نہ بیت۔

سنو جان! گپّے زان ئِے؟ ھمائیں کہ تو رپتگ ئِے باگیں کیلکور گْوش ئے ابیتکی ءُ مُجے ءَ اندیم کُتگ، بلے من کہ ھر وھد ءَ کیلکور ءَ کایاں تئی ھما نِند ءُ نیاد جاھاں گنداں، ھما کھیرانی ساھگ ءَ گوں تئی یات ءُ ترانگاں کسّہ کاراں ءُ وتی دل ءَ تسلّا دیاں، بلے یار تئی داتگیں مھراں من ھِچبر بے ھیال نہ بہ آں۔ من ترا کُجام وھد ءَ کُجام جاہ ءَ توار بہ جَتیں تو وت ءَ ھمود ءَ الم سر کُتگ اَت، بلے پد ءَ منی ءُ تئی انچیں نزیکی یے بیتگ۔ زندگی ءِ کُجام ءُ تئی چونیں گپّے بیتگ تو من ءَ گْوشتگ، اگاں من ءَ ھبرے بیتگ من ھم ترا الم ءَ گْوشتگ۔

سنا جان! منی ءُ تئی مُدام مزاک، کندگ ءُ ٹھک اَت، من ترا مُدام ھمے گْوشت بیا جان منی ھند ءَ، بلے تو سک دزگٹّ اَت ئِے۔ گوں وتی سنگتانی ءُ پارٹی ءِ کاراں، بلے تو منی واستا انگت ءَ وھد کش اِت ءُ اَتک ئِے ءُ بلے اشتاپ اَت ئِے۔ تو ھمد ءَ پنچ ءُ شش روچ مئے گْور ءَ جَل اِت ئِے ءُ من ترا تنک ءِ کَور ءَ بُرت۔ گوں لھتیں سنگت ءِ ھمراھی ءَ ما شما ماھی گپت ءُ رند ءَ چہ اُود ءَ درکپت ءُ اَتک ایں جاھے ءَ لھتیں شپانک ءَ ڈیک وارت، ھمے شپانکاں وتی پس دُشتاں ءُ مارا شِیر دات۔ ما دیم ءَ جاھے ءَ اتک ءُ داشت، ھمد ءَ شیرچاھے کُت ءُ وارت۔ پد ءَ ھمد ءَ جان شُشت، من گُڑا شتاں چہ مُلکے ءَ ھوشگ آؤرت۔ تو گْوشت: ”بیا اِت پونٹ کن اِیں“ ما تئی سر ءَ کند اِت ءُ گْوشت پونٹ چی یے؟ تو گْوشت: ”پونٹ، پونٹے“ ما گْوشت ما ایشی ءَ آبوس گْوش اِیں، پد ءَ تو مئے سر ءَ کند اِت ءُ گْوشت: ”آبوس چی یے؟“ ما گْوشت ما ایشی ءَ آبوس گوش اِیں ءُ
پونٹ نہ اِش کُتگ، تو گْوشت ما ”پونٹ“ گْوش اِیں۔

بس ما ترا کُنّت کُت گوں پونٹ ءَ تو مارا گوں آبوس ءَ، گُڑا ما شما کندگ ءُ مزاک کنان درکپت اِیں ءُ دگہ جاھے ءَ شُت اِیں۔ تو گْوشت: ”من رواں کہ من ءَ سک دیر بوت“ من شُتاں تیل گپت پہ تئی سپر ءِ واستا، تو شپ ءَ مئے گوم ءَ جل اِت ئِے ءُ سھب ءَ تو مارا موکل کُت ءُ درکپت ئِے وتی سنگتانی نیمگ ءَ۔
گُڑا من ترا داں لھتیں وھد ءَ نہ دیست، من ءَ سک زھیرے کُت تئی واستا۔ چیزے وھد ءَ چہ رند من وت اتکاں تئی ھند ءَ، گُڑا تئی ھند ءَ چوگانے ھستگ اَت۔ من کہچوگان ءِ نزینک ءَ من واکی ٹاکی کُت سنگتے ءَ پسو دات، من گْوشت من اَتکگ آں ءُ مردم سک باز اَنت، گُڑا کُجا بیا آں؟ سنگتاں من ءَ سوج دات ءُ من اَتک آں، بلے من ترا نہ دیست۔ من سنگتے ءَ جُست کُت سنا گندگ نہ بیت؟ سنگت ءَ گْوشت: ”سنا شُتگ اوتاگ ءَ، بلے زیت کئیت۔“ من وداریگ بوت آں۔

سیکلے اتک کش ءَ اُوشتات، سنگتے ءَ من ءَ گْوشت سنا اَتک، من انچو شتاں گوں سنا ءَ گْور ءُ امباز بیتاں، گْوشت ئِے: ” تو چہ کُج ءَ؟“ من گْوششت بس من ءَ پہ تو زھیرے کُتگ، گُڑا ما کش ءُ گورے ءَ شُت اِیں
گوں وتی دنیا ءِ گپ ءُ تراناں دلگوش بوت اِیں۔ شپ وھدے روچ بوت، من ءَ چار ءُ پنچ ھمبراہ ھم گون اَت۔ چہ ھمراھاں یکے شھید نوردین اَت۔ شھید نوردین ءُ دگہ یک ھمراھے شت اَنت دکان ءَ تیل ءُ دگہ سامان ءِ زورگ ءَ، گُڑا من ءُ سنا جان شُتیں لوگے ءَ شیر چاھے گپت۔ من سنا جان ءَ موکل کُت دگہ جاھے ءَ وتی ھمراھاناں ٹیم داتگ اَت، من ھمود ءَ شُت آں۔ سک دیر پد لھتیں سنگت اَتک گْوشت اِش آ
سنگتانی سیکل ھراب اِنت، من گُڑا درکپت آں دیم پہ وتی ھمراھانی نیمگ ءَ چاراں سینکل پُرشتگ۔

من واکی ٹاکی پچ کُت ءُ آواز دات، سنا جان ھلو کُت ءُ گْوشت”ھاں ھیر اِنت؟“ من گْوشت جان منی ھمراھانی سینکل پْرشتگ۔ گوں ھمے ھبر ءِ اِش کنگ ءَ گْوشت ئِے ”بس من سامان ءَ زوران ءُ پیداکاں“
سامان ئِے زُرت ءُ اتک، ما سیکل شر کُت ءُ ما یک رندے پد ءَ سنا جان موکل کُت ءُ دیم پہ ھند ءُ دمگ ءَ جُنز اِت اِیں۔ چیزے وھد ءَ چہ رند ما سپرے ءَ شُت اِیں، سپر ءَ چہ واتر بیت اِیں گُڑا من نٹورکے گپت
گوں سنگتے ءَ ھال کُت، من گْوشت چے ھال ءُ ھوال اِنت؟ سنگت ءَ پہ بے چاڑ ءُ ابیتکی درّائینت ”بدیں ھال اَنت“، من گْوشت اللہ ھیر کن، چے بیتگ زان ءَ؟ گْوشت ئِے ” سناجان شھید بیتگ“ گوں اے گپ ءَ منی دل ءِ واک شُت ءُ چہ ھستی ءَ ھلاس بوت آں، پد ءَ ھم من وت ءَ تسلّا دات ءُ گْوشت بس جنگے چو بیت، بس مئے تسلّا مُدام ھمے یکیں گپ، مئے واستا تسلّا جنگے چو بیت، ھو جنگے شھیدی الم بیت، بلے شھیدانی پگر برجم دارگ ءُ مارا ماں منزل ءَ سر کنگی اِنت۔