کاگدے پہ نزر جان ءَ

نبشتہ کار: ھکیب بلوچ

من گوں ترا یک مزنیں مُدّتے گوازینتگ اَت، ھردیں کہ ماں ھور ءُ یکجاہ اِت اِیں گُڑا منیگ ءُ تئی ھما روچ پہ شادت ءُ شاتکامی گْوست ءُ ما یکیں جاہ ءِ نندوک اَت اِیں ءُ یکیں میتگ ءَ ودی بوتگ اَت اِیں ءُ مئے زند ءِ گیشتر وھد ھم ھوری ءَ گْوَستگ اَت۔ ھما در کسانی ءِ گوازی کنگ ءُ ساھتانی گوازینگ، کُل من ءَ شر یات اَنت۔

ھمے وڑ ءَ ما رُدان بوت اِیں ءُ وھد ءِ تْرندیں گاماں گوں روان تہ مزن ءُ لاھک بوت اِیں، بُنجاھی مکتب ءِ وانگ ءَ پد کہ ما وتی سر شال ءَ کش اِت اُود ءَ ھم ما یکجاہ اِت اِیں۔ دربرجاہ ءَ ھم ما یکجاہ اِت اِیں داں یونیورسٹی ءَ اتک ءُ سر بوت اِیں، تو دل ءَ وتی ھم واھشت داشتگ اَت کہ من بہ واناں ءُ لاھک بہ باں۔

اِنچو وھد ھم نہ گْوست کہ نسیب جان ءِ شھیدی ءِ ھال اتک ءُ مارا سر بوت، گڑا من اے وھد ءَ کراچی ءَ اِت آں ءُ رمزان ءِ ماہ اَت۔ تو ءُ مجیدوک شال ءَ کوٹی نمبر شش ءَ اِت اِیں من ءَ تو ھال کُت ءُ گْوشت کہ  ھردیں پیداک بوت ئے ھال بہ دے من ترا چیزے گوشاں بیار اِش گوں، من پسو دات ءُ  گوشت کہ “شر اِنت پُل۔”

من  پانزدہ روچ ءَ پد واتر اتک آں شال ءَ، من تئی چیز زُرت ءُ آؤرتاں گوں، من چہ جَبل نور ءَ کوٹی ءَ پیادگ اتک آں داں شُما ھردُکیں کوٹی ءَ نہ اِت ئے۔ دیگَر ءِ وھد ءَ کہ واتر اتک ئِے گڑا ما ءُ شُما سرجمیں شپ گوں منھاج مکتار ءِ سوتاں گْوازینت۔ لھتیں وھد ءِ گْوزگ ءَ پد گلاب جان ءِ شھیدی ءِ ھال سر بوت ءُ گْوش ئے سما بوگ ءَ اَت ترا نسیب جان ءُ گلاب جان ءِ شھیدی ءَ پْروشتگ اَت، آ وھد ءَ ما تہ مزنیں مُدّتے ءَ دمگ ءِ نیمگ ءَ ھم سر نہ کَش اِت۔

مکتب ءُ ھاسٹل کل بند اِتاں، ما یک کوٹی یے کرایہ زُرت ءُ بازار ءَ نِشت اِیں۔ وھد ءَ را دیر نہ گْوست  کہ تو ھمے شور کُت کہ من ھم جَنگ کن آں، ترا پیسر ءَ ھم گوں سنگتاں ھال ءُ ھوال ھست اَت۔ تو سنگتاناں ھال ھم  کُت کہ من در کپاں من ءَ دست گِر ات، گُڑا سنگتاں ترا گوشتگ اَت کمیں وھد ءَ اُوپار کن وڑ ءُ ڈولے ٹاھینیں۔ ھمے وھد ءَ تو من ءَ گْوشت من در کپاں، اگاں گوں من ھمراہ بہ ئے ترا بَراں گوں۔ من ھم ترا پسو دات کہ من ھمراہ آں تئی۔

تو  شال ءَ چہ در کپت ئِے ءُ دیم پہ کوہ ءَ رپت ئِے، تئی در کپگ ءَ پد ھم گوں تو ھال ھوال برجاہ اَت ءُ لھتیں وھد ءَ پد من ھم دیم پہ ماتبنداں راھی بوت آں۔ من ءُ تو جنگ ءِ تہ ءَ گوں وتی وتی کار ءَ گُلائش اَت اِیں، وھد، وھد ءِ سر ءَ گوں تو ھال بْوان اَت، منی ءُ تئی گوں سنگتاں  ھوار ءُ سپر برجاہ اَت۔ کُل سنگت وتی کارانی سر ءَ اِتاں، روچے ءَ سنگتے دامگ ءَ شُت ءُ ھمے ھال اِش آؤرت کہ نوشکی ءَ براس ءَ  کیمپے گپتگ ءُ سَے سنگت ھم نمیران  بوتگ۔ ما کس زانگ ءَ نہ اَت اِیں کہ سنگت کے اِنت، پرچا کہ شِنگ بوتگیں درشان ءَ ماں سرپد نہ اَت اِیں۔

دگہ روچے ءَ پد ءَ سنگتے شُت دامگ ءَ ھمے ھالے آؤرت کہ شھید بوتگیں سنگت یکے ڈانڈلے ءُ دومی شھرک ءِ، سیمی کیچ ءِسنگت ئِے۔ من جست کُت کہ ڈانڈل ءِ سنگت کے اِنت؟ من ءَ سنگت ءَ پسو دات کہ ” سنگت ءِ نام میران ءُ پنّام نِزر جان اِنت۔“

من ترا داد دات ءُ گْوشت کہ تو گوں گوج وریں رستراں دیم پہ دیمی میڑے ءَ وت ءَ پہ دائمی ابدمان کُت ءُ چَک نہ ترّینت، تو کسانیں مُدّتے ءَ وتارا یک  لاھکیں کُنگُرے جوڑ کت۔ تئ تُرس ءُ بیم ءَ رستر انچو کتگ کہ تئی جونے ھم ساں ھشت ءُ دہ روچ ءَ داشتگ۔ تو نمیران بوت ئِے، داں ما زندگ اِیں تو گوم ءَ ھوار ءُ یکجا ئِے، راجدپتر ءِ تاکاں پہ مجّتی ابدمان بوت ئِے۔