ڈیھ ءِ مریدیں میرل

بیست ءُ چارمی بھر

نبشتہ کار: ھلیل بلوچ

رولھیں دیگر ءِ وھد ءَ ھیلی شُت اَنت، میرل واکی ٹاکی ءِ سر ءَ توار جَنگ ءَ اَت بلے سنگتاں چہ کسّے لائن ءَ نہ اَت۔ کمّو دیر ءَ بی آر اے ءِ سنگت شکاری واکی ٹاکی ءِ لائن ءَ اَت کہ مارا دورگِند ءِ تہ ءَ دیستگ اِت ئِے، مئے نیمگ ءَ پیداک اَت۔ آئرا ھم سنگتانی مالوم نہ اَت۔

میرل آدگہ سنگت اوتاک ءِ نیمگ ءَ لوٹائینت اَنت ءُ ما ھم ایر کپان بوت اِیں، اوتاک ءِ رسگ ءَ گوں میرل ءَ دیم گوں من کُرت ءُ گْوشت: “من پہ سنگتانی سلامتی ءَ ھیراتے منّ اِتگ، سنگتے بُزور ‘کترو’ ءَ ھلال کن۔”(مئے اوتاک ءَ شنکّے است اَت سکّ بْراھدار اَت ءُ چہ پیدائشت ءَ مئے اوتاک ءَ اَت، پمیشکا مارا سکّ دوست اَت۔ سنگتاں ھمائی ءِ نام کترینہ کُرتگ اَت ءُ چہ دوستی ءَ ما کترو ءَ گْوشت)

من گْوشت “یار! دگہ تْروشت ھست ھماواں چہ یکّے ھیرات کنیں کہ اے۔۔۔۔۔۔۔۔” منی گپّ سرجم نہ اَت کہ آئی ءَ گْوشت: “دوستریں مال ءِ ھیرات کنگ اللّہ پاک ءَ را دوست اِنت، کترو بِلّے مارا دوست اِنت بلے چہ سنگتاں دیم ءَ نہ اِنت۔”

ما گوں ھمے کاراں مُلمہ بوت اِیں ءُ میرل شکاری ءَ را ھمراہ کُرت ءُ پہ سنگتانی شوھاز ء در کپت۔ مگرب ءَ چہ پَد میرل گوں وتی رپتگیں اتک ءُ سنگتانی ھال اِش گون اَت۔ “شُکر اِنت سنگت سلامت اَنت، دژمن بے سوب بوتگ۔۔۔۔۔۔۔بلے راشن دژمن ءَ سوتکگ۔”

ھمے شپ ءَ سنگتاں اِد ءُ اُود ءَ چہ آرت ءُ شکر، دال ءُ دومی زلورت ءِ سامان تیار کُرت اَنت ءُ گاڑی ءِ تہ ءَ ایر کُرت اَنت، دومی روچ ءَ میرل سنگتانی کُمکّ ءَ ساڑی اَت۔

ھر شرّیں کارے ءِ بندات چہ کسانیں کار ءَ بیت، بلے ھمے کسانیں کار ءِ بندات کنگ ءَ ھمّت ءُ توکلے لوٹ اِیت۔ میرل ءِ وڑیں رھشون چوشیں توکل ءَ چہ سرچکار بنت۔ میرل چوناھیا مُدام جُنزگ ءَ اَت، آئی ءِ گْوشگ ھمیش اَت کہ من ءَ اُوتاک ءَ نندگ ءَ مجبور مکن اِت کہ من ءَ زنگ لگّ اِیت، پمیشکا آئی ءَ اوتاک مُلّا ابراھیم ءِ باھوٹ کُرتگ اَت ءُ وت مُدام جنگانی تہ ءَ اَت۔

یک برے ما جنگی گشتے ءَ در کپت اِیں، مئے منزل نوشکی ءِ سُلتان چڑائی اَت۔ اے سَپر سکّ ءَ دْراج اَت، مارا پند بُرّگی اَت کہ مُتر نیست اَت۔ میرل مُدام چوشیں سپراں دیم ءَ بوتگ، جنگاں پرنٹ لائن ءَ بوتگ۔ وھدے کہ ما نزّیک ءِ بُٹّاں رس اِت اِیں نوک مگرب کپتگ اَت، گُڑا میرل ءَ سنگت ترتیب دات اَنت کہ نوں مزنیں کوہ نیست گُڑا گوں بے تواری ءَ دو دو سنگت ءِ گروپ ءَ دیم ءَ جُنزان کن اِت۔ میرل ءُ شھید جاوید ساکی دیم ءَ اِت اَنت آیانی پُشت ءَ من ءُ شھید زھور اسھاک اِت اِیں، چڑائی ما نزّیک کُرتگ اَت۔ ھمے وھد ءَ ساکی گْوشت: “اول اے بُرزگ ءَ لگّ ایں دُورگِند کن اِیں گُڑا دگ ءِ سر ءَ ایر کپ اِیں۔”

میرل ءُ ساکی وتی دیم ھمے بُٹّ ءِ نیمگ ءَ کُرت ءُ رھادگ بوت اَنت، ما ھم ھماوانی رند ءَ جُنزان اِت اِیں۔ ھمے بُٹّ ءِ جھلگ ءَ میرل ءُ ساکی چو شیوار ءِ وڑ ءَ گوں وَت ءَ گَپّ ءَ لگّ اِت اَنت، منی گوشان ھمے گپّ اتک کہ چیدگ چیدگ کنگ ءَ اِت اَنت۔ من ھما یکیں دمان ءَ بٹّ ءِ سر ءَ چمّ شانک دات اَنت کہ سئے چیدگ زاھِر اَت۔۔۔۔۔۔۔۔ءُ جُست کُرت “چے یے، ھیر اِنت؟”

(منی توار چوناھیا سکّ بُرز اِنت کہ منی جِند ءَ اندازگ نہ بیت) گوں منی جُست ءَ ھمے بُٹّ ءِ سر ءَ کساس ھبدہ ءُ ھژدہ (17 18) مردُم چِست بوت۔ چوشیں وھد ءَ میرل سکّ ءَ چاڑکّہ ءُ شیوار بزاں (حاضر دماغ) اَت، گوں مردُمانی گِندگ ءَ میرل وتی تُپنگ چیمبر کُرت۔ میرل ءِ ھواری ءَ من ءُ شھید اسھاک ھم تُپنگ چیمبر کُرت اَنت۔۔۔۔۔۔

روان اِنت۔۔۔