زمین زادگیں میرو جان

نبشتہ کار: زریپ زھیریگ

زمین زادگ یک انچیں لبزے کہ ھر مردُم ءَ را گوشگ نہ بیت، چوناھیا ھر مردُم ماں زمین ءِ سر ءَ زند گْوازیں اِیت زمین زادگ ھما کَس گْوشگ بیت کہ آ پہ زمین وتی زند ءِ ھر وشی ءَ ببا دنت ءُ وت ءَ پہ زمین کُرباں کنت۔ گُڑا ھمے زمین زادگاں چہ یکے شھید میرل جان اَت، میرل چہ زمین زادگی ءَ پیسر من نہ دیستگ اَت نے کہ آئی ءِ نام اِش کُتگ اَت، یک روچے من اُوتاگ ءَ نِشتگ اِت آں ءُ سنگتانی نیاد ءُ دیوان اَت کندگ ءُ ٹھک اَت۔ سنگتے بُرز ءَ کوہ ءِ سر ءَ گاٹ ءَ اَت، ما کُڈ ءِ توک ءَ نِشتگ اِت اِیں اَناگتی واکی ٹاکی ءَ توار کُت، سنگتے ءَ واکی ٹاکی زُرت ءُ پسّو دات ھال کن سنگت، آئی ءَ پسّو دات سنگتاں ھال کُتگ کہ ما پیداک اِیں شمئے اُوتاگ ءَ۔ پرچا کہ مئے لھتیں سنگت چیزے وھد ءَ پیسر سپرے ءَ شُتگ اِت اِیں، نی پد ءَ واتر پیداک اِت اَنت۔ سنگت ءَ اِے ھال کہ مارا دات ما سَک گَل بیت اِیں، ھمے وھد ءَ سنگتے پاد اَتک چاھدانی زُرت ءُ چاھے پِر کُت داں سنگت سر بہ بنت اول چاھے بہ دئین اِش کہ کمو سنگتانی دَم بال ءَ بئیت ءُ سپر ءِ دمبرانی اِش کم بہ بیت۔

 وھدے کہ سنگت اُوتاگ ءِ نزیک ءَ رَس اِت اَنت ما کُلیں سنگت پاد اَتک اِیں ءُ سنگتانی دیم ءَ سئے چار کدَم جَت ءُ گْور ءُ امباز بیت اِیں، یکے دومی ءِ دست چُک اِت ءُ ماں وتی زرد ءِ بے آرامیں زھیر تاھیر دات اَنت۔ دْروت ءُ دْرھباتی کُت ءُ ھمے سنگتانی ھمراھی ءَ یک نوک بروت شَنزیں ورنایے گون اَت گوں، من کہ وھدے چَم چِست کرتاں ءُ چار اِت آئی ءَ لھمیں بچکندگے جت۔ آئی ءِ گومے بَچکند ءَ گْوش ئے زمین ءِ ھما مھر سھرا بوت کہ آ چہ ساہ ءُ سر ءَ سر گْوستگ اَت۔

 انچوش وھد گْوزان اَت، ما ھور ءُ یکجاہ اِت اِیں۔ ھر وھد ءَ نیاد ءُ کَچاری اَت، کندگ ءُ ٹھک اَت، بلے آ کسانسالیں میرو جان سَکیں مھروانے اَت۔ آئی ءِ اے مھرانی توک ءَ راجی ھما درد ءَ سر کش اِت، انچوش گُمان بوت راج ءِ اِے کھریں گم ءُ درد آئی ءَ را پہ نِندگ بے تاھیر کنگ ءَ اِنت۔ آئی ءِ پگر ءُ ھیال مدام گوں راجی کاراں بندوک اَت کہ آ ھر کار ءَ چہ دُرسان ساری اَت۔

 ھمے وڑ ءَ وھد گوں وتی بے سبری ءَ جُنزان اَت، بلے آئی ءِ لاگریں بالاد ءَ کدی دَمبرگ ءِ نام نہ زانت۔ آ پہ وتی ھانُلیں زمین ءَ گْوش ئے شے مُریدے اَت۔ شپجاہ ءُ روچ جاہ اَت، پند بُران اَت۔ پہ مِسکیں سرڈگار ءِ آجوئی ءَ یک روچے آئی ءِ وتی پُشتیگ ءِ لمب ءَ پکے آرت گْرھن دات گوں لھتیں سنگت ءِ ھمراھی ءَ ماں سپرے ءَ دَر کپت، آئی ءَ مارا رُکست کُت ءُ گْوشت ئے ھواراں سنگتان، من آئی ءَ را گْوشت اللہ شُمئے مدَت بات۔

لھتیں روچ ءَ پد من گوں دِگہ سئے سنگت ءِ ھمراھی ءَ ماں سپرے ءَ دَر کپت اِیں، بازیں مُدتے ءِ گْوزگ ءَ چہ پد من گوں میرو جان اَناگتی ڈیک وارت آئی ءَ من ءَ امباز اِت ءُ من آئی ءَ را داں لھتیں روچ ءَ من ءُ آ یکجاہ اِت اِیں۔ ھِچ سما نہ اَت کہ روچ چون شپ بنت شپ چوں روچ بنت کہ آئی ءِ مھرانی ساھگ ءَ من نشتگ اِت آں، چہ آئی ءِ ایمانداری، جُھدکاری ءِ چیزے درس دربرگ ءَ اِت آں۔ بلے یک روچے پد ءَ آئی ءِ چو پیسری ئیں وڑ ءَ ماں سپرے ءَ دَرکپت، بچکند اِت ءُ گْوشت ئے ھواراں سنگت، بلے اِے پدی من آئی ءِ بچکندگ ءِ راز ءَ ناآشنا اِت آں۔ من نہ زانت کہ اے رندی آ وت ءَ گوں من اَنچوش ھوار کنگ لوٹگ ءَ اِنت چو ساھگ ءِ داب ءَ کہ کدی دور ءُ گستا نہ بیت۔

بلے! اے رندی اے کسانیں مُدت ءِ ڈیک ورگ ءَ آئی ءَ من ءَ ھما بے بھائیں مھر سوگات کُت کہ آ منی نزوریں بالاد ءَ داں زندگاں چیٹ ایت ءُ ھما گم کہ من ءَ گِش مُھکم کنت۔ بس یاریں میرو زان ئے من وتارا اے کھریں زندگی ءِ تہ ءَ یک وش بھتیں مردُمے سرپد باں کہ من ءَ تئی وڑیں مھروانیں سنگتانی درد ءُ گم ھمراہ اِنت، من اِے ھبر ءَ ھِچ بژنیگ نہ باں کہ من زندگی ءَ بے کس ءُ بے وارس آں۔ بوت کنت کہ تئی وڑیں مھروانیں سنگت جِسدی رنگ ءُ دْروشم ءَ زاھر مہ بنت، بلے ھمے داتگیں مھر ءُ دلبَڈی داں زند ءِ آھری ساھت ءَ من ءَ یل نہ کن اَنت۔ نوں من گوش آں میرو جان

تئی گم اِنت کہ پہ من ءَ چو نود ءَ ساھیل انت مُدام

لھم شنز اَنت ءُ اُودا ءِ رھمتیں بارندگاں

تو کُجام اُوست ءَ بہ گُش رپتگ ئے پہ دلجمی

من تئی گُلیں یاد ءُ زھیرانی دُبر وازمندگاں

 بکش میرو جان! من ترا گوں باز ھبر کُت نہ کن آں، پرچا کہ من ءُ تو ھواریں تو وت ءَ انچوش گوں من ءَ ھوار کُت کہ تو منی ھر نپس ءِ کشگ ءَ گوں ئے۔

  بس ھواراں سنگت۔۔۔۔۔