نبشتہ کار: کوھی بلوچ
پنچمی بھر:
اے سپر ءَ ما ھپت روچ ءَ داں پند بُر اِت، اے گرماگی روچ ما کِمار نہ کُت ءُ رھادگ بوت اِیں۔ شھید واھگ جان ءَ وتی پادانی تْراول نہ چار اِت اَنت، ھمے کہ پادانی سواسے در کُت اَنت داں تْراولاں آپ بُرتگ اَت۔ واھگ جان ءَ باز رنداں تْروالانی تْراکّینگ ءِ جُھد کُت، بلے من مکن کُت کہ اگاں تو تْراول تْراکّینت اَنت گُڑا ترا بزگ کن اَ ت، گُڑا واھگ جان ءَ منی ھبر زُرت ءُ تْراول نہ تْراکّینت اَنت۔
واھگ جان ءِ اے ھبر ءَ من بیھال نہ کناں کہ ” پہ بزگیں راج ءَ پند بُرگی اِنت، آئی ءِ درد ءُ رنج وتیگ کنگی اَنت، پہ آئی ءِ زمین ءَ کُربانی دیگی اِنت، اگاں ما مرچی وتی واھِشت نہ کُشتاں پہ راج ءَ، گُڑا اے گُلامی ءِ دْرچ داں کیامت ءَ برجاہ ماں اِیت، مارا پہ وتی بزگ ءُ لگتمالیں راج ءَ وتی چمانی واب برگی اِنت ءُ پہ راجی آجوئی ءَ گیشں ءَ چہ گیش کُربانی دیگی اِنت، گُلامی ءِ اے ساد چہ راج ءِ گُٹ ءَ در کنگی اِنت۔“
”واھگ جان! تئی پاد روگ ءَ بنت اگاں ناں؟ باندا سنگت روگ ءَ اَنت، اگاں تو شُت کن ئے گُڑا شُمارا دیم دیاں گوں، اگاں ناں دو سے روچ پد ما ءُ شُما ھواری ءَ در کپ اِیں۔“ سنگتے اتک واھگ ءِ سرون ءَ نِشت ءُ گْوشت ئے۔
”اِنّا اِنّا! منی پاد وش اَنت، اے درد ءُ دور ھست اَنت۔ نوں دو روچ اِنت پہ سپر ءَ بس رواں کہ سنگت اُوں مئے وداریگ اَنت۔“ واھگ ہاد اتک ءُ نِشت سنگت ءِ پسّو دات۔
”شریں دوست بس گُڑا سُھب ءَ شُمئے سپر اِنت“ سنگت ءَ واھگ جان پسّو دات ءُ گْوشت۔
”منی ھیال ءَ تو انگت دم نہ بُرتَگ کہ ھِچ نہ گْوش ئے؟“ سنگت ءَ وتی دست منی کوپگ ءَ کُت ءُ گْوشت۔
”ھاھاھا، کوہ ءُ پند ھست اِنت، پہ راج ءَ اے وَ پند سک کم اِنت۔“ من سنگت ءِ پسّو پہ کندگ دات ءُ گْوشت۔
سنگت ءَ مارا رُکست کُت ءُ شُت وتی وابجاہ ءَ، من وتی وابجاہ ءَ دل بالائی وپتگ اِت آں، واھگ ءَ وتی پاد پاد ءِ سر ءَ کُتگ ءُ آزمان ءَ چارگ ءَ اَت، شپ ءَ وتی چادر مانپوش اِتگ اَت ءُ آزمان ءَ بس لھتیں اِستال وت ماں وت ھبر کنگ ءَ اَت۔ گوں ھمے آگھی ءَ وھدے من چہ واب ءَ بُست کُت داں واھگ جان نالگ ءَ اِنت، دل ءَ گْوشت کہ پادے بہ کن، بلے پد ءَ ھیال اَتک کہ اے ژندی ءِ نالگ اِنت۔
سُھب کہ بوت ما گوں دو سنگت ءَ پہ سپر ءَ در کپت اِیں، اے مئے گُڈّی سپر اَت کہ ما رھادگ اِت اِیں۔ ما دو روچ ءَ پد وتی اُوتاک ءِ نزیک ءَ رست اِیں، بلے سنگتاں مئے اُوتاک نہ زانت کہ کُج ءَ اِنت، سنگتے کوہ ءَ سرکپت ءُ سنگتانی گوم ءَ ھالے بوت کہ مئے اُوتاک اِد ءَ اِنت۔
پد ءَ سنگتاں ھال کُت کہ ما دو سنگت دیم داتگ شُمئے دیم ءَ کا اَنت ءُ شُمارا دست گِراں، سُھب ءِ سر ءَ سنگت سر بوتاں ءُ ما سنگت رُکست کُرتاں ءُ دیم پہ وتی اُوتاک ءَ رھادگ بوت اِیں۔
روان اَنت۔۔۔
