نِبشتہ کار: کوھی بلوچ
شپ ءَ وتی سْیاھی زمین ءَ ایر داتگ اَت، مُرگ ماں وتی کدوھاں روان اِت اَنت، گوات لھم لھم ءَ کشگ ءَ اَت، یک ءُ دو اِستال گوں جمبراں لیب کنگ ءَ اَت، ماہ اوں در کپان اَت۔ سنتگاں گوں شھدیں ٹھک ءُ کندگاں کوہ زیبا کُتگ اَت، زنگی ئیں تُپنگ منی پادانی سر ءَ ایر اَت ءُ نود ءَ را چاہ دست ءَ اَت ءُ کندگ ءَ اَت۔ نودی پُل ( پیروز ساربان) بہ بکش کہ من ءَ تئی دیدار دوبر نسیب ءَ نہ بوت، بِہ گندے ترا یات بیت تو گْوشت کہ ”زندگ باں گِندگ باں“ مرچی تئی اَکس منی دیم ءَ اَتک کہ تو گوں سَے سنگت ءَ پہ سرڈگار ءَ سالونک بوتگ اِت ئے ءُ تئی جون ھونواریں سِپاھیگاں داں دیراں نہ داتگ، آئی ءَ ھمے تُرس بوتگ کہ بِہ گندے پد ءَ منی سِپاھیگانی جون دگانی سر ءَ ایر بنت۔
نودی پُل! من اے واستا بژنیگ نیاں کہ تو شھید بوتگ ئے، اے واستا بژنیگاں کہ من ترا پد ءَ نہ دیست۔ بِہ گندے ترا یات بیت تو گْوشت کہ: ” اے زمین مُدام مئے ڈولیں سالونکاں وارت ءُ نوں آجو بیت ءُ پہ زمین ءَ شھید بوتگیں سنگت دومی سنگت ءَ گیش مُھکم کنت۔“ مرچی تئی اے تچک ءُ راستیں ھبر من ءَ مُدام مُھکم کنت کہ دوستیں سنگت ءِ مَرگ مردم ءَ توریت، بلے یک سرمچارے ءَ را گیش مُھکم کنت۔
نودی جان! مرچی تئی اے اَکس کہ منی دیم ءَ کپت گُڑا من ءَ ھما روچ یات اتک کہ ترا دار بڈّ ءَ اَت ءُ تو چہ ھید ءَ میچل اِت ئے ءُ تئی پاد ءِ سواس سِستگ اَت، بلے تئی اے کندگاں سرجمیں کوہ زیبا کُتگ اَت ءُ اے کوھانی زیبائی تئی ڈولیں سرمچنڈیں سرمچار اَنت۔ چی ءَ کہ اے ھما بچّ اَنت کہ وتی واھشتاں کُش اَنت ءُ پہ سرڈگار ءِ رکّینگ ءَ، پہ وتی مال ءُ مڈّیانی رکّینگ ءَ، پہ وتی راجی پَجّار ءِ رکّینگ ءَ، ءُ پہ وتی ھما مات ءُ گْوھارانی ننگ ءِ رکّینگ ءَ کہ آ مرچی ریاست پاکستان ءِ تھاریں کوٹیاں بندیگ کنگ بوتگ اَنت۔ گُڑا پہ سرمچار ءَ اے ھبر ایب اِنت کہ مات ءُ گْوھار کم شرپ کنگ بہ بنت ءُ بچّ وش واب بہ بیت۔
نودی پُل! تو چہ ھما سرمچاران اِت ئے کہ مُدام پہ دُژمن ءِ بے سوب کنت ءَ نوک نوکیں پندل ساز اِت کہ گوں لگوریں دُژمن ءَ کُجام ڈول ءَ جنگ کنگی اِنت ءُ وت ءَ چہ اے گُلامیں زند ءَ چوں بہ رکینیں۔ تئی اے ھبر من ءَ مُدام گیر کا اَنت کہ ترا مُدام وتی بزگ ءُ لگتمالیں راج ءِ گم پِر بوتگ کہ منی مِسکیں زمین ءُ منی راج گُلام اِنت۔ بلے من دل ءَ جزماں کہ اے لگوریں دُژمن بے سوب بیت ءُ مئے سرڈگار الم آجو بیت ءُ مئے آیوکیں پدریچ اے ھبر ءَ بِھ نہ کنت کہ بلوچ ءَ پہ وتی راج ءَ جنگ نہ کُتگ۔ مرچی ریاست بے سوب بوتگ کہ چہ تئی تیر سُپتگیں جون ءَ اُوں تُرس اِیت ءُ چہ ھمے تُرس ءَ مرچی پْدر اِنت کہ بلوچ سوبمَند بوتگ۔
نودی پُل! گوش اَنت کہ سوب ھمائی ءِ بیت کہ ایردَست اِنت، من مرچی پہ پھر گْوش آں کہ تئی ڈولیں سرمچنڈیں سرمچارانی برکت اِنت کہ مرچی بلوچ راج پہ پھر ءُ شان مئے تیر سُپتگیں جوناں وتیگ کن اَنت ءُ ھمے زمین ءِ باھوٹ اِش کن اَنت۔ اگاں گوں سنگتاں گِند ءُ گِدار بوت الم منی سلاماں سر بہ کن ءُ بہ گْوش کہ دُژمن بے سوب بوتگ ءُ بلوچ راج شُمئے رِتکَگیں ھونانی سوگند ءَ وارت کہ داں بلوچستان آجو نہ بوتگ پہ لگوریں دُژمن ءَ ایمنی ھرام اِنت ءُ آئی ءِ دیم ءَ بلوچ راج انگت چو کوہ ءَ مِکّ بیت ءُ وتی راج ءَ آجو کنت۔
