زمین وتی پھازوکاں وت گچین کنت

نبشتہ کار: زُھرہ دشتی

من نبشتہ کار ءُ ￶زانتکارے نہ آں، بلے منی ھیسکارِتگیں زمین ءُ ￶گُلام ءُ ￶لگتمال بوتگیں راج ءَ ￴پہ وت ءَ انچیں جنگول ءُ تمرد، وتن مریدیں بچّ ءُ ￶نتُرس، گْران ءُ ￶ سنگینیں گْوھار پہ وت ءَ گِچین کُتگ کہ من لاچاراں پہ آیاں دو لبز نبیسّگ ءَ آں، بلے آ منی دوئیں لبزنانی مھتاج نہ اَنت۔ آیانی کرد وت یک درورے کہ مارا مدام شون دنت۔
گُلزمین ءَ ￴چوناھیا پہ وت ءَ شئیدائیں بچ رودینتگ، گُلزمین ءَ مات پمیشکا گْوش اَنت کہ مات وتی چُکّ ءِ ھمُک ھیل ءُ آدتاں سرپد بیت۔ گُلزمین ءِ ￵دِلبند ءَ ￴کہ ھردیں تو گام زور بہ ئے، گُڑا زمین زانت کہ من کُجام وش بھتیں ورنا ءُ ￶زالبولاں بہ رودیناں، کُجام وھد ءَ ￴ کہ من رسترانی پلیتیں پادانی چیر ءَ ￴لگتمال باں گُڑا منی بچّ من ءَ دُگنیا ءِ آ دگے آجو بوتگیں راجانی دیم ءَ تژنی مہ کن اَنت کِہ منی پُسگ ءُ ￶یلیں ورنا نِزور اَنت پہ منی پھازگ ءَ، پمیشکا گُلزمین جاوید جان پنام ء آسپ ءِ ￵دابیں ورناھاں وتی مِھراں گوں کُمار کنت۔
زمین مار اِیت کِہ گران ءَ ￴چہ گرانتریں جنگانی وھد ءُ ￶ پاس ءَ ￴آ پہ من ءَ ￴تیرانی دیمپان بوت کن اَنت، اَ چو لگور ءَ ￴پدکِنز نہ بنت، اَ دُژمِن ءِ سدیں تیراں ھم وتی تْرشتیں سینگ ءَ ￴ سگ اَنت ءُ ￶وتی تنیگیں زمین ءَ ￴گوں وتی وشبوھیں ھوناں سیر اَپ کن اَنت۔

جاوید جان ھمُک کارِست کہ ابدمان بیت گُڑا ￴من پریشان باں کہ اے وَ سکیں مزنیں کِردے ءِ واھُند اِنت، منی دابیں نِزوریں سسا ءِ ھُدابِندیں مردُمے ءِ چاریں لبزانی واستیگ نہ اِنت اَئی ءِ جُھد، بلے پد ءَ جیڑاں کِہ من پہ زمین ءَ ￴ دگے زھمے نہ جن آں، اگاں چار لبز نبشتہ مہ کن آں منی زرد من ءَ ￴ایرجنت ءُ ملامت کنت، بلے تو زان ئے کہ ما ابید ء سُھرچکیں دْروت ءِ ندر کنگ ءُ ￶بے ارواھیں کُنٹ ءِ ارزِشت دیگ ءَ ￴مئے تہ ءَ ￴دگے ھِچ زانت ءُ ￶بود مان نیست۔
من مُدام جیڑگ ءَ ￴ پہ لاچاراں کِہ زمین ءِ ￵واستا ندر بوتگیں سر وش بھت اَنت کِہ آ وتی سُھریں ھوناں ریچ اَنت پہ گُلزمین ءِ دستانی ھِنّی رجینگ ءَ ￴وتی سالونکی واھگاں ندر کنگ ءُ وتی ھانُل ءَ سْیاھیں جنوزامے پوشاک بکشایگ ءُ گُلزمین ءَ پہ وت ءَ بانور سمبھینگ ءَ ￴بے چاڑ ءُ بے تاھیر اَنت۔ سر جنان اَنت کوہ ءُ گراں چو ملنگیں مُرید ءَ ￴ھانُل ھانُل گْوشان اَنت، بلے من اے ھم گْوشاں کہ زمین ھم وش بھتے￷ کہ اِد ءَ ￴ھمُک زھگ ءُ زالبول، پیر ءُ ￶ورنا وتی ارواہ ءَ ￴ندر کنگ ءَ ￴ساڑی اَنت۔ زمین وَ کرز اِیت، پرچا کہ مئے زمین یک انچیں سِنگارتگیں زمینے کِہ آئی ءِ توسیپ ءُ ￶ستا پہ ند نبیسّگ نہ بنت، من ءَ ￴لبزانک دوست بیت، من ءَ تھاریں سرشپانی ماھکان دوست بیت، من ءَ ￴بیگاہ ءِ ￵زپتیں گیر ءُ ￶رنج سوگات دیوکیں روزرد ءِ ندارگ دوست بیت، من ءَ ￴زِر ءِ زیبدار ءُ ھون بوھیں بوھین چول دوست بنت، من ءَ ￴دشت ءِ ￵مِھلبیں پُلک دوست بنت، من ءَ ￴کیچ چو ارواہ ءَ دوست بیت کہ اُود ءَ ￴منی مھگونگیں ماتیں بانُل کریمہ ءِ ￵یات ءُ گیر بندوک اَنت، من ءَ ند زورگ تھنا نندگ ءُ ￶نبشتہ کنگ دوست بیت۔ من ءَ ￴شال ءِ ￵برپ پوشیں بدن دوست بیت ءُ ￶من ءَ دور سریں نِھنگ ءِ تچوکیں کورانی ھار دوست بنت، من ءَ ￴پُلیں پَنجگُور ءِ مچکدگیں دلبند، زامُران ءُ بُلیدہ ءِ ￵زیباھیں ندارگ دوست بنت، بلے منی جاوید جان ترا گپّے بہ گْوش آں اے سرجمیناں چہ گیش من ءَ ￴سیائجی ءُ ￶مزنبند ءِ کوہ دوست تِر اَنت۔
پرچا کہ اے کوہ تئی پاسپان بوتگ اَنت، اے کوہ تئی مات بوتگ اَنت ءُ آیامی کُٹ ءَ ￴تو سر ایر کُتگ ءُ گوں گُلزمین ءِ ￵گم ءُ ￶مھراں جیڑ اِتگ داں واب کپتگ ئے ءُ ￵اے کوھاں مُدام تئی سر سمار اِتگ ءُ ￶ترا مُھکم کُتگ ءُ ￶واب کپینتگ۔ اے کوھاں ترا داں پانزدہ سال ءَ ￴وتی بانُزلانی چیر ءَ ￴جاگہ داتگ اَت، من ھردیں کہ زمین ءِ ￵ماتیں کوھاں گِنداں، گڑا من ￴جاوید جان تئی دابیں پُسّگانی وشیں بوہ ءُ ￶کندگانی بْرمش ءَ ￴مار اَں ءُ ￶پروش وارتگیں بچکندے جن آں۔ دِل ءَ ￴ھمے جیڑاں کہ اِد ءَ ￴بیگاہ چنچو زیبدار بنت گوں زمین ءِ تِلاھیں پُسگاں، جاوید جان من بہ گْوش آں کہ تئی روگ ءَ ￴من پْروش نہ وارتگ ءُ رنجیگ نہ آں اے بوت نہ کنت، چی ءَ کہ تو پہ من ءَ چینچو مھروان بوتگ ئے￷، من گوں لبزاں نبشتہ کُت نہ کن آں، چی ءَ ￴کہ مِھراں دْرپشوکیں اِستال ءُ ￶زِندمان ءِ رُژن بلینوکیں کندیل کہ اَچ تو پُلگ بنت، گُڑا ￴ زِند بے مانا ءُ ￶ بے مُراد بیت۔ چو گیمُرتگیں پُل ءَ ￴وتی وش دابیں لُڈگاں دور دنت ءُ ھُشک ءُ ￶ھیران بیت، بلے ھردیں تئی شھیدی ءِ ھال من ءَ ￴سر بوت، من پژنیگ نہ بوت آں۔
بلکیں من چو آ دو تل ءُ ￶دو پوستیں مردُمانی داب ءَ ￴ پیش نہ داشت کہ پہ تو من موتک اَرگ زان آں، من اے نہ گْوشت کہ جاوید تو چی ءَ شُت ئے؟ ￵من بس ندارگ چار اِت ءُ ￶ گُنگ اِت آں کہ کُجام گیشتِر مُردگ دوست اِنت۔ من لس مھلوک ءِ ￵دارگ دیست من ءَ کندگ اَتک، من گْوشت جاوید تو زان ءَ اے گریوگ ءُ موتکانی مُھتاج ئے؟ گُڑا من ءَ ￴بہ گْوش من ھم گریواں ءُ ￶گْوش آں کہ جاوید جان ترا روگی نہ اَت، مارا کہ ھردیں تئی شھیدی ءِ ھال سر بوت ما چو لھتے مردُمانی داب ءَ دومی جُھد کاریں سنگت تئی زاہ ءُ بد ءُ ￶داوا نہ کُت اَنت ءُ نہ گْوشت کہ شُما ھم دُژمِن ءِ تیرانی آماچ بات اِت، چی ءَ ￴کہ من وت لھتے￷ نِزور سسّائیں مردُم دیستگ اَت کہ تئی گْوھارانی دیم ءَ تو دُوا دیگ بوت ئے مرچی تئی بے ارواھیں کُنٹ ءِ ￵واستا ھمیش ھم وتی بے پلگاریں ارساں ریچگ ءَ ￴اَنت، بلے بہ بکش گوں من چو نہ بیت۔
من گْوشت کہ ترا من دْروت ندر کن آں، منی ساہ کہ تو گوں زمین ءَ وتی کول سرجم کُرت۔ تو وتی مات ءِ ￵ھکّ اَدا کُت۔ شُکر اِنت کہ تو لگور نہ بوت ئے، تئی مرگ ءَ پہ من پھر کُت کہ تو شھید بوتگ ئے پہ وتن، تو چو لگور ءَ ￴ نہ مُرتگ ئے۔ مئے چماں پروش نہ وارتگ، گُڑا شپ ءِ ￵ ماھکانی کہ مسکیں گُلزمین ءِ دلبند ءَ ￴کپ اِیت من مُدام گوں تئی پدمنتگیں گیراں جیڑاں کِہ تو چی ءَ ￴ شُت ءُ من ءَ ￴یل دات، بلے پد ءَ جیڑاں کہ جاوید جان ترا من وَ نہ رودینتگ، تو ءُ تئی گام گُلزمین ءَ ￴وتی نازُرکیں سینگ ءَ ￴جاگہ داتگ اَنت۔ زمین ءَ ￴کہ ھردیں تئی ارواہ ءِ ￵درکار بوتگ گُڑا ￴من چی ءَ ￴پہ ترا موتکی باں ءُ ￶پد ءَ ￴جیڑاں کہ زمین ءِ ￵واستا تھنا تو ناں بلکیں ھزارانی ورنا ءُ زالبول ءَ ￴وتی وش ءُ آسودگیں زِند ندْر کُرتگ اَنت ءُ ￶پہ زمین کُربان بوتگ اَنت۔ آیانی مھروانیں مردُم پہ آیاں پھر بنداں گُڑا ￴ما پہ ترا چی ءَ ￴موتکی بہ اِیں، من مُدام کہ ارسیگ باں گوں تئی گیراں وتارا وت سھڑین آں ءُ گْوش آں کہ جاوید ءِ ￵کُربانی زان ءَ نِزور بوتگ کہ من پہ آئی ءَ اَرس شل آں، بلے من ءَ ￴بہ بکش منی مھروانیں ھمبلو کہ من تئی دیدار ءَ اتک نہ کُت۔

جاوید جان ترا یات کنت کہ تو شھیدی ءَ کمو روچ پیسر گوں من ءَ ￴ھال اِھوال کُتگ اَت، تو ھردیں کہ گوں من ءَ ￴ھال اِھوال کُتگ اَت تئی اولی جُست منی وانگ ءُ ￶ زانگ ءِ ￵بابت ءَ اَت۔ من گْوشت ھو من وانگ ءَ ￴آں، گُڑا تو من ءَ جُست کُت ”زُھرو تو اِنگلش زان ئے￷؟“ من گْوشت من کُجا ءُ اِنگلش کُجا، بلے من بلوچی دربرگ ءَ ￴ آں۔ تو من ءَ گْوشت ”باز جُوان، جُھد ءَ ￴برجم بدار“ ءُ پد ءَ من ترا ھال دات کہ لالا من مرچاں نبشتہ کارے بوتگ اَں، تو کند ِات ءُ ￶گْوشت ”زُھرو! نبشتانک پہ ترا نہ کپتگ اَنت، ترا کَے ءَ ￴نبشتہ کارے کُتگ؟“ من گْوشت تو راست گْوش ئے من نبشتہ کارے نہ آں، بلے من ءَ ￴ لُمہ سک دوست بیت۔ دِل گْوش اِیت مدام نبشتہ کن ءُ ￶لُمہ ءَ ￴گوں ھمتران بو نبشتانکانی تہ ءَ، تو گْوشت گڑا ”تو کدی منی واستا نبشتانک لِکّ ئے؟“ من گپ گار کُت ءُ ￶ گْوشت من ءَ زھیر کنت نوں تئی واستا، دہ سال اِنت کہ من ترا نہ دیستگ۔ تو پد ءَ ￴کند اِت ءُ گْوشت ” کُمب ءَ تو سک دروگ بند ئے، مرچاں ترا پکّا منی واستا زھیر نہ کنت۔“ بلے تو راست گْوشت، واکی من دروگ بست۔ من ءَ ￴اگاں زھیر بوتیں من تئی گُڈّی دیدار ءَ اَتکگ اِت آں، تئی کِر ءَ ￴نِشتین ءُ ￶تئی پیشانی چُک اِت اِیں ءُ ترا بہ گْوشت اِیں زمین ءِ ￵شے مُرید ترا تئی شھیدی مُراد بات، بلے بہ بکش من اے ھم کُت نہ کُت۔ اَرواہ تئی اَسودگ بات، رُکست اَپ اوارن سنگت، لُمہ ءَ ￴سلام کن۔ تئی بے دروریں کُربانی ءَ ￴سُھر چکیں دْروت۔