نبشتہ کار: نیاز ناز بلوچ
دْروت مھروان!
اُمیت کن آں کہ وش ءُ جوڑ ئے ءُ دائم ءَ چہ رب ءِ در ءَ تئی سلامتی ءِ تلبگار آں۔
مھروان! اے کھرمانیں زندمان ءِ سالاں پد ءَ سالے کم بوت، اے سال ھم ھما گْوستگیں نُھیں سالانی ھساب ءَ ابید تئی گندگ ءَ آسر بوت۔ ھما درد، ھما رنج ءُ گم، ھما کسہ، ھما کارست، ھما تب، ھما ھیل ءُ آدت ھچ بدلی نیست اَت، اگاں چیزے پمن گیش بوتگ اَت گڑا نزوریں کوپگاں گرانیں بارے ءِ زنڈیں ڈُبّہ اَت ءُ بس۔۔۔۔۔۔!
مھروان! انسان ھمک داب ءُ ڈول ءَ بہ گْوش اٚیت کہ من کسے ءَ شمشت باں تہ من ءَ باور نہ کنت، چی ءَ کہ من اے نُھیں سالاں چوشیں یک روچے نہ دیست کہ تو گیر میائے۔
تو ھمک سپر ءَ گیر کائے، ھمک سنگر ءَ چو ھمراہ ءِ داب ءَ گون ئے، زمستانی کھر گواریں سارتی ءَ من ءَ کمبل پردیگ ءَ ئے، گرماگی جگر سندیں گرمی ءَ منی سر ءِ سارتیں ساھگ ئے، من کہ تُنیگ باں گْوش ئے منی کش ءَ نشتگ ئے ءُ سما کنگ ءَ ئے۔ منی ھاک رنگیں چاگل ءَ پہ مھر پمن شانے ءُ گْوش ئے: “نک ءَ نمب جن ارواہ” تو زندمان ءِ ھر وشی ءُ سکیاں چو کوپگی ءِ ڈول ءَ منی گوم ءَ ھوارئے ارواہ۔
مھروان! برے برے من کہ جیڑاں تا بے کساس ھیراںلن باں، نہ زانان اے کجام رنگیں مھرے کہ مارا گوں یکے دومی ءَ اے کساس بندوک کتگ ئے۔ نُھ (9) سال سرجم اِنت نہ گوں یکے دومی ءَ دُچار کپتگیں ءُ ناں کہ یکے ءَ دومی ءِ توار ءُ توار بندے اِش کتگ، بس سالانی دْراجیں ودار ءُ ھمے یکیں نمدی اِنت کہ من ھمک سال پہ تو راھی کنگ ءَ آن ءُ بس، ھمینچو سما کن آں کہ اے نمدی پہ تو الم کیت ءُ سر بیت تو کجا ءُ کجام ڈول ءَ بہ بہ ئے، اے سالی کہ من اے نمدی ءَ پہ تو نبشتہ کنگ ءَ آں زمستانی جگر سندیں سارتی اِنت، وھد ءُ پاس گوربام ءِ 5 ءُ نیم، ھَور ھم لھم لھم ءَ شنزگ ءَ اِنت۔ ما مزنیں کاگدے جتگ ءُ ھمیشی ءِ چیر ءَ نشتگ اِیں ءُ ھر یکے وتی داب ءَ اِنت، دومی دیم ءَ سنگتانی سگریٹانی دوتاں کاگد بڈّ ءَ زرتگ۔ اے ساھت ءَ گْوش ئے ساہ زورگ بلائیں جنجالے ءُ من کاگدے دپ ءِ نیمگ ءَ پچ کتگ کہ دوتاں پہ در آھگ ءَ راھے بہ بیت، بلے یاتگاریں گوربامے بس زندمان ءِ اسپیت چکیں تاکے ءَ نکش بوگ ءَ اِنت۔
مھروان! اے سرد ءُ گرم، اے ھَور ءُ جمبری، اے بے وابی، اے گژنگی، اے پادانی تراول رودینگ ءُ تراکینگ، اے کل مارا ھمے سما ءَ دے اَنت کہ ما پہ مردی زندگ اِیں ءُ چاگردانی بدل کنوکیں مردم ما بہ اٚیں ءُ اے مزنیں شْرَپ ءِ دیم ءَ اے سکی کسانیں بوچی یے ءِ بستار ءَ نہ دار اَنت منی ارواہ!
مھروان! زندمان جنگ ءَ گون ساہ زورگ ءَ اِنت، نہ زانان کجام وھد ءُ کجام پاس ءَ بہ دْروہ اِیت من ترا ھرچی بہ گْوش آں کہ منی ودار ءَ بہ کن گڑا بہ زان کہ من دروگ بند باں ءُ اے ھم ترا گْوشت نہ باب کہ منی ودار ءَ مہ کن، چی ءَ کہ مئے اے پاکیں مھر ءَ انچیں برزیں کنڈگے گوازینتگ کہ نوں چوشیں ھچ ھبر پمن ءُ پہ تو بستار نہ دار اَنت۔ چی ءَ کہ ما یکے دومی ءِ مھر ءِ ساھگ ءَ ابید، اے دْراجیں سپر ءَ یکے دومی ءِ گندگ ءَ ابید انگت کہ گوں یکے دومی ءَ اے کساس بندوک اِیں گڑا مئے یکجاھی ءُ دوری چوشیں بستارے باید مہ دار اَنت۔
مھروان! دل وَ گْوش اِیت سک باز ھبر بہ کن، بلے پد ءَ کہ جیڑاں داں ھشکیں پوتاری ءَ پائدگ نیست۔ ھبر ءُ کسہ دیم پہ دیمی ءَ وش اَنت ءُ زندمان ءِ کھر گواریں روچاں کجام ھم روچے ءَ کہ گوں ترا دُچار کپگ ئے موہ رست ءُ گوں ترا ھمنیاد بوتاں، گڑا دْراجیں کسھانی بکچہ ءِ گوک ءَ ھمود ءَ بوج آں۔ اگاں نہ اے دْرائیں کسہ زمین ءَ پہ وت دوست بوتاں گڑا گلگ مہ کن ءُ من ءَ بے وپا مہ گْوش، دل ءَ مھکم کن ءُ پہ پھرے اے ھبر ءَ بہ کن کہ منی شیدا پہ زمین کربان بوتگ۔
دگے پہ ترا سلامتی،
تئی ءُ زمین ءِ شیدائیں سر: نیاز ناز بلوچ
