نبشتہ کار: گریشگی
انچوشکہ شُما کُل سرپد اِت کہ مئے بلوچ کوم چنچو بزْگ ءُ لاچار اِنت، مئے بلوچ کوم ءُ ماتیں بلوچستان ءِ سر ءَ چونیں زلم ءُ زوراکی بوگ ءَ اِنت، مئے مکھیں مات ءُ کودکیں گْوھار سر در اَنت، پِت ھزاب ءُ چُک گار ءُ بیگواہ اَنت۔
اَسل ءَ گپ ایش اِنت کہ ما بلوچ کوم ھاموش ءُ مارا ھاموش بوگی نہ اِنت، بلکیں مارا گوں ھونواریں دُژمن ءَ جنگ کنگی ءُ وت ڈیھ رکّینگی اِنت۔
بلوچستان مئے زند ءُ راجی پجّار اِنت، مارا پہ وتی وتن ءِ واستا الم جنگ کنگی اِنت، اے زلمانی ھلاپ ءَ مارا اُوشتگی اِنت۔ گوں جنگ ءَ ھوار بوگی اِنت، مئے بلوچ ورناھانی کِرّ ءَ دگہ راہ اُوں پش نہ کپتگ، پمیشکا مارا وتی راجی جنز مھکم ءُ اے دژمن ءِ ھر زوراکیانی دیم ءَ میلانک ءُ وتی ڈیھ پھازگی اِنت۔
مرچی ما کل سرپد ءُ آشنا اِیں کہ مئے مکھیں مات ءُ گْوھارانی، پِت ءُ پیریں کماشانی زند باریں چتور گوزگ ءَ اِنت، گڑا یک زھگے ءِ بستار ءَ مارا نندگ ءُ آرامیں زندے گوازینگی نہ اِنت۔ اے راستے کہ جنگ رنگ رنگیں کردگار کنت، بلے ابید ء جنگ ءُ جھد ءَ ما وتی منزل کدی سر نہ بہ اِیں۔ پرچا کہ داں کد مئے مکھیں مات ءُ گوھار وداریگ بہ اَنت؟ اگاں اے ودار آسر کنگی اِنت گڑا مارا جنگ کنگی اِنت۔
پمیشکا نوں مارا ندارگ چارگ نہ لوٹ اِیت، بس جُنزگ لوٹ اِیت۔ اگاں ما وتی زمین ءِ پھریزگ ءَ سوبین نہ بوت اِیں گڑا مئے مات ءُ گْوھار پہ مدامی وداریگ بنت کہ بندیگیں بچّ ءُ برات کد چہ زندان ءِ تھاریں کوٹی ءَ آجو بہ اَنت، بلے مارا ھمے جھد کنگی اِنت کہ ما وتی ڈگار ءَ چر اے زوراک ءَ آجو بہ کن اِیں ءُ ایمنیں زندے ءِ واھند بہ بہ اِیں۔
