نبشتہ کار: بابل لتیپ
اے دیمروئی کُتگیں زمانگ ءَ بلوچستان ھوناکیں اکسانی دْروشم ءَ وتی تھانگ ءَ درد ءُ اندوھانی امبارے، اے امبار ءَ ھپرنگیں درد ءُ تورشتانی جتا جتائیں کسّھے۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بلے!
اے ھر ھمُک کسّہ ءِ کارست چیردستیں بلوچ اِنت، بلوچ وتی جند ءِ بودن ءَ اباشکو ءُ دردانی نہ کُٹوکیں سپرے ءِ مساپر اِنت۔ پہ اے مساپر ءَ نہ شپ اشکامے ناں کہ روچ اوسپانے، بلکیں ھر ساھت ءُ دمان چو بشّی جمبر ءَ کھرانی نپت ءُ بیر گْوارگ ءَ اِنت۔۔۔۔۔۔
پمیشکا!
اے درد چکاریں کسّھاناں لبزانی پوشاک ءِ گور ءَ دیگ ارزانیں کارے نہ اِنت، اگاں منی وڑیں نوکباھندیں نبشتہ کارے چنچو کہ اے دردانی سر ءَ نبشتہ بہ کنت اے کسّہ ھمنچو گیش ودّان ءُ شاھگان بہ اَنت۔
کتابانی کتاب نبیسّگ بہ بیت، اے اندوھانی لڑ انگت دْراج ءُ وت ءَ جتا جتائیں دْروشمے ءَ گوناپ دے اَنت، چی ءَ کہ گلامی پہ بنی آدم ءَ ھما جنجال اِنت کہ آ زندمان ءِ زیبائیں رنگ ءَ ھوادگ ءُ راجی مانِشت ءَ پہ مُجّتی لپاش اِیت۔
پمیشکا!
پہ بلوچ ءِ ھر پُسّگ ءَ الم اِنت کہ آ وتی راجی زندمان ءِ رکّینگ ءَ راجی زْرمبشت ءَ مُھکم ءُ گلامی ءَ چہ ھُنڈالاں ولگوج بہ کنت، اگاں ناں اے گلامی مارا ھما پدانک ءَ سر کنت کہ واترّگ کدی نہ بیت۔
اگاں!
مرچی من ءُ تو اے اکساں گوں دل ءِ چمّاں بہ چاریں گڑا اے آسچریں اکس وت ءَ برے رنگے ءَ مانا ءُ رنج شکسا اَنت، چی ءَ کہ آ وتی تھانگ ءَ آس شلوکیں جمبرے ءِ داب ءَ مدام ءَ نپت ءُ بیر شلگ ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔
گُڑا الم اِنت کہ من ءُ تو اے درد ءَ زانگ ءَ ھوار درمان بہ کن اِیں، پہ سِتک اے درد ءِ درمان آجوئی اِنت۔ اگاں بلوچ راج وتی آجوئی ءِ گِرگ ءَ سوبین نہ بوت پہ آئی ءَ اے ادارُکی زند کورُمے بیت ءُ پہ مدیمی گار ءُ سیاہ بیت۔
بیا!
مرچی اھد ءُ پیمان، کول ءُ کرار کنیں کہ وت ءَ باھینیں بلے راجی مانِشت ءِ پھازگ ءَ ھچ رنگ ءَ چک ءُ پد نہ بئیں، چی ءَ کہ گْوستانک دیمونی دیوکیں سرانی نبشتہ بیت ناں کہ سرجھلیں چنّو ءُ باجوانی۔۔۔۔۔۔۔۔۔
گاماں شھار!
اُوست گوں بزیں باسکاں بہ کن!
جزماں اے تھاری وتی گْرنچ ءَ پیچ اِیت ءُ رُژن ءِ جلشک ھر ھمک پاند ءَ کسّہ کنت۔ ھر ھما کسّہ ءَ کار اِیت کہ مرچی منی ءُ تئی ند پہ آئی نبیسّگ ءَ بے ھاٹیگ اِنت، ھر ھما کارِست ءَ زُبانے دنت کہ مرچی زوراکی ءِ جھندم ءَ بیگواہ ءُ بے تواری ءِ لد ءَ سْرپتگ۔۔۔۔۔۔۔۔
توکل کن!
اے ادارُکی زند، زندے نہ اِنت کہ من ءُ تو وت ءَ نیم بُندگیں ھیالانی شھر ءَ وتگڑیں ھاکمے بہ لیکیں، ناں کہ دْروھاپیں واب مانا بہ اَنت۔۔۔۔۔۔۔۔
جُنز!
منزل منی ءُ تئی ودار ءَ اِنت، اے زُلمانی شپ ءَ را پہ جزم گورگیں بامے کوار ءَ کنت، بس مارا وتی راجی زْرمبشت مُھکم ءُ ابدمانیں سرانی دگ ءَ رھادگ ءُ پند بُرّگی اِنت۔
پہ سِدک!
اے دگ ءَ ابید مارا منزل نیست، راستے کہ اے دگ کُنٹگ چکاریں دگے، بلے مارا پلگارگ ءُ دیم ءَ جُنزگی اِنت دانکہ آیوکیں پدریچ پہ شان ءُ مڑاہ وتی زیبُلیں ڈگار ءِ دلبند ءَ آجوئیں زندمان ءِ بھاراں بہ بہ اَنت۔
پادا!
پادا کہ وھد پہ روگ اِشتاپ ءُ منزل پہ روگ آسر بیت۔۔۔۔۔۔۔
