نبشتہ کار: ادنان بلوچ
دومی بھر
گڑا ما بلوچی دربرجاہ بلوچستان ءِ دیوان جاہ ءَ ھوار بوت ایں۔ ھمے وھد ءَ دیوان ءِ کارمستر، اُستاد ڈاکٹر لاشاری، ناکو لشکران بلوچ، گْوھار ھانُل نوکاپ، استاد پرویز ءُ دگہ دو ات اَنت۔ واجھانی نام بے ھیال کُتگ اَنت پمیشکا پھلی ءِ واھگدار آں۔
من یک ماھے دیوان ءِ تہ ءَ نبشتہ نہ کُت ءُ ھپتگی چکاساں ھم بھر نہ زُرت۔ پرچاکہ ھچ نہ زانگ ءَ اِت آں کہ چے بہ کن آں۔ یک آدینگے روچ ءَ استاد ڈاکٹر لاشاری ءَ منی لمبر چیدَگ کُتگ ءُ گْوشت “تو ارواہ بیا وتی ھالاں بدے، ترا سک دیر اِنت دیوان ءَ ھوار ئے بلے ناںکل چکاساں بھر زِیر ئے ءُ نیکہ دیوان ءَ جُست ءُ پُرس کن ئے! زاناں تئی سبب چی اِنت؟”
من استاد لاشاری ءِ کلو چار اِت ءُ ونت البت بلے پسّو دات کُت نہ کُت۔ پرچا کہ من بلوچی وانگ ءَ کم کمو زانگ ءَ ات آں بلے نبشتہ کنگ ءَ ھاک نہ زانت۔ من پمیشکا استاد ءِ کلو پسو دات کُت نہ کُت۔ گڑا من وت ءَ بے توار کُت، بزانکہ من ھچ سھی نہ آں کہ تو پہ من کلوے دیم داتگ!
من یک ساھتے ءَ رند چار اِت منی اھوتجاہ ءَ استاد لاشاری تواربندے دیم داتگ اَت۔ من تواربند پَچ کُت ءُ اِشکُت، استاد گوشگ ءَ اَت “تو پُل چون ئے؟ وش ءُ جوڑ ئے؟ ءُ تئی نام کَے اِنت ارواہ؟”
من درائینت “والیکم سلام استاد جی، من وش ءُ سلامت آں، تو چون ئے، وش ءُ جوڑ ئے؟ استاد جی، منی نام ادنان بلوچ اِنت”
گڑا استاد ءَ دومی تواربند دیم دات، من پَچ کُت ءُ ھمے داب ءَ دْروت ءُ دْراھیں کُت۔ گْوشت ئِے کہ سُستی مہ کن، دلپْروش مہ بَہ ئے کہ من بلوچی نبیسگ ءَ نزور آں۔ دَرونتاں وانان ءَ چکاساں بھر زُور دیم ءَ وت شر بَہ ئے۔
چہ اُستاد ءِ تواراں من ھَبّکہ ءُ ھیران بوت آں! نو استاد ءَ چی پسو بہ دے آں! کمو دل ءَ جیڑ اِت رند ءَ دَپ، چوٹ ءُ تاب ءُ کُت۔ من گْوشت “جی استاد جان، من پمیشکا چکاساں بھر نہ زُرتگ، من بلوچی وانگ ءَ کم کمو زاناں بلے نبشتہ کنگ ءَ ھچ نہ زاناں کربان آں”
گڑا استاد ءَ دیوان ءِ چکاس منی اھوتجاہ ءَ دیم دات ءُ تواربندے اوں دیم ئِے دات. ,گْوشت ئِے “ادنان پُل، پہ بے تواری ءُ ھاموشی ءَ کسے دَر نہ بارت۔ چہ رَدیاں مہ تُرس بلکیں جھد کن، ھر وھد ءَ چکاساں نبشتہ بہ کن ءُ دیوان ءِ تہ ءَ کم کمو نبشتہ کنان بہ کن گُڑا تو رند ءَ وت نبشتہ کنگ ءَ شر بہ ئے”
پد ءَ من ءَ چکاستاکے راہ دات ءُ گْوشت ئِے “اِے چکاس ءَ بھر بہ زُور ءُ چیزے نبشتہ بہ کن، بِل اِت کہ رَد بہ بیت”
گُڑا من ھو کُت ءُ چکاس ءَ بھر زُرت، چکاس تیار کُت ڈاکٹر ءِ کِر ءَ راہ دات۔ استاد ءَ چار اِت، تواربندے دیم دات ءُ گْوشت ئِے “باز جْوان ارواہ، تو شوک نبشتہ کُتگ ھمے وڑ ءَ ھر آدینگ ءَ چکاس ءَ نبشتہ بہ کن ءُ تئی نبشتہ شر بوان کن اَنت“
ھمے داب ءَ من مُدام بلوچی درونت، بُنرھبندی نکان(مواد) ءُ نبشتہ ءِ چیدگ ءُ بھرگانی ساز کنگ ءِ بابت ءَ ونتگ۔ مُدام دیوان ءِ تہ ءَ شُت ءُ نبشتہ کُت۔ ھر وھد ءَ دزھورک بوت آں، دیوان ءَ اَتک آن ءُ گوں سنگتاں، گپ، تران ءُ مسکرائی کُت۔ گڑا گْوھار ھانُل نوکاپ مئے ردی راست کنان کُت اَنت۔ ما ھمے وڑ ءَ وتی ردیاں چارگ ءُ دلگوش کنگ ءَ اِت ایں۔ من ءَ اِے وھد ءَ دیوان ءِ تہ ءَ دو ماہ سرجم بوگ ءَ اَت۔ من نوں نبشتہ کنگ ءَ کم کمو سرپد اِت آں۔ من ءَ ھما روچ ءَ اُستاد لاشاری ءَ گْوشت “پہ بے تواری ءُ ھاموشی ءَ کسے دَر نہ بارت۔ چہ رَدیاں مہ تُرس بلکیں نبشتہ کن”
گڑا ما ھما روچ ءَ رند، وت ءَ بے توار ءُ ھاموش نہ کُت۔ استاداں ھر آدینگ ءَ دیوان ءَ چکاس ایر کت، ما وت ءَ بے بھر نہ کُت بلکیں ما نبشتہ کُت ءُ استاد لاشاری سر ءَ دیم دات۔ دومی ما گیش دیوان ءِ تہ ءَ نبشتہ کنگ ءَ ات ایں۔ وھدیکہ اِے سبب ءَ منی ردیاں راست کنگ ءَ ات اَنت۔ من استاد ڈاکٹر لاشاری ھزار منتوار آں کہ من ءَ وانگ ءِ بارو ءَ واجہ ءَ باز دلبَڈی ءُ سرپدی داتگ۔ چوناھیگا استاد لاشاری سکیں مھروانیں مردمے۔ چوش نہ زاناں ایوک ءَ گوں ما مھر ئِے بوتگ یاکہ گوں وتی دْرستیں نودَربَراں انچُش مھر ئِے کُتگ؟
من ءَ ڈاکٹر ءِ دیوان ءَ شش ماہ سرجم بوت۔ گڑا ھمے دیوان ءِ باسکے ءَ منی اھوتجاہ ءَ کلوے دیم داتگ اَت۔ نبشتہ ات ئِے “ادنان بلوچ تو چون ئے ءُ وش ءُ جوڑ ئے؟“
من جواب دات “ھو، من وش ءُ سلامت آں ارواہ، تو وش ءُ جوڑ ئے پھل کن پُل، من ترا نہ زانگ آن ءُ وتی پجار بہ کن کربان آں؟”
سنگت ءَ گْوشت ”منی نام تاھو گنوک اِنت۔ پُل، دگہ یک دیوانے ھست اِنت، تو اگاں ھوار بُوَگ لوٹ ئے، من تئی لمبر ءَ ھوار کناں؟”
من گْوشت “جی تاھو جان تئی چتوریں دیوانے؟”
تاھو: جی پُل، اے ھم لبزانی دیوانے۔ من: جی پُل، اگاں لبزانکی دیوانے منی لمبر ءَ ھوار بہ کن۔ گڑا تاھو گنوک ءَ منی لمبر ءَ بلوچی وانگجاہ دیوان جاہ ءَ ھوار کُت۔
من ءَ دیوان ءِ باسکاں وش اَتک کُت، من پسو دات، واجھاں وش بات اِت۔ بلوچی وانگجاہ دیوان نوک بندات اِش کُتگ اَت۔ اِے وھد ءَ تاھو گنوک ءَ من ءَ ھوار کُت، دیوان ءِ تہ ءَ باسک پانزدَہ اِت اَنت، ما دْرستیں برات ات ایں، گھار ھوار نیتک ات اَنت۔
اِے وھد ءَ دیوان ءِ کارمستر، استاد وسیم بلوچ، زمان مھر، تاھو گنوک ءُ ھالد وپا اِت اَنت۔
روان اِنت۔….
