نبشتہ کار: بالاچ بلوچ
مرچی دل ءَ پہ ترا دو دانک نبشتہ کنگ ءَ اومان کتگ، بلے ھیران ءُ اجکّا آں کہ چہ کُج ءَ بندات بہ کن آں۔ پرچا کہ گوں ترا ھمگْرنچیں یات سک باز ءُ منی نبشتہ کنگ ءِ تاکت نزور اِنت۔
ھمے وڑ ءَ من کندیل جان ترا ھزار رند ءَ گْوشت کہ تو جنگ کنگ ءَ ئے، بلے وتی رکینگ ءَ بہ زان۔ تو گْوشت: ” من جنگ ءَ زان آں کہ چون کنگی اِنت، وتی پھریزگ ءِ ھم گم پِر اِنت دانکہ گیش زندگ ءُ پہ راج ءُ سرزمین ءَ گیشتر کار بہ کن آں، بلے جنگ زانگ نہ بیت بالاچ جان۔“
من ھم تئی گپانی سر ءَ تپاک کرت کہ تو جنگ ءَ زان ئے، تئی گپ منی سر ءُ چمان اَنت۔ من بس دزبندی کرت ءُ ترا گْوشت بلکل تئی راستاں کہ تو جنگ ءَ سرپد ءُ زان ئے، بلے کندیل جان بکش من کمو ترا اُستاد گُمان جان ءِ کسّھے ھال دیاں کہ یک روچے من گوں اُستاد گمان جان ءَ گپے جت ءُ گْوشت، گُمان جان من ءَ پورا شش ماہ یکّوئی ھمے جُست کرت۔
”بالاچ!“
من گْوشت جی اُستاد جان!
گْوش اِیت: ” تو من ءَ پرچا گْوشتگ جاھل! منی جاھلی ءِ یک مِسالے بہ دے۔“
من گُمان جان ءِ دست گیتگ ءُ پیشانی چُکّ اتگ دانکہ گپ ءَ ھلاس بہ کنت، بلے مرچی من گْوشاں اُستاد منی ھمراہ اِنت۔ من ءَ سک دوست بوتگ ءُ دوست اِنت، من ھمے گْوشت کہ کُجام کار ءَ کُجام سنگت کرت کنت بہ کنت ئے، بلے کار ءِ ھمراھی ءَ وتی بالاد ءُ جھد ھم چارگی اِنت۔ اے کار ءَ منی پائدگ، جھد ءِ پائدگ چی اَنت، بلے ھما گپ تنیگا منی دل ءَ چو کارچ ءَ ایر ءُ بُران اِنت۔ کُجام ھم جھدکارے بہ بیت ھرکس وتی مٹّ ءُ درور وت اِنت، ھرکس ءَ سنگت دوست بیت، بلے سنگت ءِ درد ءَ دوا اگاں ھست آ آجوئی ءِ منزل اِنت۔
اُستاد گُمان پرچا اُستاد گْوشگ بوتگ؟ اُستاد ءِ درجہ پرے واستا آئی ءَ رستگ کہ یک جْوانیں جنگولے ءَ ابید گوں من ھوار پہ آجوئی ءِ جنز ءِ ھمراہ ءُ سنگتاں یک رھشونے بوتگ ءُ ھست۔ پہ دژمن ءَ کھرے بوتگ، کندیل جان تو اگاں منی گپ ءَ سرپد نہ بوت ئے گڑا من ھمے گپ ترا ھم گْوشاں کہ جنگ سبر کنگ لوٹ اِیت، اوپار ءُ برداش لوٹ اِیت۔
پمیشکا ھر جھدکارے وتی ارزشت ءَ بہ زانت کہ من ءَ کُجام کار کنگی اِنت، سنگت چوں پھازگ ءُ رودینگی اَنت، دُنیا وانگی اِنت، وتی جنگ وانگ ءُ زانگی اِنت، وتی جند زانگ ءُ پجّارگی اَنت۔
کندیل جان!
منی جگر ءِ بند، منی ارواہ تو جنگولے اِت، بلّے اپسوز تو سبر ءِ نام نہ زانت۔ ھر وھد ءَ جنگ جنگ کنگ ءَ اَت ئے، پہ دژمن ءِ پْروش دیگ ءَ جیڑگ اَت ئے، من ترا گْوشت کندیل بابا جنگ بیت زندگ بوگ الم اِنت۔ زندگیں انسان باز کار کرت کنت، شھیدانی ھونانی رکینگ ءُ جھد ءِ دیم ءَ برگ ءُ مھکم کنگ زندگیں ھمراھانی پرز اِنت۔ تھنا پہ دژمن ءِ جَنگ ءَ جنگ ھلاس نہ بیت، بلکیں جنگ گوں مھکمیں پالسیاں دیم ءَ برگ لوٹ اِیت دانکہ دنیا مئے نیمگ ءَ وتی دلگوش ءَ گور بہ کنت۔
ھما جنگ پہ کوم ءُ وتن ءَ زلم ءِ بگیر ءَ کہ بیت پہ کوم ءَ سر ءِ کربان کنگ ءَ دگہ مستریں چیز ءُ کربانی منی چماں نیست۔ دُنیا ءَ راستے کہ مستریں نام ءُ شرپ شھیدی اِنت، بلے زندگیں سنگت جھد ءِ دیم ءَ بروک ءُ ماں منزل ءَ سر کنوک اَنت۔ تو چنچو کہ زندگ بہ ئے پہ دژمن ءَ ھمنچو مزنیں کھرے پیداک کُرت کن ئے۔
کندیل جان!
نوں منی گڈی واھگ ھمیش اِنت کہ تو یک شپے منی واب بیاتکین ئے، بلے تو یک شپے ھم درا نہ بہ ئے۔ ھیر! من زندگیں ھمراہ ءُ سنگتاں یک گپّے گوشاں جھد ءِ اندر ءَ مستریں ھمراھداری سنگتی اِنت، سنگتی ءِ کدر ءُ کیمت ءَ بہ زان اِت۔ دومی کندیل جان بلوچ آجوئی ءِ شھیداں سلام بہ کن، تئی مکھیں مات ءُ میتگ ءِ لاڑیں گوھاراں پتو ءُ پہ سرزمین ءَ ندر بوتگیں شھیداں نازینک جتگ ءُ شمارا پہ شان ءُ پھرے نازینتگ۔ ماتانی اے نازینک پہ شھیداں سوب ءُ پہ دژمن ءَ پْروش ءِ نشانی اِنت۔
جھد پہ ایردستیں راج ءُ بندیگیں سرزمین ءَ
