سرگوست: من گوں لبزانک ءَ چوں ھوار بوتگ آں؟

نبشتہ کار: ادنان بلوچ

اولی بھر

من اولی رند ءَ امارات ءَ اَتک ءُ چار ءُ پنچ ماہ ءَ کار کُت۔ رند ءَ پہ وت ءَ گوانکوے زُرت۔ یک سرجمیں سالے ءَ گوانکو منی دست ءَ اَت، بلے من ءَ اِے ھم سما نہ اَت کہ لَبزانکی دیوان ھست اِنت ءُ زانتکاریں استاد وتی بلوچ راج ءَ ماں وٹس اِیپی وانگجاھاں وانینَگ ءَ اَنت۔ گڑا یک روچے سنگتے منی کوٹی ءَ آتک، گوں من نشت ءُ ھمدیوان بوت۔ اِے وھد ءَ سال 2018 ءَ اَت، گڑا سنگت منی کر ءَ نشتگ اَت، بلے منی ھیال ءَ نہ اَت بس وتی گوانکو دست ءَ اَت ئِے، نبشتہ کنگ ءُ کندگ ءَ اَت۔ گُڑا من جُست کُت “اڑے ترا چی اِنت، تو وتسر ءَ وت کندگ ءَ ئے؟”
سنگت ءَ درائینت “من ءَ اڑے پھل کن، من لبزانکی دیوانے ءَ ھوار آں، اِے دیوان ءِ تہ ءَ سنگت مسکرائی کنگ ءَ اَنت، من پمیشکا کندگ ءَ آں”
من: اڑے زاناں اے چتوریں لبزانکی دیوانے؟
سنگت: اِے پُل بلوچی لبزانکی دیوانے اد ءَ بلوچی وانینگ بیت۔ ما دْراہ بلوچی درونتاں وانان ءَ بلوچی راست نبیسگ ءَ ھیل کنگ ءَ ایں۔
من: اڑے بلوچی اد ءَ چتور وانینگ بیت؟
سنگت: اِے دیوان ءِ تہ ءَ بلوچی جوانیں زانتکاریں استاد ھوار اَنت ءُ وتی بلوچ راج ءِ نودَربَراں ماں وٹس اِیپی وانگجاھاں وانینَگ ءَ اَنت۔
من: گڑا اڑے اے وَ باز جْوانیں کارے کنگ ءَ اَنت۔
سنگت: جی ھو پُل، من پیسر ءَ بلوچی وانگ نہ زانتگ، من ءَ سنگتے ءَ ھمے دیوان ءَ ھوار کُتگ، ما نو ماشاء اللہ باز چیز دربُرتگ ءُ سرپد ایں کہ بُنرھبند چے یے؟ لبزانکی ٹِک ءُ نشان چے اَنت ءُ نبشتہ ءِ چُنت کاریچ اَنت؟
من: تو پُل باز جْوانیں کارے کُتگ وتی ماتی زبان ءَ وانگ ءُ دربرگ ءَ ئے۔
سنگت: جی ھو پُل، مارا الم وتی ماتی زبان وت وانگ ءُ دربرگ لوٹ اِیت، پرچاکہ مارا سرکار ءِ نیمگ ءَ وتی ماتی زبان وانینگ بوگ ءَ نہ اِنت۔
من: جی ھو پُل، تو راست گُش ئے مارا سرکار ءِ نیمگ ءَ وتی ماتی زبان وانینگ بوگ ءَ نہ اِنت گُڑا متلب اِے وَ نہ اِنت کہ ما وتی راجی زبان ءَ وت ھم مہ وان ایں۔
سنگت: ادنان پُل، اگاں تو وان ئے، من تئی لمبر ءَ ھوار کنائین آں؟
من: اڑے پُل، من تئی مھرانی ھزار منتوار آں۔ بلے منی بے بھتی ایش اِنت، من بلوچی وانگ ھچ نہ زان آں۔ چوناھیگا منی دل گُش اِیت وتی ماتی زبان ءَ بوان آن ءُ سرپد ئِے بہ بہ آں۔

سنگت: گڑا تو کسانی ءَ دری زبان نہ ونتگ ءُ وانگجاھاں نہ شُتگ ئے؟
من: اناں پُل، من دری زبان نہ ونتگ۔ سنگت: گڑا تو یک زبانے ءِ وانگ نہ زان ئے؟
من: اناں پُل، من اردو، انگریزی نہ ونتگ، من کُران شریپ ونتگ ءُ سرپد آں پرچاکہ مئے ھند ءَ یک ملایے بوتگ، آ ملا ءَ مارا وتی لوگ ءَ شریپ وانینتگ۔
من کُرآن شریپ سرجم ءَ ونتگ ءُ وانگ ئِے زان آں۔

دومی: من وھدیکہ کُرآن شریپ ونت ءُ ھلاس کُتگ، گڑا ھمے ملا ءَ من ءَ یک کسانی کتابے وانینتگ، آ کتاب ءِ نام تالیم اسلام اِنت من اے کتاب سرجم ءَ ونتگ گوں۔
سنگت: ماشاء اللہ، گڑا تو باز ونتگ، انگت ءَ گُش ئے کہ من نہ ونتگ ءُ نہ زاناں؟ من: اناں پُل، من ھمے یکیں کتاب ونتگ ءُ دومی کرآن شریپ ونتگ بس۔ من دگہ یک زبانے ءِ وانگ ءَ سرپد نہ آں۔
سنگت: گڑا تو اردو ءِ وانگ ءَ زان ئے؟ من: جی ھو، اردو ءِ گیش وانگ نہ زاناں، بلے کم کمو سرپد آں۔ سنگت: گڑا من تئی لمبر ءَ دیوان ءَ ھوار کنائین آں پرچاکہ تو اردو وانگ زان ئے، بلوچی وانگ اینچو گِران نہ اِنت، تو وھدے جُھد بہ کن ئے، زِیت ئِے دربر ئے۔

من: ھیر پُل تئی دل ءَ گْوشتگ، گڑا منی لمبر ءَ ھوار کنائین۔
سنگت: شر اِنت پُل، من تئی لمبر ءَ کارمسترے ءِ سر ءَ دیم دے آں، آ تئی لمبر ءَ دیوان ءَ ھوار کنت۔

سنگت: من ترا دیوان ءِ رھبندانی بارو ءَ سرپدی دے آں۔
من: جی ھو پُل، تو من ءَ وت رھبندانی بارو ءَ سرپدی بدے گھتر اِنت۔
سنگت: اِے یک لبزانکی دیوانے اِد ءَ مئے بانکیں گھار اوں ھوار اَنت، ءُ گْوھارانی ھیالداری ءَ ھم بہ کن۔ دومی: اے دیوان ءِ تہ ءَ اسٹیکر، تامُر، سوت ءُ تواربند دیم دیگ ءِ موکل ھم نیست۔ بس اے چیزاں ھیالداری بہ کن دیوان ءِ تہ ءَ میا اَنت۔

من: جی شر پُل۔ تئی سرپدی دیگ ءِ ھزار منتواراں، تو من ءَ دیوان ءِ رھبندانی بارو ءَ سرپدی دات۔ من چوناھیگا سرپد نہ اِت آں، بلکیں ردی یے چیزے بہ کُتیں۔
سنگت: جی ھو، من پمیشکا ترا سرپدی دات، تو نوک ھوار بوگ ءَ ئے ءُ دیوان ءِ رھبندانی بارو ءَ سرپد نہ ئے، دیوان ءِ رھبند ھمے رنگ ءَ اَنت، من ترا گُشت اَنت۔
من: جی ھو پُل، من الم جُھد کناں، اَچ منی دست ءَ یک ردی یے مہ بیت۔

گڑا سنگت ءَ اَچ من موکل گپت ءُ دیم پہ وتی کوٹی ءَ شُت۔ منی لمبر پیسر ءَ کارمسترے ءِ سر ءَ دیم ئِے داتگ اَت، بلے اِے وھد ءَ کارمستر ساڑی نہ اَت۔ دو ساھت ءَ رند، من وتی گوانکو چار اِت، کارمستر ءَ منی لمبر ھوار کُتگ اَت۔ من ءَ بازیں دیوان ءِ باسکے ءَ وش اَتک کُتگ اَت۔ من ھبکہ ءُ ھیران اِت آں! من چی نبشتہ بہ کناں! من وتی نام ءَ زانگ ءَ اِت آں، ادنان بلوچ اِش نبشتہ کُتگ۔ پرچاکہ ھر باسکے ءَ من ءَ وش آتک، کُتگ اَت گڑا آئی ءَ منی نام نبشتہ کُتگ اَت! من دل ءَ ھمے جیڑ اِت، سنگت ءَ آدگہ دْرستیں رھبندانی بارو ءَ سرپدی دات، بلے ھمے بارو ءَ کمو سرپدی نہ دات ئِے۔ وھدیکہ تئی لمبر ءَ کارمستر دیوان ءَ ھوار کنت، اولی رند ءَ ترا دیوان ءِ سرجمیں باسک وش اَھت کن اَنت۔ تو پسو اِے داب ءَ بدے اِش! من پد ءَ ھمے سنگت، اھوتجاہ ءَ جُست کُت، پُل منی لمبر دیوان ءَ ھوار ئِے کُتگ، من دیوان ءِ تہ ءَ چی نبشتہ بہ کناں ءُ بازیں باسکے ءَ منی نام نبشتہ کُتگ؟ سنگت: ھرچ کسے ءَ تئی نام نبشتہ کُتگ، ھمے دْرستیں ترا وش آتک کنگ ءَ اَنت۔ من: من نو چی نبشتہ بہ کناں؟

سنگت ءَ گْوشت “تو نی نبشتہ بہ کن، وشنام بات اِت“
من پسو دات “اڑے وشنام بات اِت چتور نبشتہ کنگ بیت؟

سنگت: پُل من پہ تو نبشتہ کنان ءُ دیم ئِے دیاں، تو بچار ءُ انچوش نبشتہ ئِے بہ کن۔

من: جی ھو، تو یکبرے نبشتہ ئِے بہ کن ءُ پہ من دیم ئِے دے ۔

گڑا سنگت ءَ نبشتہ کُت ءُ پہ من دیم دات۔ من پد ءَ گیگان کُت، دیوان ءَ نبشتہ کُت، وشنام بات اِت۔ ھھھھ ھمے دیوان ءِ نام، بلوچی دربرجاہ بلوچستان اَت۔

روان اِنت۔۔۔۔