نبشتہ کار بانڑی بلوچ
سلام ءُ دْروت، میر هر کُج ءَ ئے، وش ءُ سلامت بات ئے۔ مرچی دل ءَ هُلک اِت کہ پہ تو نمدی یے نبشتہ بِہ کن آں۔ مرچی من ءَ تئی زهیراں سک بے چاڑ کُت۔ نزان آں تو کُج ءَ ئے ءُ کُجام سنگر ءَ نندوک ئے۔ بلے میر تو زان ئے؟ من تئی نام کے ایر کتگ؟
میر ءَ پسہ دات ءُ گْوشت “نا، بْگش چے ایر کتگ؟ من پسّو دات من تئی نام تھنائی ایر کتگ! وھدے کہ من تھنا باں من ءَ انچو سما بیت کہ تو منی زانسراں نشتگ ئے۔ من گوں تو دیوان کنان ءُ کند آں ! برے برے زھر باں، گوں تو گپ نہ کن آں، بس دیم ءَ مجین آں ءُ نِند آں۔
تو پہ بچکندگے من ءَ وشان کن ئے ءُ گش ئے ! منی گنوک! انچُکیں گپاں کے زھر کنت، ءُ تو پد ءَ من ءَ وتی ھمبازاں زور ئے ءُ دستاں منی سر ءَ مار ئے، منی درستیں گِلگ ءُ زاری چوں گْورتگیں جمبراں بُر آں ءُ دل ءَ مھرانی رنگ ءِ سنجے رُد ایت.
گوں ھمے ھیالاں گلائیش باں کہ دل پہ واب ءَ روت.ببلے تئی ترانگانی شیرکنیں مولم من ءَ واب ءِ تہ ءَ اوں موکل نہ دنت، من گِنداں تو گوں سیائیں کاٹنیں پُچّاں دور چہ گلاب ءِ پلانی نیام ءَ اوشتاتگ ئے وتی دست منی نیم ءَ شھار داتگ انت ءُ من ءَ ماں وتی ھمبازاں توار پِر کنگ ءَ ئے. پہ دل باز لوٹ ایت کہ بیا آں تئی ھمبازاں ءُ سرجمیں گم ءُ رنج آں تئی چادر ءِ لمب ءَ ڈک بہ دیاں ءُ پہ ایمنیں وابے بوْپس آں…..
ایمنیں وابے بلے من داں سماہ کناں تاں من گوں سانکلاں بستگ آں، منی هردو پاد تند آں من ءَ چہ پدی دیم ءَ توارے کیت ء لھم لھم ءَ گْوش ایت! مرو مرو،.
من پہ ترس ءُ لرز گش آں تو کے ئے؟ پرچا من ءَ داشتگ؟ پد ءَ توارے بست بیت اے برے کمو تْرند تر بیت من تئی دود ءُ ربیدگ آں، من تئی ازت ءُ ننگ آں، من تئی نام ء زابت آں، من تئی بلوچی پچ آں، من تئی سر ءِ سریگ آں، من پہ ناکامیں دلے ترا توار پِر کن آں ءُ گُش آں میر من آتک کنگ ءَ نہ آں، تو وت بیا-
تو گوں من ءَ ارسیگیں چماں چار ئے ءُ گوں دمبرتگیں آوازے ءَ گُش ئے من اوں سانکلاں بستگ آں تو اوں بستگ ئے؟
ترا کے ءَ بستگ؟ ءُ پرچا؟ میر ءَ پسّو دات من وتی ڈیھ ءِ هَک ءِ سانکلاں بستگ آں. من ءَ منی زمیں ءِ موکگ ءِ سانکل پہ ترا آیگ ءَ دارگ ءَ آں! من ءَ وتی شھید بوتگیں برات ءِ ھون ءِ سانکل آں داشتگ، من ءَ منی مات ءِ سرمگیں ارسانی سانکل آں داشتگ، من ءَ چہ وتی گلزمین ءِ آجوئی ءِ جُھد ءِ سانکلاں ترا دور داشتگ۔ من بست کناں داں اے وابے، پد ءَ تئی ھیال ءُ تئی ترانگ پد ءَ ھما نہ وشیں دوری-
