منی مات پنام بلوچ

نبشتہ کار: ڈاکٹر شکیل بلوچ

مَنی مات بلوچستان ءِ چَھرگ ءَ جنت پمیشکا من وتی مات ءَ مُدام ”بلوچ“ ءِ نام ءَ توار دے آں پرچے کہ بلوچ اِنت بلوچستان ءُ بلوچستان اِنت ”بلوچ“

لَھتیں مردم اَنچیں بہ اَنت کہ آیانی ھستانک، یک سرڈگارے، دود ءُ ربیدگے، راجدپترے، گِھگیری، وپا، مِھر، دوستی، درد، سکّی، وشّی ءُ شاتکامی، شئر ءُ نازینک کازماس ءِ ابرمی رنگ ءُ دروشمانی تہ ءَ یک جُتائیں بِستار ءُ اَرزشتے دار اِیت، اِے بنی آدمانی تہ ءَ منی واست ءَ اِے شَکس، اِے کِرد، اِے کازماس منی مات اِنت۔ منی زندمان ءِ تہ ءَ منی ماس اْیوک ءَ یک نپرے (مردمے) نہ اِنت بلکیں آ وت منی سرڈگار ”بلوچستان“ اِنت کہ نسل در نسل، چَہ تِک ءُ پُشتِکاں چہ اِے سرڈگار ءِ مِھلبیں ھاکاں جوڑ بوّان ءَ پیداک اَنت ءُ اِے ھاک ءَ منی مات ءَ چْو یک ماتے ءَ مِھر داتگ ءُ رودینتگ۔

مَنی مات چہ بلوچستان ءِ سَاھداراں سَاہ بال ءَ کنوکیں نَپرے، آ گْوں بلوچی گپّ ءُ گالاں، گْوں مُرگ پانچ، جالار ءُ دوچاں بلوچستان ءِ جارکش(ترجمان) اِنت ءُ آ من ءَ پہ دل دوست اِنت۔ وھدیکہ من ساھتے وتی چمّاں چِست کنان ءُ آئی ءَ چار آں گُڑا آئی ءِ چَمّانی تہ ءَ من ”سرڈگار“ ءِ دل ءَ گِند آں، آئی ءِ بالاد، آئی دوچانی، آئی ءِ نرمیں مَلّگ ءُ گامانی، آجزیں کِرچک ءُ مْوچیں دست ءِ رگانی تہ ءَ من ءَ بلوچستان ءِ کْوہ، کُوچگ، کور ءُ شیپ، لس مھلوک ءِ بزّگی، شِیکوکْیں کَوش، سُھب ءِ سارتیں سَمین ءُ بلوچستان ھر رنگ ءُ دروشم ءَ بْرَش کنان ءَ دیم ءَ کیت۔ آئی ءِ آجزیں بالاد چہ مُھکمی، گِھگیری، پھر ءُ شان، مِھر ءُ مُھبت ءِ مارِشت ءَ چَکار اِنت۔
منی مات ءِ دُتکگْیں بلوچی پُچّ ءُ پْوشاک اْیوک ءَ گُدے ءِ چار وال نہ اَنت کہ آئی ءَ پْوش اتگ اَنت بلکْیں آ بلوچ راجدپتر، بلوچ شَھمیرانی نَدْریگی، نرمَزارانی گِھگیری، منگھیں زالانی کُرد ءُ کارِست، راجی دود ءُ ربیدگ، بلوچ ماتانی لِیلْو، اھدانی برجاھیں زوراکی، راج ءِ پَھر ءُ شان، گم ءُ سکّی، کُربانی، ھَوسلہ ءُ ھَاٹیگ ءِ زندگیں چْیدگ ءُ دروَر اَنت۔ آئی ءِ ھَر دوچْے ءِ پْیچ ءُ تابانی تہ ءَ یک داستان ءُ کِسّھے نبشتہ اِنت، ھمَا پَدریچانی کِسّہ ءُ داستان کہ آیاں ھَر وڑیں زالم ءُ زْوراکانی دیم ءَ چْو کْوہ ءَ مِکّ بوتگ اَنت، آیاں گِھگیری کُرتگ، نہ پُرشتگ اَنت، دُژمن ءِ دیم ءَ سَر اِش جَھل نہ کُرتگ۔ دوچانی ھَر یک بَندِیکے ءِ پْیچ گْوستگیں نَرمزارانی، منگھیں زالانی راجدپتر ءِ جارکشی ءُ چْیدگ ءَ پَدّر کن اَنت۔ بلوچی دُتکگْیں پُچ ءُ پْوشاک مئے راجی پجّار ءِ شاھد ءُ گواہ اَنت۔ وھدیکہ بلوچ مات اِے پُچّاں گْور ءَ کن اَنت، آ بلوچ ءُ بلوچستان ءِ چَھرگ ءَ جَن اَنت، آ بلوچستان ءَ زِندگ کن اَنت، آ ھَر وڑیں راج، ھَروڑیں دود ءُ ربیدگاں، ھرَ وڑیں رنگ ءُ درشماں چہ گِستہ ءُ جُتا اَنت، ھمے گِستائیں، جُتائیں ءُ زیبائیں رَنگ ءُ دروشم مئے راجی پجّار ءِ بُنھشت ءُ روتگ اَنت۔

ھزار راجانی زالبولانی تہ ءَ منگْھیں بلوچ زالبولانی وتی یک رنگ ءُ دروشمے کہ اِے میان اُستمان ءِ زندگیں راجانی چْیدگ ءُ نشانیاں چَہ یک زندگیں دَروَرے۔ منی مات گوں گْران ءُ سنگِینیں گَپ ءُ گالاں، پُچّ پوشاکاں، کِرد ءُ کَارستاں منی ماتیں سرڈگار ”بلوچستان“ ءِ آدینک اِنت، وھدیکہ من اِے آدینک ءِ سر ءَ وتی چَمّاں شانک دے آں من ءَ بلوچستان ءِ نَکش دیم ءَ کیت، وھدیکہ من بلوچستان ءِ کْوہ، کُوچگ، دریا، زید، شِیکوکیں گْوات، سارتیں سمین، لس مھلوک ءِ واری ءُ بزّگی، کَرگِین ءُ کاپراں، پِیش، کُنر، کَھیر ءُ دِرچکاں، بالی مُرگاں گِند آں گُڑا من ءَ وتی ماس دیم ءَ کیت، مَنی نِزّ ءَ منی ماس ءُ منی سرڈگار یَک اَنت پمیشکا بلوچستان منی ماس ”بی بی نازل پنام بلوچ“ اِنت ءُ بی بی نازل بلوچستان اِنت، من آئی ءَ مُدام آئی پَنام ”بلوچ“ ءِ نام ءَ توار دے آں، کُجام وھد ءَ کہ من آئی ءَ پہ مِھر توار پِر کن آں ”او بلوچ“ گُڑا آئی ءِ پَسّو ”جی منی ٹیلگ، منی چَمّانی رُژنائی“ کیت۔ وَھدیکہ آئی ءِ توار منی گْوشاں کپ اِیت چہ آئی ءِ توار ءَ منی سَر ءِ درد، گِرانی، گَم، پریشانی ءُ تکانسری کُل چْو بلوچستان ءِ کْوھانی سُرمگیں چمّگانی آپ ءَ ساپ بہ اَنت، تاھیر زُور اِیت، چَم سارت بہ اَنت۔

منی مات ءِ توار چہ Depression ءِ گولی Sertaline ءَ گْیش تاگتور اَنت، وھدے کہ آ وتی ململیں دستانی پنجگاں منی سر ءَ شَھَار دنت، یکّیں شَھَارگ ءَ منی کَرنانی کَرس بستگیں ڈپریشن ءُ Anxiety ولگْوج بیت۔ منی مات ءِ توار پہ من یک دارو ءُ درمانے۔۔۔۔۔۔
منی مات ءِ توار ءِ تہ ءَ بلوچستان ءِ کْوھانی ژُمبگ ءُ گُومبگ، چَرند ءُ پَرندانی اَلھان، پَیزک ءُ جاڑک ءِ سوتانی تام، کازی ءُ منیر ءِ شائری، گیدی ءِ رنگ، بانڈی ءِ گھگیری ءِ چَھر ءُ شُبین مان اَنت، وَھدیکہ ماس وتی بھِشتیں دپ ءِ گالاں گْوں گپ بندات کنت، مردم ءَ انچش سماہ بیت کہ اِے منی ماس نہ اِنت بلکیں بلوچستان اِنت گپ کنگ ءَ اِنت، وتی ھزاراں سالانی راجدپتر ءَ درشان کنگ ءَ اِنت، وتی بُرز ءُ ھَشِیمیں کْوھانی گھگیری ءِ داستاناں درشان کنگ ءَ اِنت، وتی تاسپیں بچّانی داتگیں دیمونی ءِ سر ءَ پھر ءُ شان کنگ ءَ اِنت، ھما بَچ کہ آئی ءَ پہ پَھر ءُ شان وتی دل ءَ گْوں ھمباز کُرتگ ءُ بستگ اَنت ءُ پد ءَ وتی باتن ءِ جُھلانکی ءَ لِیلْو داتگ ءُ واپینتگ اَنت، بلوچستان اِنت کہ وتی اِشکندیں واھگانی سرجم کنگ ءِ ھاتر ءَ نُھ ماھی کْولنجیں درد سگگ ءَ اِنت، کَمبر، بلوچ ھان ءُ بالاچ دروشمْیں بَچ رودینگ ءَ اِنت۔
چہ امریکہ، پرانس، برتانیہ، روس ءُ چِین ءِ ماڑی ءُ شَوک شوکیں نِدارگاں من ءَ وتی مات ءِ جِیگ ءِ دُتکگیں جالار ءُ سُچکانیں دوچ ھَزار سَر گْیش دوست تَر اَنت، منی مات ءِ گَردن ءِ ھیدانی بْو ءُ باس ءَ بلوچستان ءِ ھما سارتیں سمِین ءِ وشیں بْو ھوار اِنت، ھما سارتیں گْوات چَہ مستونگ، کلات ءُ ھُزدار ءِ کْوھانی جَڑی بُوٹی ءِ تاکانی شکر لُنٹاناں چُکّاناں مَشکے، آواران، کولواہ ءُ کیچ ءِ شَھر ءُ میتگانی درمکاں مِھلبیں بَو ءَ شنگ کنان ءَ ناچ کنان بہ بیت ءُ دیم پہ بلوچ زِر (ساھل بلوچ) ءِ جُھلانکی ءَ اْیر بہ کپ اِیت۔
شَھمیریں واجہ گلام مُھمد گْوش اِیت کہ بلوچستان ایوک ءَ یک سرڈگارے نہ اِنت بلکیں اِے یک مِیراسے، اِے یک آسے، کہ اِے آچ مرچی ھَر بلوچ ورنا ءِ دل ءِ تہ ءَ روک اِنت ءُ ژمبُول اِنت۔ ھمے پیم ءَ منی ماس ءِ ھَما لِیلو ءُ نازینک کہ آئی ءَ من ءَ چَہ منی درکسانی ءَ لِیلو داتگ ءُ نازینتگ ھمے نازینک من ءَ گْوں وتی زمین ءُ زمین ءِ پدریچاں کدم کدم مِھر ءُ مِھبت ءِ سکْین ءَ دے اَنت، اِے مِھر روکیں ڈْیوا تاں گُڈّی نپس ءَ بلوچستان ءِ روکیں آس ءَ ھمگرنچ اِنت ءُ ھمگرنچی دائم ءَ برجاہ بیت، ھمے ھمگرنچی اِنت کہ منی زندگ بُوگ ءِ مانزمان اِنت۔
مَرچی من ءَ پَھر اِنت بلکیں منی وَشبھتی اِنت کہ من چہ بلوچ مات ءِ لاپ ءَ ودی بوتگ آں، منی ماس منی ھما درسگاہ اِنت کہ من آئی کُٹ ءَ وپا ءِ شِیر مِتکگ۔ مَرچی کہ من وتی شھدیں زُبان بلوچی ءَ نبشتہ کنگ ءَ آں، اِے شَھدیں زبان ءِ لبز نہ من سرکاری وانگجاھاں در بُرتگ اَنت ءُ نہ کہ اِکبال ءُ کائدازم ءِ ماشرتی اُلوم ءُ کتابانی تہ ءَ من ءَ کدی وانینگ بوتگ اَنت۔ بلکیں اِے شَھدیں زبان من چہ ھما درسگاہ ءَ در بُرتگ کہ آ درسگاہ ءَ من ءَ گوں وتی سرڈگار ءِ زیبائیں کور ءُ شیپ، کْوہ ءُ کُوچگ، پِیش ءُ کُنر، آپ ءُ کانیگ، ھشَیمیں کوہ، کاشِیگیں کُل ءُ کاپر، سواس، تگِرد، کْوھی گُرانڈ ءُ آسک، سْیسُو ءُ گْورداسک، شانتل ءُ کپوت، سبزیں آزمان ءِ دیم ءِ بالی مُرگاں پجّاروکی کُرتگ، آ درسگاہ سرکاری وانگجاہ نہ اِنت بلکیں آ درسگاہ منی مات ءِ بھِشتیں کُٹ اِنت کہ من وَنتگ، گْریتگ، ناشری کُرتگ، آئی ءَ را نیم شَپاں بے واب کُرتگ ءُ پد ءَ وت اَنچش واب کپتگ آں تاں سْیاھیں دراجکشّیں شَپ وتی گُڈی پاساں رستگ، گْوربام ءُ سُھب ءِ دروشم ءَ روچ ءَ بلوچستان ءِ کْوھانی سر ءَ وتی نُگرھیں دیم بالا کُرتگ۔
منی ماس منی بِنداتی ءُ گُڈّی درسگاہ اِنت، من چَہ اِے درسگاہ ءَ شھدیں بلوچی زبان ءَ ھوَار، وَپا مِھر ءُ مھبت، گِھگیری، بلوچ ربیدگ، بلوچی روِشت ءُ ربیت، گْران ءُ سنگینی، ھمکوپگی، گپ ءُ کولانی سر ءَ اوشتگ ءِ ھوسلہ ءُ ھاٹیگ ءِ درونت دربرتگ۔ منی ماس ءِ کُٹ پہ من چَہ یک شَھزانتیں درسگاھے ءَ چَہ کم نہ اِنت۔

بلوچ مات کازماس ءِ کُل زالبولاں چَہ گِستہ ءُ جِتا اَنت، پرچے کہ بلوچ ماسانی ھَر گپ ءُ گامگیج یکّیں وھد ءَ ترا شھدیں زبان، دود ءُ ربیدگ، راجدپتر، گِیدی کسّہ ءُ داستان، گِھگیری، ھوسلہ ءُ ھاٹیگ ءَ ھوَار بنی آدم دوستی دروَنت ءَ دے اَنت۔ سرکاری شھدربرجاھاں اینکس کَارگس (Department ) نیست کہ تو جُتائیں پِڑ ءِ زانشت ءَ در بِہ بَر ئے، بلکیں سرکاری شھدربرجاھانی کورس ءُ کتاب ھما داب جْوڑ کنگ بوتگ اَنت کہ آ من ءَ ترا ھِچبر وتی راجدپتر، شھدیں زبان، زمین، زمین ءِ سیمسر، گْوست ءِ راجی جُنز ءُ گھگیری ءِ زانشت ءُ سرپدی ءَ نہ دنت بلکیں آ ترا اکبال، بُٹّو، راجہ داھر ءُ بن کاسم ءَ وانین اِیت کہ تو میر ھمل کلمتی ءَ بہ شموش ئے، تو مِھراب ھان ءِ گھگیری ءَ بِہ شموش ئے، تو نوروزھان ءِ مردی توکل بہ شموش ئے، تو چہ بابا مری ءِ شھزانتی ءَ بیگانگ بِہ بَہ ئے، کازی ءِ شائری ءِ بہ شَموش ئے کہ اِے چیزانی شَموشگ وتی جِند ءِ شموشگ اِنت، وتی ھستانک ءِ شموشگ اِنت، وتی پجّار ءِ شَموشگ اَنت، وتی آیوکیں باندات ءِ شَموشگ اِنت، وتی گْوست ءِ کسّہ ءُ داستانانی شَموشگ اِنت۔

بلے اِے مئے وشبَھتی اِنت کہ ھداوند ءَ مارا اِے وڑیں منگھْیں ماس داتگ کہ آ مارا چَہ گْوانزگ ءَ لِیلْو دیان ءَ اِے کُلّیں درَونتاں وانین اَنت، پہ مُرادے رودین اَنت ءُ لائک کن اَنت۔
ھَر یک ماسے ءِ مِھر پہ وتی بچّاں کِساس کنگ نہ بنت، ھمے پیم ءَ منی ماس ءِ مِھر گْوں من ھِچبر کساس کنگ نہ بنت، دومی بلوچ سرڈگار ءِ جاوراں بلوچ ماتانی مِھر سد کِساس گْیش کرتگ اَنت، بَچ وھد چَہ گِس ءَ در کیت دیم پہ مکتب ءَ روت، بلوچ ماس جْیڑگ ءَ اَنت کہ باریں منی بَچ چون ءُ چے پیم اِے راہ ءِ کُنٹگاں پھریز کنان ءَ روت ءُ باریں پہ سلامتی واتر کیت یاںکہ نئیت۔
بلے اِے جاورھالاں منی مات ”بلوچ“ ءَ ھم پہ من بے کساس دردیگ کُرتگ، چہ ھُداوند ءَ دوا اِنت کہ چہ اِے درد ءُ تورگانی جُست ءَ اِے وھد ءِ جاوراں بہ کن، ایشی ءِ تہ ءَ منی وس ءُ واک ھَوار نہ اِنت۔
سُھب ءُ بْیگھانی ٹیلپون ءَ گپ ءُ تران ءُ منی ھال پُرسی، ”بابی تو کُج ءَ رستگ ئے؟ ، بابی تو وتی مِنزل ءَ رستگ ئے نہ رستگ ئے؟، کُربان تو وتی کْوٹی ءَ سر بوتگ ئے ؟ تو سْوارگ ءُ شام ءَ چے وارتگ؟ راہ ترا ءَ ھِچ تنگی ءَ نہ گپتگ ؟“
مات ءِ مِھر کساس کنگ نہ بنت، پد ءَ بلوچ ماتانی مِھر۔۔۔۔

منی مات گْوش اِیت وھدیکہ من چہ آواران ءَ دیم پہ کراچی رھادگ باں، وھدیکہ من اُتل شھدربرجاہ ءِ نزّیک ءَ کا اِیں من ءَ اُتل ءِ زید، اِے دگ ءُ کِشک چْو ساہ ءِ پیم ءَ دوست بہ اَنت کہ منی بابی چَہ اِے دَگ ءُ راھاں گْوستگ، جی پہ اُتل تئی ھنکین ءَ بات کہ منی بابی ءَ شش ءُ ھپت سال تئی جبین ءِ سر ءَ گْوازینتگ ءُ تو چْو منی پیم ءَ منی زھگ ءَ را وتی دلبند ءَ جاہ داتگ۔۔۔۔ منی بابی تئی سنگت ءُ دوست من ءَ چْو تئی پیم ءَ دوست بہ اَنت کہ آ گْوں تو نشتگ ءُ پاد اتکگ اَنت، ھُداوند آیاناں چہ زوراکاں بہ رکّینات۔
وھدیکہ 2016 ءَ من وتی ھنکین آواران ءَ گرماگی چُٹیاں شُت آں، مئے میتگ ءَ چْو مدامی ئیں پیم ءَ زوراک اْیر کپتگ اِت اَنت، لوگ پہ لوگ وَرنایاں گِر کنان ءُ بران اِت اَنت، رمزان ءِ ماہ اَت، پِت ءِ کَش ءَ نشتگ اِت آں دپبوجی بندات بوگ ءَ اَت کہ یک دراج رِیشیں مردکے گْوں سے ءُ چار نپَر ءَ اتک ءُ کالر ئِے گپت ءُ گِر ءُ چِیل کنان ءَ من ءَ گِر کنان بوت، ھر کس وتی تُرس ءَ بے توار اَت، پِس ءِ دپبوجی بے تام اَت، بلے ھو ڈے بلوچ مات، تئی اجگْیشیں مِھراں، دیمتر ئِے کرت ءُ گْوش اِیت ” او مَردکاں“ او مردکّاں“ پہ ھُدا بہ چار اِت، ”منی زَھگ اشٹوڈنٹ ہے، ابھی ابھی اُتل اینُرشٹی سے آیا ہے“۔
ھو ڈے بلوچ ماس تئی کُجام دابیں اُردو ءُ مردک ءِ کُجام پَسّو۔۔۔۔ یہ سب اِن اسٹوڈنٹس کا کام ہیں، جاؤ وہاں بھی ماں کی نوجوان اولاد پڑی ہے۔ آپ مسلمان نہیں ہو کافر ہو۔۔۔۔۔
تُپنگ ءِ بَٹ ئِے بالارت پہ مات ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مُدام من جاھے ءَ شُتگ آں تاں واتر اھتگ آں گُڑا من چار اِتگ کہ لوگ ءِ چاردیوادی ءِ دروازگ ءِ کُنڈ ءَ ماس اِنت، اوشتاتگ، ودار اِنت۔ من گْوش اِیں کسّے ءِ دوستیں دِشتار پہ کسّے ءَ اینکس ودار نہ کنت۔
بلکیں کازماس ءِ تہ ءَ چَہ ھُداوند ءَ پد ماس ءَ ءُ چَہ زمین ءَ گْیش ترا کَس دوست نہ دار اِیت۔ تو مات ءَ گْوں چِنچو دِلگران ءُ زَھر بہ بُو بلے ماس ءِ مِھر پہ تو کدی ھم کم نہ بنت۔۔۔ تو چِنچو درمُلک بِہ بُو، بے وپا بہ بُو، دُور ءُ گِستہ بِہ بو، وتی زندمان ءِ وشّیاں دِگہ شھر ءُ دیاراں بِہ گْوازیں بلے گُڈ سر ءَ تئی سَڑ اِتگیں جْون ءَ ھمے ماسیں سرزمین وتی ھمبازاں زُور اِیت ءُ ترا وتی دِلبند ءَ جاہ دنت۔۔۔۔

کُجام زمین، کجام زال؟ ءُ کُجام کِسّہ؟

ھما زَمین، ھمَا مردم رودیں زمین کہ آ زمین ءَ را سداں سال زوراکاں وتی پادانی چْیر ءَ لپاشگ ءِ جُھد کرت، بلے اِے بازیں چِکّ ءُ چِیلاں، بمب ءُ اُرشاں چَہ ابید زَمین گْیش ڈولدار بوان اِنت، گْیش سَمبَھان اِنت، گْیش دوست بُوان اِنت، گْیش باتن ءَ اْیر کپان اِنت،
پد ءَ مردم رودیں زمین ءِ منگھْیں زالانی زانت ءُ زانشت ءِ ستَاہ گْوں لَبزاں کنگ نہ بیت، ھما منگہ ءُ شاھوکاریں زال کہ آیاں ھِچبر مکتبانی (اسکولانی) دیم نہ دیستگ، بلے آ چَہ راجدپتربزانتاں (تاریخ دان) چَہ گْیش وتی راجدپتر ءَ سرپد ءُ زانتکار اَنت۔ من ءَ یات اِنت کہ ما کسان اَت ایں، تِیرماہ (گرماگ) ءِ سَرشَپاں ما ڈَنّ ءَ تھتانی سر ءَ تَچک اَت اَیں، بان ءِ دیم ءَ تَگرد تالان اَت، چِلیم اِشکر روک اِتاں، ھُدامرزی ئیں ھاجانی مُراد بی بی کہ آ راجدپتر زانت ءُ شَاھُوکاریں زالے اَت، مُدام بلوچانی گِھگیری ءُ جَنگی کّسہ ءُ داستان ئِے درشان کُرت اَنت، چِلیم ءِ توار، دِیوان ءُ نیاد، مِھر ءُ مردم گِری، کُجام اَھد اِت اَنت بلے وَھد ءِ تیزگامیں پَاداں آ وشّیں دور ءُ باریگ سک ءَ دُور پشت گپت اَنت۔

من ھمّلِ جیئند، بلوچ ھان ءِ گِھگیری ءِ داستان اولی رَند ءَ چَہ ھاجانی مُراد بی بی اِشُکرت، ”بلوچ ھان تِیر وارت، بالاد ئِے زمین ءِ دلبند ءَ کپ اِیت، گْوات آئی ءِ بروتاں سُرین اِیت، پَرنگی دُور اْوشت اَنت آئی ءِ نزّیک ءَ نہ رو اَنت، گْوش اَنت کہ نباہ کن اِت! بلوچ ھان ءِ نزّیک مہ رو اِت، آئی ءِ بروت سُرگ ءَ اِنت، چْوش مہ بیت کہ آ انگت زندگ اِنت بلکیں دوبر پاد بیت ءُ مارا بِہ جنت“۔ اِے پیمیں داستان کہ مردم ءِ جان ءِ پُٹاں پاد کن اَنت، چَہ درکسانی ءَ بلوچ ءِ گِھگیری ءِ داستان گْوشاں کپان اِنت، بلوچ ءَ را دِگہ ھچ کسّ ءُ مُلکے ءَ رَد نہ داتگ ءُ وتی نپانی واست ءَ پاد نہ کُرتگ، بلکیں اِے ماتانی دَرونت ءُ گِھگیری ءِ سکْین بلوچ ورنایاناں چَہ درکسانی ءَ شیرزالیں ماتانی دیواناں دیگ بیت۔

بَلوچستان سَک وش اِنت، مردم ءِ ماس اِنت، آئی ءِ زید ءُ کھچرانی زیبائی ءِ کسّہ کنگ نہ بیت، دِیگر ءُ روزرد ءِ وَھد ءَ وھدیکہ پَس، مْیش ءُ دلوَتانی رَمگ چَہ وتی چَراگجاھاں واتر دیم پہ میتگ ءَ آیاں بنت، اِے وھد ءَ مَاس ءَ را کَرہ گْون پہ پَسانی دْوشگ ءَ، دِیگر ءِ روزرد، سارتیں کَوش، کاشِیگیں کُڈّک ءِ پیشگاہ، تگرد ءِ سر ءَ نِندگ ءُ شِیرچاہ ءِ ورگ، کجام مِزّگ ءُ تام۔۔۔۔۔ بلوچ اِستان ءُ بلوچ ماس ءِ دستانی شِیرچاہ تئی زیبائی ءُ تامانی کسّہ گْوں لبزاں درشان کنگ نہ بیت۔

مَاس ءِ گْور ءِ پُچانی سچکانیں دوچ بلوچستان ءِ بیرک ءُ بلوچ سرڈگار ءِ نکش ءِ چھرگ ءَ جن اَنت، من ءَ یات اِنت کہ جاورھال نہ گْیگ اِت اَنت، ماتانی دل پہ وتی چُکّاں لاپ ءَ نہ اِتاں، من ھب چوکی ءَ وتی تُرو ءِ لوگ ءَ آتکگ اِت آں، مات ھم آتکگ اَت، گوں مات ءَ گند ءُ نِند ءَ پد من چہ لوگ ءَ درکپت آں سرگپت آں دیم پہ اُتل شھدربرجاہ ءَ، من تُرو ءِ لْوگانی درمک ءَ چہ روان اِت آں کہ ٹُوھیں دگ (مین روڈ) ءَ رو آں، دراجکشیں دَرمک ءِ گُڈ سر ءَ وَھدیکہ من رَس اِت آں تاں من ءَ انچش گُمان بُوت کہ منی کُنٹ ءِ باتن ءَ منی دل ءَ یک چِیزے پُشت ءَ چِکّگ ءَ اِنت، من اَنچش وتی چک تَرّ اینت ءُ پُشت ءَ چار اِت کہ دراجکشّیں دِرمک ءِ اول سر ءَ بلوچستان ءِ بَیرک اِنت مِک اِنت، ماس ءِ گْور ءِ سُچکانیں دْوچ بلوچستان بیرک ءُ نکَشہ ءِ چَھرگ ءَ جنگ ءَ اِتاں، اِے منی مات اَت کہ من ءَ چارگ ءَ اَت، اِے بلوچ اَت، منی بلوچستان اَت۔۔۔۔ پرچے کہ مُدام من چَہ لوگ ءَ درکپ آں گُڑا مات الّم چَہ لوگ ءِ دروازگ ءَ سَر کش اِیت من ءَ چار اِیت تاں کہ من روان روان ءَ اَندیم مہ باں، ھو ڈے بلوچ ماس تئی گْرانبَھائیں مِھرانی۔۔۔۔۔۔۔

برے برے کہ مَردم چَہ بلوچستان ءَ ڈن رَوت، وتی ھنکین ءُ زمین ءِ دوری ءِ مَارشت جاہ جنت، زمین، میتگ، سک باز یات کاینت، بلے وَھدیکہ ماس ٹیلپُون کنت، گپ کنت، منی ھیال ءِ بلوچستان اِنت گپ ءَ اِنت، دل ساکم ءُ سارت بیت، زمین ءِ دوری ءِ مارشت ھلاس بیت، پمیشکہ منی ماس بلوچستان اِنت ءُ بلوچستان منی ماس اِنت۔

مرچی اگاں مراگشے ءَ اسٹیج ءِ دیم ءَ من کا آں ءُ اوشت آں بلوچی ءَ چار گپ ءُ گال درشان کن آں، من انچش مار آں کہ مَنی پُشت ءَ منی مات اِنت کہ اْوشتاتگ، منی سَر ءَ دست ءَ سمارگ ءَ اِنت، من ءَ اوشتگ ءِ ھاٹیگ ءَ دیگ ءَ اِنت، بلوچی لبزاں من ءَ گْوشان اَنت ءُ من اِے لبزاں درشان کنان آں۔۔۔۔۔

ماسانی کْوھیں پِگر ءُ لْیکہ ءِ بُن گِپتگیں آس کہ جان ءِ بند بندانی تہ ءَ ژامبول اِنت، ھون ءِ رگ رگانی تہ ءَ چْول جنان اِنت، ھمے مئے گِھگیری، سکّیانی دیم ءِ اوشتگ، دیم ءِ جُنزگ ءِ سکْین ءُ سوبمندی ءِ مانزمان اِنت۔ اَنچشکہ کہ مَات ءِ مِھر پہ من کم نہ بنت، منی مِھر ھم انچش پہ بلوچستان ءَ تاں گُڈّی نپَس کم نہ بنت۔

منی دِلبر منی جاناں بلوچستان بلوچستان
سَداں شَرتر، سداں زیبا بلوچستان بلوچستان

زَمین ءُ مات مردم ءِ پجّار ءُ ھستانک اَنت۔ بلوچستان ءُ بلوچ ھست بات اَنت۔