نبشتہ کار: بانک باجدہ
سُھریں دْروت پہ ترا،
شھید چاکر بلوچ تئی شھید بُوَّگ ءَ من ءَ سک تورینت من سک بے تاھیر ءُ بے چاڑ بوت آں من ءَ ھمے گمان بوت کہ شھید چاکر بلوچ وت ءَ پہ گلزمین ءَ ندر کتگ۔ من یک شپے وتی گوانکو چار اِت کہ شھید چاکر بلوچ ءِ اکس ماں سنگتانی اسٹیٹساں اِیر اَت اَنت گُڑا من آیاں جست کت “زاناںچاکر جان ءَ چے بوتگ؟ شما وتی اسٹیٹس کتگ؟”
آیاں پسّو دات کہ اناں ھچ نہ بوتگ ئِے، ما چوناھا اِیر کتگ. من گْوشت کہ اناں وَڑے ناں وَڑے بوتگ ئِے شما من ءَ ھال دیگ ءَ نہ اِت، آیاں گْوشت کہ ھچ نہ بیتگ ئِے ءُ چاکر بلوچ ءِ سنگتے ءَ ملور ملور ءَ گپ کت ءُ گْوشت ئِے کہ من وتی اسٹیٹس ءَ اِیر کتگ گڑا دْرستیں سنگتاں اِیر کتگ۔
گڑا من ھمد ءَ سک بے تاھیر ءُ بے چاڑ بوت آں، شپ شُت ءُ سھب بوت من چار اِت کہ کمبر جان ءَ من ءَ پون کتگ من پد ءَ گوں کمبر جان ءَ ھال ءُ اھوال کت کہ ھالاں بہ دے؟ آئی ءَ پسّہ دات کہ دگہ ھال نیست گلزمین ءَ بچ وتی باھوٹ کتگ، من گْوشت کہ کے اِنت؟ کمبر جان ءَ گْوشت کہ چاکر جان اِنت کہ شھید بوتگ! من چاکر جان ءِ شھیدی ءِ ھال اِشکت ھمد ءَ سک بے تاھیر ءُ ملور بوت آں، چمانی ارس یلہ بوت اَنت! گڑا کمبر جان ءَ گْوشت کہ وت ءَ پریشان مہ کن!
گلزمین ھزاراں بچ وتی نام ءَ کتگ آیانی مات ءُ گْوھار چوں کتگ؟ من گْوشت کہ اناں من ھچ پریشان نہ باں، من سک گل آں کہ شھید چاکر بلوچ ءَ وت ءَ پہ گلزمین ءَ ندر کتگ پہ وتن سالونک بوتگ۔ آئی ءَ گْوشت کہ اناں وت ءَ ھچ پریشان مہ کن اِت من گْوشت اناں ما ھچ پریشان نہ بَہ اِیں! کمبر ءَ گْوشت کہ انچیں روچ ءِ کیت شھید چاکر بلوچ ءِ ھونانی بدل دژمناں الم جست کنگ بیت!
تو زان ئے؟ من مدام کندیل جان ءُ آدگہ چکاں گِنداں من ءَ ھمے گمان بیت کہ کندیل جان سک ملور اِنت ءُ کندیل جان پیسر ءَ کسان بیتگ نہ زانتگ ئِے کہ منی پت کَے اِنت؟ انی مزن اِنت مدام تئی نام ءَ گیت من سک ملورباں۔
تو زان ئے؟ تئی مات ءُ گْوھار تئی ھمسراں گند اَنت، تئی سنگتاں گِند اَنت آ سک پریشان بنت ءُ اے کوش لھم لھم ءَ کَش اِیت، تو آیاں گیر کا ئے ءُ اے جمبر ءُ ھور کا اَنت تو آیاں یات کا ئے آ سک ملور ملور بنت۔
تو زان ئے؟ تئی کستریں برات بیبرگ جان مدام نند اِیت ءُ گرد اِیت، گَپ کنت ءُ منی ھیال ءَ تئی بوہ ءَ جنت من مدام آئی ءَ چاراں من ءَ لوگ ءِ مردم گش اَنت کہ تو مدام چی ءَ بیبرگ ءَ چار ئے؟ من گْوش آں من وت چاران ئِے من ءَ یات ئِے کیت۔
تو زان ئے؟ من ھروھد ءَ نند آں گُڑا تو منی دیم ءَ کا ئے من اِنگو آنگو چاراں کہ تو نہ ئے، اے تئی یات اَنت منی دیم ءَ کا اَنت، من ھچ پریشان نہ آں، من وش آں تو وت ءَ پہ وتن ندر کت ءُ تئی ھونانی بدل الم دژمناں گرگ بیت۔
من زاناں تو منی شھیدیں ابا جان ءُ گوں شھید اکرم جان، شھید سکندر بلوچ ءَ سک کندگ ءُ دیوان ءَ ئے، منی گوں پاکیں ھاوند ءَ ھمے دوا اِنت گوں دْرستیں شھیداں ھوار باگیں بھشت ءَ بات ئے، وھدے کہ وتن بلوچستان آزات بیت تئی ٹوک ءُ کندگ پوراھیں بلوچستان ءَ کپ اِیت۔ باگیں بھشت ءَ بات ئے مھروان۔
ھیر گپ باز اَنت ءُ من تئی اِے گپاں ھمد ءَ سرجم کن آں منی مھروان دل گُش اِیت تئی دْرستیں گپّاں درشان بہ کناں بلے وھد کم اِنت ءُ من اِے ھم زان آں، منی نمدی پہ تو سر نہ بیت۔ بلے ان شاء اللہ زند ءَ موہ دات، تئی سرجمیں گپّاں درشان کن آں۔ بس گوں ھاوند ءَ دوا اِنت ماں بھشت ءَ بات ئے۔
منی مھروانیں چاکر جان ترا شھیدی مراد بات۔ کُلیں شھیداں سلام سر کن۔
تئی کستر۔
