من پہ وتن سالونک باں

نبشتہ کار: گْواڈگ بلوچ

من ءَ پانزده روچ سرجم اَت کہ من سنگتانی اوتاک ءَ آکگ اِتاں، سجیں شپ ءَ گاٹ داشتگ اَت نی بامسار بوگ ءَ اَت کہ میرو آتک ءُ گْوشت ئِے گواڈگ تو نی برو وپس۔ من وتی لانکیگ زُرت، توپک ءُ چاگل کوپگ ءَ مان جت اَنت۔ چہ سنگر ءَ در آتک ءُ چار اِت کہ انگت تهار اَت۔ دل ءَ نہ گُشت کُڈّ برو کہ سمین انچوش کشّگ ءَ اَت پورا کوهاں نازینگ ءَ اَت۔ من چہ سنگر ءَ کمو جهل آتک، جابہ کَش اِت، لانکیگ یک جاه کُت ءُ سر ءِ چیر ءَ کت۔ کوه ءِ دیم ءَ وپت آں گُڑا سارت ءُ سمینیں گوات ءَ من دمانہ واب کپت آں۔
نیم سهت نہ گْوست کہ میرو ءِ مهرُلی ءَ منی سر ءَ دور کُت من چہ واب ءَ گُڑ اِت آں ، مهرُلی میرو ءِ داشتگیں آسک ءِ نام اَت۔ کسان اَت بلے سک مهروان اَت مُدام گوں سنگتاں لئیب ءُ شیتانی ءَ ملمہ اَت۔ نی واب وَ شُت من توپک ءُ چاگل پد ءَ کوپگ ءَ زُرت ءُ در اتک آں۔ لانکیگ بَڈ ءَ کُت کہ رواں کهنیگ ءَ چم ءُ دستے شوداں ءُ چاگل ءَ آپ کن آں۔

روژنائی وتی گاماں تیز کنگ ءَ اَت ءُ تهاری لڈّگ ءَ اَت میرو چہ سنگر ءَ من ءَ چارگ ءَ اَت ءُ کندگ ءَ اَت کہ مهرُلی ءَ گواڈگ پاد کُتگ۔ هیر من چہ کوه ءَ جهلاد بیت آں کهنیگ کوه ءِ بُن ءَ من زُوت سر بیت آں۔ وتی چاگل، توپک ءُ لانکیگ کَش ءَ ایر کُت ءُ گوں چم شُشت گُلگُل جت چاگل دست ءَ کُت کہ آپ مان کن آں چاراں منی پُشت ءِ نیمگ ءَ مهرُلی پاد برمشے سک تچان اِنت ءُ پیداک اِنت۔ من دل گْوشت اے مدام تْردّ ایت مست اِنت۔ ایشی ءَ آرام نیست من چَک نہ جت نہ چار اِت هم، گوں وت ءَ دلگوش بیت آں ،مهرُلی چہ کوه ءَ درک ءُ پیداک اَت۔ چہ ایشی ءَ دوئیں دیم ءُ دست منی بَڈّ ءَ جَت آں من گوں چاگل ءَ آپ ءِ تہ ءَ کپت آں۔ چہ کوه ءِ سر ءَ میرو ءَ ٹھکیں کَندھے جت، من زوت چہ آپ ءَ درآتک ءُ جابہ اشتاپ اشتاپ کَش اِت۔ سجیں مگزین سامان یک یک کت اَنت۔ میرو انگت من ءَ کندگ ءَ اَت۔ من دل ءَ گْوشت الله ءِ کهر مهرُلی سر ءَ نازل بات ایشی ءَ من ءَ دلسیاه کتگ-

منی سادھیں موبائل گوں آپ مان بوگ ءَ وتسر ءَ وت لمبراں ڈائل کنگ ءَ اَت۔ من اشتاپ اشتاپ ءَ بیٹری ءُ سم کَش اِتاں دروستیں سامان لانکیگ تہ ءَ کت اَنت۔ کوپگ مان جت دیم پہ کُڈّ ءَ ، کُڈّے سر بوگ ءَ گوں من سجیں اُرد کُڈّ ءِ سر ءَ تاپ ءَ دات اَنت کہ مهرُلی بُن ءَ ایشاں نئیل ایت ،کُڈّ ءَ پِترت آں اُستاد ءَ من ءَ دیست گْوش ایت ھو جْوان تو میس اِتگ ئے هیر اِنت؟

من درائینت اے دروست مهرُلی ءِ کار اَنت۔ من ءَ واب ءَ هم پاد کُتگ ءُ آپ ءَ دور داتگ ئِے۔ استاد ءَ کندگے جت ءُ سیاه چاهے منی نیمگ ءَ شهار اِت ئِے۔ پد ءَ گْوشت ئِے چاہ بْورءُ پد ءَ وپس۔ من کُڈّ دپ ءَ بنداں مهرُلی نئیت ترا پاد نہ کنت انشاءالله۔

من چاه وارت ءُ گُد مَٹ کُت اَنت پد ءَ وپت ءُ واب کپت آں۔ 11 بج ءَ سنگتانی هلوت اَت من ءَ واب ءَ پاد کُت داں میرو گوں سنگتاں نشتگ منی ءُ مهرُلی کسُّو ءَ آرگ اِنت ءُ سنگت من ءَ چارگ ءُ کندگ ءَ اَنت من گْوشت میرو وتی مهرُلی ءَ بُلم کن اگاں نا من کباب ئِے کن آں۔ درستیں سنگتاں کند اِت۔ میرو ءَ پہ مسکرا گْوشت مهرُلی نام ءَ نہ گر ئے تئی چمّاں کَش آں۔ زوت کن نگن ور رو ایں نیٹورک ءَ من ءَ کار هست۔ من زوت پُرانیگ ءُ لوبیایے سبرت ءُ وتی اُرد چا کُڈّ ءِ سرءَ ایر کُت آں جابہ بست بلے منی موبائل انگت بیهوش اَت هوش ءَ نہ اَتکگ اَت هیر من ءُ میرو دیم پہ نیٹورک ءَ رهادگ بوت ایں۔ میرو ءَ شائری کتابے گون اَت شائرے شائری ءَ گاجیل کنان بیت داں ما نیٹورک جاه ءَ سر بوت ایں

میرو ءَ گوانکو منی نیمگ ءَ شهار اِت ءُ گْوشت بہ زیر وتی گِس هال کن بُگش تو کوه ءَ اتکگ ئے ءُ منی جُست ءُ پُرس ءَ مہ کن اِت من گوانکو دست گِپت ءُ لمبر ڈائل کُت۔ چہ نیٹورکانی کمی ءَ لمبر نہ لگ اِت داں باز وهد ءَ رند لمبر لگ اِت، پون منی مات ءَ چِست کُت ءُ گْوشت ئِے هیلو گواڈک جان تو ئے من گُشت جی امّا من آں۔ هال کن اِت کہ شما جوڑ ءُ وش اِت؟ مات ءَ منی آواز اِش کنگ ءَ گوں گریوگ بندات کُت ءُ باز گپ جنّگ لوٹگ ءَ اَت بلے چہ گریوگ ءُ گل بازی ءَ گپ در آیگ ءَ نہ اِت اَنت بیت کنت مات ءَ یکین بوگ ءَ نہ اَت کہ من گوں گواڈگ ءَ گپ کنگ ءَ یاں بلکیں آ هیال کنگ ءَ اَت من واب گِندگ ءَ آں کہ گواڈگ ءَ پون کُتگ من پد ءَ گْوشت امّاں شُما جوڑ ءُ وش اِت۔

مات ءَ پہ گریوگ پسُّو دات ما کُج ءَ جوڑ ءُ وش مئے زند ءِ وشّی گوں ترا بندوک بیتگ اَنت تو مارا یل کتگ هما اِنت مئے گس ءَ آس کپتگ ناں واب هست ناں آرام تئی برات ءُ گْوهار ناں نان ور اَنت ءُ ناں واب کپ اَنت۔ مُدام تئی اکس ءَ چار اَنت ءُ گریو اَنت تئی کماش تئی یاداں پْرشتگ ءُ دور داتگ تهت ءِ باهوٹ اِنت تئی هما گُد ءُ لانکیگ انگت ءَ ما نہ شُشتگ اَنت کہ تئی بُو ءَ کن اَنت تو انچو مزن بیتگ ئے کہ وتی مات یل کتگ کہ من ترا نو ماه ءَ لاپ ءَ کُتگ دو سال ءَ شیر گرم ءُ سرد ءَ ترا رکّینتگ شپ ءَ هزار براں پاس جتگ پہ تو هزار واهَگ داشتگ کہ تو منی پیری اسّا بَہ ئے

مات گپ ءَ اَت کہ منی چمّانی ارس شیپ گپت اَنت ءُ توپک سر ءَ کپّگ ءَ لگّت آں۔ توپک منی کونڈ ءَ اَت سر منی جهل اَت مید منی دیم ءَ لونجان اِت اَنت من لانکیگ چست کت ارس ساپ کُت کہ میرو مہ گِند ایت ارساں ، ارسانی ساپ کنگ ءَ گوں من مید چنڈ اِت آں بُرز ءَ ءُ سر چِست کت میرو چار اِت کہ میرو سر هم جهل اَت ءُ مید دیم ءَ لونجان اِتاں کتاب ءَ چارگ ءَ اَت منی چم کتاب ءَ کپت آں داں میرو ارس کتاب سر ءَ کپّگ آں من زانت کہ مات ءِ گپّاں اِشکنگ ءَ اِنت

مات گْوشگ ءَ اَت کہ تئی سیر ءِ پرداچ من دوتکگ آں ترا زامات کتگ تئی همُّک واهگ سرجم کُتگ من گْوشتگ نی ترا سیر کن آں، مات ءِ گریوگ گیش بوان اِت اَنت ءُ گْوشت ئِے من تئی دشتار ءَ چی پسُّو بہ دیاں آئی ءَ بزّگ ءَ وتی گُد دوتکگ اَنت ءُ وتی دزگْوهار دْروست لوٹ اِتگ اَنت کہ دیم ماه ءَ منی سیر اِنت زی اتکگ تئی هال گپتگ کہ گواڈگ گار اِنت من گْوشت اِنّا گواڈگ ایران شُتگ سیادانی چارگ ءَ پد ءَ کیت آ نہ زانت کہ تو کوه ءَ شُتگ ئے وتی مات ءُ پت برات ءُ گْوهار دروست یل کُتگ اَنت کوه ءَ کپتگ ئے کہ ما گُلام ایں، گُلام تو نہ ئے۔ ترا الله ءَ دروست داتگ هچّی کمی ترا نہ اِنت اِے مردم کہ کوهاں کپتگ اَنت اے پہ نامے واستا جنگ کنگ ءَ اَنت اے دروست ڈرامہ باز اَنت

گوں اے گپ ءِ اِشکنگ ءَ منی شیتان سک هراب بیت ءُ من گوں تْرندے ءَ پسُّو دات ، بژن سد بر بژن کہ شُما نشتگباےت انڈین ءُ پوکستان ءِ ڈرامہ چار اِت شُمئے ارس شیپ گِر اَنت بلے کوهانی نِشتگیں مردماں روڈانی سر ءِ مئے مات ءُ گْوهارانی بزّگی شمارا ڈرامہ گندگ کا اَنت منی ماتی شر گْوشدار ، روچ پہ لَنکُک چیر نہ بیت ، شُما ستر وت ءَ چہ گُلامی ءَ چیر بدے اِت بلےچیر بیت نہ کن اِت ،مرچی چوشیں هَند ءُ دَمگ نیست کہ زوراکی ءِ آماچ نہ اِنت ، گُلامی داتگیں سوگات شُما چمانی دیم ءَ اَنت شر شر بچار اِت هرچ روچ روڈانی سر ءَ مئے مات ءُ گوهار نشتگ اَنت پہ وتی بندیگیں چُک ءُ براتانی واست ءَ، مرچی مئے راج ءِ کسان کسانیں ورنا نشہ ءِ آماچ کنگ بوتگ کسان کسانیں زهگ ءُ ورنا کسانُکیں بیماریانی سبب ءَمرگ ءِ دیمپان بوگ ءَ اَنت۔ هرچ روچ دگانی اکسیڈنٹ ءَ چنچو سر تاوان بئیگ ءَ اِنت مئے تاسُکیں برات گاڈیانی تہ ءَ بُن گِرگ ءَ مِرگ ءَ اَنت هرچ دَمک ءَ دَراں مارا بلوچ چُک ورنا پِنڈّگ ءَ گندگ ءَ کا اَنت۔ هرچ روچ گْوهارے ءَ وتی تنگهیں برات لاش گون اِنت چار راهے ءَ نِشتگ ، راج ءِ واننده ءُ زانتکاریں سر شهید کنگ ءُ بیگواه کنگ بوگ ءَ اَنت۔ کتاب ءُ نَد دانکیں بندیگ کنگ بوگ اَنت اے گُلامی ءِ داتگیں سوگات نہ اَنت گُڑا چی اَنت؟

من گْوشت وهدے سنگتانی جَنگ ءِ تامُرے کیت شُما همے تامُر ءَ سد براں چار اِت ءُ گَل بَہ اِت بلے وهدے جند ءِ چُک همے راهے پیسلہ زور ایت گُڑا شما زمین ءُ آزمان ءَ یک جاه کن ات کہ مئے چُک بیت جنگ مہ کنت اِے ورنا کہ کوه ءَ جَنگ ءَ اَنت اِے زاناں بیوارس اَنت ایشاں مات ءُ گْوهار نیست ایشانی دل ءَ واهگ ءَ ارمان نیست ، ایشاں وتی زند ءِ همُّک واهگ پہ من پہ تو کُربان کُتگ اَنت۔ تُن ءُ گُژن ،سرد ءُ گرم سگگ ءَ اَنت پہ من پہ تو بلے مرچی من تو نِشتگ ئے ھمشاں ڈرامہ باز گْوش ئے بژن ماتی بژن ،

ماتی ترا یاد بیت تو من ءَ گْوشت سے چیز واستا وتارا کوشارین بلے ایشاں روَگ ءَ میل یکے اِزّت، دومی زمین، سیمی هَک ، مرچی اِے سئیں چیز چہ من ءَ پُلَگ بیتگ اَنت منی مات ءُ گْوهارانی گُشان دگانی سر ءَ چِکگ بوگ ءَ اِنت منی زمین چہ من ءَ پچ گِرگ بوتگ منی هَک هم چہ من پچ گِرگ بوتگ تو وت من ءَ همے مردُم جوڑ کُتگ نی من هچبر واتر نہ باں ، مرچی اگاں ما وتی هَک ءُ وتی زمین واستا دیمونی نہ دات گُڑا مئے راج گار بیگواه بیت مئے دود ءُ ربیدگ پُچ ءُ پوشاک لبز ءُ زبان دْروست بیگواه بنت مرچی اگاں ما اِے دژمن ءِ سر نہ گِپت گُڑا باندا روچ اِے دژمن ءِ پْروش دئیگ ءَ سکّ ءَ مُشکِل بیت

مات منی گپانی اِش کنگ ءَ پَد مُهکم بیت ءُ ٹینٹ ٹینٹ ءَ گْوشت ئِے شر منی بچّیگ من زاناں ما گُلام ایں بلے تو یک کسّے ئے ءُ تو پہ راج ءَ چی کُت کن ئے؟ من پسُّو دات بلکل من هچ کُت نہ کناں بلے وهدے منی مات ءُ گْوهار بے اےزت کنگ بنت منی برات ءُ بیلی بیگواه کنگ بنت من ءَ منی زمیر میاریگ کَنت کہ من بوپ ءُ بالِشتاں وپتگ آں اگاں من کوه ءَ باں گُڑا منی زمیر من ءَ هچبر میاریگ نہ کنت ءُ زی اے توپک ارپان ءُ نودی بَڈّ ءَ بیتگ مرچی منی بَڈّ ءَ اِنت ءُ من دلجم آں منی توپک ءَ دست گِروک بیت مات ءَ پد ءَ پہ مُهکمی گُشت شر تو بیا ترا سالونک کن آں پد ءَ برو جنگ ءَ نی من زانگ ءَ آں تو شّریں راهے گچین کُتگ سوبمند بات ئے بچّیگ بلے ترا سالونکے ءَ گِندگ لوٹ آں من پسُّو دات الّم سالونک باں ءُ تو من ءَ گِند ئے هم بلے من پہ وتن سالونک باں وهدے کہ من شهید بیت آں هما بیرک کہ من ترا داتگ هما بیرک ءَ منی مانش ءِ سر ءَ مِک کن گوں وتی هَکاں پهل کن، گوں ماتی گُڈ سر ءَ من آهُوگ گُل ءِ شئر گْوشت ءُ پون کَٹ کُت –

پہ وتن ما اِے کسم وارت کُت وت ءَ در میتگ ءَ
بئیت گُڑا مئے جُون بیت بس تهنا واتر میتگ ءَ