جُتائی ءِ مارگ ءُ مردُمانی ارزشت؟

نبشتہ کار: پھد بلوچ

زندمان یک بھمانگیں سپرے کہ اے سپر  ءِ تہ ءَ برے برے مارا ھما مردم ھم یلہ دیگی اِنت کہ مئے دل ءِ نزیک اَنت۔ انچیں وھد ءَ بَھت مارا چہ یکے ءُ دومی ءَ جُتا کنت، ھستیں جاور مارا لاچار کن اَنت ءُ ما وت ھمے پیسلہ بزور ایں ءُ پہ وت ءَ گچین بہ کن ئے ءُ لھتیں وھد ءَ جُتا بوگ ءِ پیسلہ پہ ما گھتریں کِشک شوھاز اِیت۔ بلے راستی ایش اِنت کہ جُتا بوگ مُدامی ایوکی ءُ دوری نہ انت بلکیں یک چَکّاسے کہ مارا پیشدار اِیت کہ ما کسے ءِ ھست نہ بوھگ ءَ چے پیمیں مار اِت کن ئے ءُ آ مئے زند ءِ تہ ءَ چے پیمیں ارزشتے دار ایت؟

وھدے کہ کسے مارا چہ دور بیت گڑا ما آئی ءِ ھست بوگ ءِ بزانت ءَ گوں زور ءَ مار اِت کن این ھما سادگیں چیز کہ مارا ھر روچی زند ءَ بے ارزشت گندگ بوتگ اَنت، چہ جُتا بوگ ءَ پد یک ترانگ ءُ یات جوڑ بنت “یکجاہ نندگ ءُ یکجاہ  بھگ، ھشکیں گپ جنگ، ھما کسانیں ساھت کہ ما ھچبر ارزشت نہ داتگ اَنت، آ گران بھائیں ساھت جوڑ بنت۔

جُتائی ھم مھر ءِ چکاس اِنت۔ اگاں یک سْیادی یے راست اِنت گڑا وھد ءُ دوری آئی ءَ نزور کنگ ءِ بدل ءَ گیشتر مھکم کنت۔ اے مارا وانین اِیت کہ مئے دل ءِ نزّیکتریں مردوم کُجام اِنت ءُ کجام پہ ما سکھی وھد ءَ مئے ھمراھداری کنت ءُ دوری مئے جزبگاں گیشتر پدر کنت ءُ مارا اے سرپد کنگ ءَ کمُک کنت کہ مئے جزبگ کجام گھتر انت ۔

بے شک زندمان ءِ زیبائی ایش اِنت وھدیکہ مردوم چہ مردم ءَ جُتا بوگ ءَ پد یکجاہ بوگ ءِ وھد کیت دل ءِ نزیکیں مردم وھد ءِ گوزگ ءَ ابید ھم یکے دومی ءَ شموشکار نہ بنت ءُ وھدے کہ آ پد ءَ گند ءُ نند کن اَنت گڑا مارگ گیش ءُ گیوار بنت ءُ سْیادی ءُ وارسی گیشتر مھکم بیت۔

پمیشکا اگاں زند ترا چہ وتی سنگینیں مردمے ءَ دور بہ کنت گڑا نہ اُمیت مہ بَہ ئے۔ بچار  کہ اے جُتا بوگ بس یک چکاسے کہ مارا اے وانینگ ءَ آتکگ کہ آ مردم مئے زند ءَ چنچو اژدری اِنت ءُ اردشت دار ایت اگاں سیادی راست اِنت گڑا وھد ءُ دوری آئی ءَ مٹ کنگ ءِ بدل ءَ گیش ءُ گیوار کنت۔ ءُ وھدے کہ ما پد ءَ گند ءُ نند کن ایں گڑا آ وشّی سک جلواناک بیت!