نبشتہ کار: اِنایت ساھل
چونائی ءَ پہ بنی آدم ءَ زمین یک مھر ءِ دْروشم ءَ گِندگ بیت، بلے پہ ھما مردماں کہ مھر ءِ بستار ءَ بِہ زان اَنت۔ اگاں تو مھر ءِ نیمگ ءَ چمشانکے بِہ دے گُڑا اول زمین تئی چمّاں کئیت، پرچا کہ زمین یک انچیں مھرے کہ مردم ءَ جیڑگ پرمائیت۔
ماھل! من مُدام ند ءَ کہ پہ وتی زمین ءَ چار لبز نبشتہ کنگ ءِ اومان کن آں، گُڑا دل ءَ ھمے ھبر کئیت کہ منی دست مہ لرز اَنت۔۔۔۔۔۔۔بلے منی دست لرز اَنت ءُ گوں من نبشتہ کنگ نہ بیت۔
اگاں وھدے کہ من پہ تئی واستا وتی ند ءَ پہ نبشتہ کنگ ءَ زوراں، گُڑا زمین ءِ مھر گیش بنت ءُ ھیال چہ ترا ٹلّ اِیت۔ چی ءَ کہ زمین ءِ کوھیں گم دلبند ءِ سر ءَ اِیر اِنت، پرچا کہ زمین اَچ تو پیسر من ءَ دوست ءُ منی ارواہ ءِ گوم ءَ پیوند اِنت۔
من گْوش آں کہ مھر ءِ گپّ بیت گُڑا بندات چہ زمین ءَ بیت ءُ رند ءَ تو، من مدام کہ وتی گُلزمین ءِ زیبائی ءَ چاراں اِے وھد ءَ منی زندگی ءِ وشتِریں ساھت ھما بیت، پرچا کہ اے مھر ءِ تاکت اِنت کہ دُرستاں مستریں
ھمے مھر اِنت کہ مردُم ءَ را مرگ پرمائیت۔ ءُ مھر ھما چیز اِنت، کاڑانی کوکریں بالاد بِہ بیت یا کہ زمین ءِ زیبائی بِہ بیت، مھر ءِ لزّت ءَ تو ھما وھد ءَ سر پد بہ ئے کہ گمانی لشکر ءِ انگیر ءَ بِہ بہ ئے۔
ھمے وڑ ءَ مھر ھما چیز اِنت کہ انسان ءَ را بے تاھیر ءُ بے آرام کنت، تئی انَدْر ءَ مارشتے پیداک کنت ءُ یک بلاھیں جزبگے بکش اِیت۔ پمیشکا ماھل من گُڈّی ءَ پد ءَ گْوش آں کہ اول زمین ءَ رند ءَ تو، ڈگار آجو کُت پہ ترا الم واتر باں۔
بلوچستان آجو بات
