آزمانکار : کادر ھسرت
یک دھکانے ءِ لوگ ءَ بلاھیں مُشکے ھست اَت ءُ ھمے مُشک ءَ پہ دھکان ءَ ھچ نیشتگ اَت، لوگ ءِ تہ ءَ ھرچیزے بہ دیست اِنت ئِے، وارتگ اَت ئِے یا کہ گاجیل ئِے کُت ءُ دَور داتگ ئِے اَت۔ بزگیں دھکان ءِ لوگ ءِ ھاک ئِے ھم نیشتگ اَت۔ دْراہ ٹُنگ ٹُنگ ئِے کُت اَنت
چہ مُشک ءِ کارپداں دھکان ءُ آئی ءِ جَن سک پریشان ءُ دلرنج اِت اَنت۔ دْراھیں روچ ءَ لوگ ءِ توک ءَ دھکان ءِ جن ءِ نرنڈگ اَت “مُشک ترا دردے بہ گیپت، مُشک تو چُش بات ئے، مُشک تو اِے بات ءُ آ بات ئے”
یک روچے دھکان ءَ وتی جنین ءَ گُشت اے وڑ ءَ اے مُشک مئے دْراھیں چیزاں ھلاس کنت، بیا اے شومیں مُشک ءَ وڑے کن ایں۔ جَن ءَ درائینت “ھو ھرچی کہ کن ئے، زوت بہ کن چُش مہ بیت کہ مُشک دگہ گنتریں کارے بہ کنت”
ھیر اے روچ وَ گْوست دومی روچ ءِ بیگاہ ءِ وھد ءَ بزگیں دھکان پہ وتی لوگ ءِ واست ءَ آرت ، شکر ، روگن ءُ آ دگہ چیزانی زورگ ءَ بازار ءَ شُت گڑا اناگہ ءَ دھکان ءِ چمّ یک دکانے ءَ کپت اَنت کہ آ دکان ءِ تہ ءَ یک مُشکگِرے ٹَنگ اِتگ۔ دھکان شُت ھما دوکان ءَ مُشکگِر ءِ نھاد ئِے جُست کُت، مرد ءَ نھاد گُشت گڑا دھکان ءَ مُشکگِر زّرت ءُ دیم پہ وتی لوگ ءَ رھادگ بوت۔ وھدیکہ لوگ ءَ رس اِت دھکان ءِ جن ءَ گلاسے آپ آؤرت ءُ دات، دھکان ءَ آپ وارت اَنت۔
جن ءَ گْوشت “زی تو وَ سک ٹاپار جَنگ ءَ اَت ئے کہ من پہ شومیں مُشک ءَ چیزے ناں چیزے کن آں بَلے تو وَ چَٹ پراموش بوت ئے نوں تو وَ اے بارو ءَ ھچ نہ گُش ئے”
دھکان ءَ آپ وارت ءُ گلاس کَش ءَ ایر کُت ءُ گْوشت “من پہ مُشک ءِ گرگ ءَ شریں چیزے آؤرتگ”
دھکان ءَ چہ لوت ءَ مُشکگِر کش اِت ءُ جَن ءِ دیم ءَ ایر کُت دھکان ءَ گْوشت “ایش اِنت مُشک ءِ واست ءَ من اے چیز آؤرتگ اے اَلم مئے کار ءَ کنت”
دیر نہ گْوست دھکان ءُ جن پاد آتکگ اَنت،لوگ ءِ کش ءَ شُت ءُ نشت اَنت، مُشکگِر ءِ تہ ءَ چُنڈے نان ءُ کپے ٹماٹر ئِے مان کُت ھمد ءَ دھکان ءُ جَن گپ ءَ لگ اِت اَنت گڑا ھمے میان ءَ مُشک ءَ دیست کہ مرچی دھکان ءُ جَن لوگ ءِ کش ءَ پہ ھیری نشتگ اَنت؟ مُشک نزیک ءَ شُت ءُ چار اِت ئِے کہ آیاں بلاھیں مُشکگِرے گون اِنت، من زان آں اے پہ کُجام ھاتر ءَ اے مُشکگِر ءَ اد ءَ چیر کنگ ءَ اَنت۔ مُشک ءِ سے پجاروکی سنگت ھست اَت یکے کپودر اَت، یک مُرگ ءُ یکے پَسے اَت۔ دْرُستاں پیسر مُشک تچان ءَ شُت کپودر ءَ ھال ئِے دات کہ دھکان ءُ آئی ءِ جَن ءَ مرچی لوگ ءَ مُشکگِرے آؤرتگ۔
کپودر ءَ مُشک ءِ سر ءَ کَند اِت ءُ گْوشت من گڑا چے کن آں کہ تو من ءَ ھال دیگ ءَ ئے؟ من تئی وڑ ءَ لوگانی تہ ءَ وَ نہ آں من ءَ وَ ھچ نہ بیت۔
مُشک تچان ءَ وتی دومی سنگت مُرگ ءِ کِر ءَ شُت ءُ مُرگ ءَ ھال ئِے دات، مُرگ ءَ ھم کندگے جِت ءُ گْوشت “لالا اے منی جیڑہ نہ اِن ، تو زان ئے ءُ تئی کار زانت“
مُشک ءَ چار اِت کپودر ءُ مُرگ ءَ وَ من ءَ بھ نہ کُت نی من رو آں باریں وتی سیمی سنگت پَس ءِ نیمگ ءَ ، مُشک پَس ءِ کِر ءَ شُت پس ءَ ھال ئِے دات۔ پَس ءِ گپ ھم کپودر ءُ مُرگ ءِ وڑ ءَ اِت اَنت۔ مُشک ءِ گپ سے ئیں سنگتاں دلگوش نہ کُت اَنت مُشک نااُمیت بوت ءُ دوبر وتی ھونڈ ءِ نیمگ ءَ شُت۔
بزانکہ ھمے شپ ءَ بلاھیں مارے روت ءُ ھمے مُشکگِر ءِ توک ءَ پُتر ایت ءُ مُشکگِر ءِ دپ بند بیت۔ دھکان ءِ جن چمّداں گْوزگ ءَ بیت گڑا مار ءِ لِٹک کمو زاھر بیت دھکان ءِ جن ھمے سرپد بیت کہ بلکیں ھما شومیں مُشک انت کہ مُشکگر ءَ گِپتگ۔ پد ءَ سک تھار بیت آ وڑ ءَ ھچ میم بوگ ءَ نہ بیت۔ دھکان ءِ جن مُشکگرگ ءِ توک ءَ دست ءَ گُت دنت مار دھکان ءِ جن ءَ وارت۔ گڑا دھکان ءِ جَن بلاھیں کوکارے جنت، بزگیں دھکان چہ واب ءَ سرریچ ایت ءُ کیت ڈن ءَ چار ایت ابڑے بابی کہ جن ئِے اَنچو ایر اِنت۔ زوت زوت ءَ جن ءَ میتگ ءِ مُلا ءِ کِر ءَ بارت، پد ءَ مُلا دم ءُ چوپ ئِے کنت۔ مُلا دھکان ءَ گُش ایت “تو چوش کن کہ مرچی وتی جن ءَ کپودر ءِ سوپ بہ وارین” دھکان روت لوگ ءَ ھما کپودر ءَ کُش ایت، کپودر ءِ گوشت ءَ سوپ بنائین ایت ءُ وتی جن ءَ دنت۔
دومی روچ ءَ دھکان ءِ جن ءِ سیاد سھی بنت دھکان ءِ جن ءِ چارگ ءَ کا اَنت۔ گڑا دھکان ھما مُرگ ءَ کُش ایت پہ مردماں ورگ وارین ایت۔ لھتیں روچ ءَ پد جن ئِے سک نادراہ بیت مرگ ءِ کَل ءَ کیت ءُ سر بیت، آکر باکر جن ئِے مر ایت۔
جن ئِے کہ مُرت گڑا زاھر اِنت مردم کا اَنت، ورگ ءُ چرگ بیت، ھیرات بیت ءُ گُڑا پہ پاتھ ءَ پس ھم کُشگی اِنت۔ دھکان روت ھما پس ءَ کُش ایت ھیرات کنت۔ وھدیکہ مُشک اے جاوراں گند ایت گڑا وتی سر ءَ دور ماں دگہ جاھے ءَ کَش ایت
اگاں کسے ءَ شمارا وتی جیڑھانی بابت ءَ گْوشت گڑا تو ھمے جیڑ اِت کہ اے منی جیڑہ نہ اِنت گڑا تو وتی باریگ ءِ ودار ءَ بہ بَہ ئے۔
گِند ئے ما دْراہ بلوچ مرچاں ھمے جیڑھانی تہ ءَ ایں مئے وتن ھم ھمے جیڑھانی تہ ءَ اِنت، بیا اِت چہ زات ءُ زریات ءُ چہ زگری ءُ نمازی ءِ پرک ءَ درکا ایں ءُ تھنا بلوچ بہ بَہ ایں کہ ما دْراہ ماں یکیں بوجیگ ءَ سوار ایں۔ یک ءِ تاوان باندا کُل ءِ تاوان بیت۔
شالا بلوچ راج وت ماں وت تپاک، یکمُشت ءُ یکتوار بہ بات۔ بلوچ راج ءِ تہ ءَ ھمدردی، ھکوپگی ءُ ھمگامی بہ بات۔ شالا انچوش بات۔
