شهید مھمد کریم اُرپ مُلّا بهرام

نبشتہ کار: گْواڈگ بلوچ

مُلّا بهرام ءِ کِرد ءِ ساوڑ ءَ من یک تاکے ءِ تہ ءَ نبشتہ کُت نہ کن آں۔ اگاں کسّے مُلّا ءِ بارو ءَ کتابے بہ نویس ایت هم کم اِنت چوشیں  لبز منی کِرّ ءَ وَ نیست کہ من مُلّا ءِ جپاکَشّی ءُ تمردی ءَ لبزانی تہ ءَ دْرپ بہ کن آں۔ یک زندے ماں یک تاکے ءَ هچ وڑ ءَ بند کنگ نہ بیت۔ انچوش کہ تیاب دپ ءَ اوشتگ ءُ زِر ءِ جُهلانکی کَچ ءُ ￶پهمگ نہ بیت۔

مُلا یک ملنگ ءُ سکّیں مهروانیں  مردمے اَت، ھر وھدیکہ یکے مُلا ءِ  دیوان ءَ نِشت اِنت گُڑا پاد آیگ ءَ هُبدار نہ بیت۔ مُلا گْونڈّوانی دیوان ءَ گْونڈّوے اَت، ورناھانی دیوان ءَ ورناھے اَت، کماشانی دیوان ءَ کماشّے اَت، هرچ مردم ءِ ￵تَب ءِ دارگی زانت۔ هرچ وهد ءَ کہ پارگ بوت اِنت گُڑا گوں کتاباں دل گوش اَت، کدی اکبار، کدی پی ڈی ایپ، کدی گوں سنگتاں جنگی رِپک ءُ هُنرانی بارو ءَ ￴سرپدی دیگ ءَ اَت۔ هر وهد  گوں راجی کاراں مُلمہ اَت –

مُلا یک سرجمیں مکملیں جُهد کارے اَت، کدی هم وتی کار دگرانی سر ءَ نہ داتگ، سنگت ساڑی بوت اَنت یا نا بلے مُدام وتی کارانی مُهتاج وت بوتگ۔ وتی کارانی دیمپان وت اَت ءُ سکّیں بلوچ دوستیں مردمے  اَت۔ بلوچ ءِ کُشّگ ءَ سک نہ وش اَت ءُ دژمن ءِ واست ءَ ￴بلاهیں کینگے سینگ ءَ کَبس کتگ اَت۔ اگاں کسّے ءَ مُلا ءَ آپ ءِ گلاسے بہ داتیں  مُلا آئی ءَ  شموشکار نہ بوتگ، منّت گُزار بوتگ انچو وتی هیال نہ داشتگ سنگتانی داشتگ ئِے￸۔

نوکیں سنگت مُلا ءِ رند پداں اَتک نہ بوت اَنت چوشیں گَٹ ءُ هشین نیست اَت کہ مُلا شُت نہ بوت۔ چوں آسک تْردان اَت گَٹ ءُ گَراں ءُ مُلا وت گُشتگ کہ آهُوگ آ جاه ءَ روت من ھم رو آں۔ مُلا ءَ مزنبند ءِ همُک شیپ ءُ ڈوک زانت اَنت، همُک راه ءُ در تَشک ءُ گَراں سرپد اَت ءُ اِے کوه ءَ مُلا پجا آؤرتگ پرچا کہ مُلا باز وهد مزبند ءِ کوهاں گْوازینت۔ یکبرے ھمد ءَ پس ئِے￸ چارینت اَنت، شوانگ بوت۔ مُلا گْوشتگ مزبند پہ من ءَ جنّت ءَ کم نہ اِنت، مزنبند جنّت ءِ ٹُکرے کہ ھُدا ءَ مارا داتگ-

مُلا شکاری ئیں مردمے اَت، دورگند کنگ ءَ، سنگر گِرگ  ءُ جنگ ءَ مُهکم ءَ اَت بلے سیدانی جنگ ءَ هُب نہ اَت۔ سک دوست ئِے￸ بوت اَنت۔ دْرچک ءُ دار کوه ءُ کوچگ چوں ساه ءَ دوست ئِے￸ داشت اَنت۔ وهدے کہ پہ دژمن ءِ جنگ ءَ مُلا سنگر گپت گڑا هچ سبر نہ کُت، دژمن ءَ موکل کدی هم نہ دات ئِے۔ هر وھدے کہ دشت سیاجی مزنبند ءَ ￴ دژمن لاچار کنگ بیت دژمن ءَ گْوشت مُلّا انت مارا جنگ ءَ  اِنت انچوش مُلا ءِ مُهکمی ءُ تمردی ءَ  دژمن مُدام تُرس ءِ آماچ اَت، مُلا ءِ تُرس لگوریں دژمن ءِ  دل ءَ مِهـ اَت پہ دژمن ءَ نَپت ءُ بیر اَت زمین ءِ پهازگ ءَ شپ داں روچ ساجو اَت –

مُلا ھروھدے کہ ایران ءَ شُت ڈنی ملکانی سنگتاں پہ مُلا ءَ زر دیم دات کہ مُلا واست ءَ ￴گُد ءُ چمپلے بنت۔ مُلا سکّیں نیزگار ءُ پارسائیں مردمے اَت، همے زر تهنا وت نہ زُرت اَنت ئِے￸ سنگتانی گِس گِس ءَ ترّان بیت سنگتانی زال ءُ چُکاں کدی زر دات، کدی گُد ءُ چمپل، کدی آرت ءُ برنجے، وت گوں هما دراِتگیں گُد ءُ گوں ربڑّیں کوشاں زندگی ئِے￸ کُت۔ کدی هم پہ وت شرّیں چیزے نہ زُرت ئِے￸۔ من پمشکا گْوش آں مُلا یک سرجمیں سرمچارے اَت –

گِند  ئے￷ پہ راج ءَ اَشکامیں باندات ءِ هاتر ءَ تنگوئیں ءُ گران مُلّیں سر ءِ ندر کنگ، پہ جنگ ءَ گهگیر ءُ هوشام بوگ، دژمن ءَ وتی آتراپ ءَ نیلگ، راج ءَ یک راهے شکساهگ، مُدام نمیران بوگ مُلا ءِ ارمان اَت اَنت۔ مُلا ءِ داتگیں دیمونی ءُ یلیں سرانی ساٹگ مارا چو دْشت کُهڈان ءِ جنگ ءِ دْروشم ءَ گِندگ ءَ کا اَنت-