نمدی یے پہ آبو جان

نبشتہ کار: ناشُناس

سلام ءُ دْروت آبو جان!

من وش ءُ جوڑ آں اُمیت کناں کہ تئی جاگہ وش بیت، پرچا کہ تو یک شوکیں کِردے ءِ واھُند بوگ ئِے ءُ داں گُڈّی ساہ پہ راج ءُ وتن ءَ ندر کُرتگ۔

آبو جان!

 مرچی تئی شھیدی ءَ سالے ءُ نھ ماہ، دوزدہ روچ سرجم بوتگ ءُ مرچی شُمئے دُژمن ھم سنگتاں دزگیر کُتگ ءُ کُشتگ۔ آبو جان ترا مُدام وتی نزّیکیں مردُمانی سر ءَ بے کساس سِتک بوتگ ءُ تو وتی ھمُک نزّیکیں مردُماں گوں بے کساس مھر کُتگ۔ تو یک مھروانے بوتگ ئِے، تئی روگ پمّنا ھوار کُلّیں راج ءَ پہ یک مزنیں تاوانے آبو جان۔

مرچی تئی دُژمن ءِ کوش ءِ ھال اتک دل ءَ تاھیر رست کہ تئی سنگتاں تئی بیر گِپت آبو جان، آبو من ءَ یات اِنت کہ من گُڈّی رند ءَ گوں ترا پانزدہ (15) دسمبر ءَ ھال کُت ءُ گْوشت آبو جان سک دیر اِنت ترا نہ دیستگ ءُ پہ ترا سک زھیریگ آں، بیا نیاد ءُ گِندُکے کن آں، تو گْوشت: ٫٫ الّم اتکگ اِت جان، بلے چون کن آں کہ سیکل تاچگ من نہ زان آں ءُ پیادگ ءَ گشت نہ کن آں کہ منی پاد شر نہ اَنت، تو مئے نیمگ ءَ بیاتکین ئے من ءُ تو دیوانے کُرتگ اَت، بلے تو اتک نہ کن ئے ٬٬۔

من گْوشت آبوجان من انوں اتک نہ کناں کہ وتی کاراں گوں سک دزگٹّ آں، بلے تو وڑے بہ چار ءُ بیا۔ تو گْوشت: ٫٫ من شُمئے نیمگ ءَ کا آں، بلے تو پلانی ءَ ھمراہ کن بیا گِندُکے کن اِت ٬٬۔

من کندگے جت ءُ گْوشت یار گپّے زان ئے ھمے پلانی منی پھم ءَ نئیت، من اِشی ءِ ھواری ءَ نیا آں گوں کہ اے سک گپّ کنت۔ تو اُوں کندگے جت ءُ گْوشت: ٫٫ شر گُڑا ودار بہ کن، من یک ءُ دو ماہ ءَ پد بلکیں بیا آں تئی نیمگ ءَ، گُڑا الم گِندُکے بیت ٬٬۔

 بلے! ماہ سرجم ءُ تو مارا یل کُت ءُ پہ مدامی نمیران بوت ئِے ارواہ۔

آبو جان!

 مرچی دل ءَ جیڑاں کہ دْریگتیں من آ روچ ءَ وتی دْراھیں کار یلہ ءُ تئی گِندُک ءَ بیاتکین آں، بلے چی کن ئِے یار کئے زانت کہ کئے کُجام وھد ءَ مارا یل کنت ءُ دیم پہ وتی بّنِکْی ھنکین ءَ روت۔

آبو!

 کسانی ءَ بہ گِر داں مزنی ءَ تو مُدام پہ من ءَ چو مستِریں برات ءَ مھروان بوگ ئِے ءُ مدام تئی مھراں گیر کاراں، تئی ھما گپّ ءُ کندگ تئی مسکرائی، تئی جاھلی ءُ زانتکاری، آبو جان من ءَ یات اَنت۔ تو سکّیں زانتکارے اَت ئِے، بلے جاھلے ھم ھاھاھاھا، من ءَ یات اِنت یک رندے من کسانیں گپّے ءِ سر ءَ لیڈرانی سر ءَ شرگداری کُت، گُڑا تو جزباتی بوت ئِے ءُ من ءَ باز ھبر دات کہ اے لیڈراں مئے واستا چے چے نہ کُتگ ءُ تو ھمیشاں شرگداری کن ئے۔ تو من ءَ باز گپّ گْوشت، بلے تئی ھمُک گپّ ءِ توک ءَ درد مان اَت، من مار اِت کہ ترا گوں وتی لیڈران ءُ زمین ءَ چینکدر مھر ھست۔

آبو جان!

ھر کُج ءَ ئِے اُمیت کناں تو من ءَ گِندگ ءَ ئِے ءُ اے وھد ءَ کہ من اے نِمدی ءَ پہ ترا نبشتہ کنگ ءَ آں تو ٹھک دَیگ ءُ کندگ ءَ ئِے، من ءَ کلاگ بندگ ءَ ئِے کہ من واکی نوں مزن بوتگ آں، بلے یار تئی کندگاں پہ سک زھیر کنگ ءَ اِنت۔ تو اُوں گِندگ ءَ ئِے کہ من ھم تئی راہ ءَ راہ کپتگ آں ءُ وتی زمہ واریاں پیلو کنگ ءَ آں، گوں زمین ءَ کول کتگ کہ داں گُڈّی ساہ ءَ جنگ کناں ءُ پہ زمین سالونک بہ آں ءُ پد ءَ کایاں گوں ترا ھم نیاد باں ءُ جنگانی کسّھاں کاراں ءُ تئی ھم کسّھاں گُوش دار آں۔