نمدی یے پہ کماش  شھید زریپ بلوچ ءَ

نبشتہ کار : مھرانی چِراگ

‎ابا جان من لوٹ آں کہ تئی یات ءَ چندیں لبز چُش نمدی ءِ ￵ دروشم ءَ نبشتہ بکن آں، ھما ساھت ءَ نبشتہ بکن آں کہ من گوں تو گوازینتگ اَنت بلے اَبلی تو زان  ئے￷ من ھبکّہ آں کہ اے نمدی ءَ من چون بندات بکن آں؟

‎اے وھد ءَ تو بے کساس گیر پیداک ئے￷ دل ءَ گُشت پہ تو چیزے لبز نبشتہ بہ کن آں بلے من ھمینچو لبز پہ ترا بہ کَما آں کم اَنت۔ ھما ساھت گیر پیداک اَنت کہ گوں تو گوازیتگ اَنت۔ چوناھا زندگی ءَ وپا نیست بلے پہ تو اے شھیدی ءِ نام من ءَ دوست بوت چی ءَ کہ ھما وھد ءَ ما کَسان اَت ایں ءُ من شھیدے ءِ اکس وتی موبائل ءِ سکرین ءَ کُتگ ات ءُ تئی چم کپت اَنت، منی موبائل ءِ اسکرین ءِ دیم ءَ شھید زاھد ءِ اکس جتگ اَت تو پہ بچکندے ءَ  من ءَ ￴ گُشت کہ اے نام ءِ زیرگ گران اِنت، اے شھیدی ءِ نام ھرکسی نسیب ءَ نہ بیت۔ اے گپ راست اِنت کہ شھیدی ءِ ￵ نام ھرکس ءَ نہ رس ایت، وش بھت ھما اِنت کہ آیاں شھیدی ءِ نام رس ایت، بلے ابا جان  من مرچی  ترا پسو دیگ لوٹ آں، ھو اے نام ھرکس ءَ نہ رس ایت بلے تو اوں پہ وت اے نام گچین کُت  ءُ تو وت ءَ شھیدانی رم ءَ ھوار کُت۔ ابلی ھردیں من تئی بابت ءَ جیڑ آں گُڑا ھمے  شھیدی نام دیم ءَ کیت من پہ جزم گُشاں کہ تو زندگ  ئے￷، شھید نمیران بنت ءُ تو نمیران  ئے￷۔

‎من زانتگ اَت اے رستریں دژمن پہ من ھچ نیل ایت ناں برات، ناں مات، ناں پت ءُ ￶نیکہ لوگ ءُ جاگہ، بلے من اے چیز نہ جیڑ اِتگ اَنت ءُ ￶انگت نہ جیڑ آں۔ ابلی تئی شھیدی پد تو زان ئے             

 تو من ءَ ￴ گیشتر چوش کوھاں   مھکم کُتگ ءُ ￶رپتگ ئے￷۔

‎بیگاہ ءِ وھد اَت ءُ منی موبائل  ءَ کُلوھے ءِ اتکگ اَت ، من موبائل پچ کُت چار آں سنگت ءَ کُلوہ ءِ ￵تہ ءَ نبشتہ کُتگ اَت کہ تی کماش شھید کنگ بوتگ، من پسو دات چون چتور کُجا؟

 بلے ھمے شھیدی ءِ ￵نام من دیست من ءَ ￴سکین دیگ ءَ ￴ اَت  کہ اے راہ تو در چِتگ اے راہ تکلیپی، سکی ءُ  بے وسی دُرست مان اِنت، ھمے ھاتر ءَ ￴ من بچکند اِت ءُ گُشت دست چہ مار ءَ ￴ نہ رس ایت ھما جاگاہ ءَ ￴ ساد ءَ ￴ بارگ کنت ءَ ￴ سند ایت۔ بلے ھیر اے چیز بنت اے جُھد ءُ ￶ کُربانی ءِ راہ اِنت اے راہ ءَ کُربانی دیگی اِنت، سیاد ءُ ￶وارسانی کربانی ھم دیگی اِنت ءُ پد ءَ من بچکند اِت۔  دژمن بلکیں ھمے جیڑ ایت ءُ سرپد بیت کہ من لوگ ءِ مردُم ءَ تنگ کن آن ءُ  جن آں، لاشان اِش دور دے آں بلکیں بیت کنت مردم بیا اَنت،  اے دژمن ءِ نزوری اِنت ءُ ￶ من زان آں مئے دیم ءِ دژمن چوں نِزور اِنت۔

____

‎من ءَ ￴کماش ءِ ￵ یک گپے مُدام  گیر کیت، ابلی ھمے گپ تو مُدام

گُشتگ اَت کہ:

 ”یک راھے تو پہ وت گچین کُتگ گُڑا اے راہ ءَ پُشت مہ کِنز ءُ بوت کنت باندا دُژمن تئی برات ءَ بہ جنت، بوت کنت باندا من ءَ￴ بہ جنت، بلّے جنت دژمن انچیں دژمنے کہ آ ھچ نہ چار ایت چوش مہ بیت دژمن مئے دیم ءَ بہ اوشت ایت ءُ ￶ مئے سر جھل بہ بیت، ما وتی سر مُدام بُرز کُتگ ءُ ￶انگت بُرز ئِے￸ کن ایں۔“

 بلے کماش من ترا پد ءَ  ھال دیگ لوٹ آں کہ تو من ءَ ￴ امینچوک مُھکم کُتگ ءُ ￶دژمن ءِ نزوری منی دیم ءَ پدر کُتگ کہ بچار اے دژمن چوں نزور اِنت؟

‎کماش چہ تئی گِستاہ بوگ ءَ پد من جیڑ اِتگ کہ تئی جُتا بوگ چوں گران اِنت بلے اے گرانیں ساھت ءِ سگگ من ءَ زمین ءَ داتگ ءُ ￶زمین من ءَ مُدام سکین  دنت ءُ ￶گْوش ایت من وتی بچ ءَ پہ وت ،وت درگیج آں۔

 کماش من ھم زان آں ترا گوں اے زمین ءَ چنچوک مھر بوتگ، وھدے من گوں ترا دُچار کپتگ آں ءُ تو زمین ءِ گپ کُتگ ءُ مُدام گُشتگ گلامی زند ءَ مرگ گھتر اِنت، زمین ءِ واستا جُھد کنگ مئے درستانی پرز اِنت کہ ما زمین ءِ واستا ھرچی کُت کن ایں بہ کن ایں چی ءَ کہ آؤکیں پدریچ چوش مئے وڑ ءَ ￴بزگ مہ بیت، آؤوکیں پدریچ باندات ءَ پہ وشھالی بہ گند ایت ءُ ￶شُما ھما پدریچ ءِ ￵واستا جنگ کنگ ءَ ￴ اِت، بہ گند  ئے￷ باندا شُما مہ بئیت بلے آؤکیں پدریچ شُمارا مُدام یات کَنت۔

‎ابلی من تئی مرگ ءَ نِزور نہ آں بلکیں گیشتر مُھکم آں، تو من ءَ ￴ گیشتر مھکم کُتگ، تو وت گُشتگ کہ شھیدی ءِ نام ءِ زورگ اینچوک ارزان نہ اِنت اے نام ءِ زورگ ءِ واستا ترا جُھد کنگ لوٹ ایت بلے مرچی اے نام تو پہ وت ھم گچین کُت تو مُدام  دژمن ءِ دیم ءَ چوش کوھاں مِک بوتگ ئے￷ ءُ دژمن ءَ چہ ترا انچش بیم اتکگ کہ آیاں تئی زبان بُر اِتگ کہ تو گپ جت مہ کن  ئے￷ بوت کنت تئی ھرچ پسو پہ دژمن ءَ نہ سگّوکیں پسو بوتگ اَنت کہ دژمن ءَ تئی زبان ءِ سر ءَ ￴ اینچوک بیم اتکگ کہ تئی زُبان بُر اِتگ تو گپ جت مہ کن  ئے￷ ،آیاں تئی نازرکیں بدن امینچوک ٹارچر کُتگ کہ تو سگّ اِت کُت مہ کن  ئے￷، آیاں تئی بدن پہ استری پِر داشتگ بلے تو انگت ھما وڑ ءَ ￴ مُھکم بوتگ ئے￷ کہ دژمن ءَ چہ ترا بیم اتکگ ءُ ترا زھرمانیں سوچن جَتگ کہ تو زندگ مہ بہ  ئے￷ جسمانی دروشم ءَ بوت کنت تو گوں ما ھوار نہ ئے￷ بلے تئی پگر مرچی زندگ اِنت تئی ٹارچر کُتگیں بدن اے گواھی ءَ ￴ دنت کہ تو دژمن نِزور کُتگ تئی زبان اے گواھی ءَ ￴دنت کہ من چی ءَ برگ بوتگ آں؟

‎شھید نمیران اَنت آ مُدام ھست اَنت مئے دلانی تہ ءَ ￴مئے ھیالانی تہ ءَ، مارا دُرستیں وتی ڈیھ ءِ شھید دوست اَنت ءُ ￶ زمین ساہ ءَ گیش مارا دوست اِنت اے زمین ءِ رکینگ ءِ ￵ واستا ما کُربانی دیگ ءَ چک ءُ پد نہ بہ ایں۔اے زمین اِنت کہ وتی بچّاں پہ پھر ءُ شان وتی امبازاں زور ایت ءُ وتی تہ ءَ ￴ جاہ دنت۔

‎شھیدی مُراد بات ترا ابلی جان شھیداں سلام کن، انشا اللہ ۔شُمئے رِتکگیں ھون رنگ کار اَنت