پُلّ بچکند

نبشتہ کار: بابُل لتیپ

چہ سرڈگار ءِ مھر ءَ زیبا ءُ بے مُلّیں چیزّ نیست کہ کسے آئی سِپت ءُ ستا ءَ بہ کنت، بلے پہ راجدست ءَ۔۔۔۔۔۔۔

پرچا کہ راجدوست آ نہ اَنت کہ وت ءَ پہ نام بلوچ ءُ راجدوست گْوش اَنت بلے اے تِپلیں بالادانی وشبوھیں بچکندگانی پُلگ ءَ گوں دُژمِن ءَ ھمدست ءُ ھمکار اَنت۔

اے پُلّ بچکندانی مھر ءِ مانا کنوک آجوئی انت، اے آسشانیں درد ءُ نارگانی مانا کنوک آجوئی اِنت، اے روچ کہ بلوچ چُکچینی ءِ نام ءَ برجم دارگ بوَگ ءَ اِنت اِشی ءِ مانا کنوک ھم آجوئی اِنت، پرچا کہ اے ھما بالادانی روچ اِنت کہ آیاں تبد ءُ تپتگیں روچ پہ وت گچین کُرتگ ءُ پہ ما ھونکّیں ساھگ ءِ پلگارگ ءَ سرانی دیمونی داتگ۔

پمیشکا اے دیمونیانی مُلّ آجوئی اِنت، مرچی کہ تانسریں بلوچ راج چیردستی ءِ ھار ءَ پتار داتگ ءُ ماں جدیمگیں کُنجے ءَ چگل داتگ، اے تھاری ءِ ڈیوا آجوئی اِنت۔

ھمے ھون کہ مئے بامرد ءُ شیرزالیں سراں گُلزمین ءِ شھر ءُ میتگ ، ھلک ءُ بازار، لد ءُ کھچر، دشت ءُ جنگل، کوچگ ءُ گیابان، کوہ ءُ اگاراں رِتکگ اَنت، اے ڈیوا گوں ھمے ھوناں بلیت ءُ تھاری ءَ پلِکّ اِیت۔

پمیشکا مارا اے پنت ءُ درونت پہ مدیمی وتی دل ءَ ازبر کنگی اِنت کہ راج گوں دیمونیاں منزل کن اَنت، آ راج کہ دیمونی ءِ آپریچ ءَ نہ گْوستگ اَنت مرچی جھان ءِ پلّو ءَ پہ کلّھے سھرا ءُ گِندگ نہ بہ اَنت۔

بلے!

بلوچ راج سوگہ ءُ دیم پہ ھونکّ ءُ اشکام بکشیں منزل ءِ پاند ءَ رھادگ اِنت، آ زانت کہ دیمونی ءِ مُلّ ءُ ارزشت چی اِنت، اے سراں کہ وت ءَ کولیگ کُرتگ ءُ مارا اے نام شکساتگ، اے پدانک ءَ آؤرتگ ءُ سر کُرتگ ھمے دیمونیانی مُزّ ءُ برورد اِنت۔

نوں اے دیمونیانی کدر ءُ بستار مارا زانگی اِنت، ساٹگ ءُ پلگارگ مئے راجی ڈُبّہ اِنت، وتی ھوناک ءُ کُنٹگ چکاریں دگ مارا درروپگی اِنت۔

اے تِپل ءُ پُلّ بچکندیں بالاد گوں سوب ءِ نِشان ءَ وتی تھانگ ءَ ھزار دُتکّیں واب سمارگ ءَ ھور کرُوج اَنت، بلے پہ جزم اے دُتکّیں وابانی سماروک آجوئی اِنت۔

ھما راج کہ مرچی آجوئی ءِ تلّو ءَ شادِہ ءُ شاتکامیں زندے گْوازینگ ءَ اَنت، آیانی اے دُتکّیں جِنکّ ھم گوں زند ءِ ایدگہ وشیاں گُلائیش ءُ چہ زند ءِ اڑ ءُ جنجالاں بے سما وتی وابانی دُتکّ ءِ سینگارگ ءُ سمبھینگ ءَ مُلمہ۔۔۔۔۔۔۔۔

بژن الم ءَ بیت کہ چیردستی ءَ منی دُتّکیں کاڑانی واب ءُ ارمان لپاشتگ اَنت، بلے پد ءَ کہ اے اکس ءَ چاراں تہ دل ءَ زْرمبشے جکس اِیت ءُ ھزار اُمیتیں بامے سھرا بیت کہ منی دُتکّیں کاڑانی سما ءُ زانت ھمینچو ودّ اِتگ آ وتی پجّارگ ءَ اے کسانیں زند ءَ سوبین بوتگ اَنت۔

پمیشکا اے الم نہ اِنت کہ تو وتی پجّارگ ءِ ڈسّ ءَ گوں اُمر ءِ زمیزیلاں بُلم بہ کن، بلکیں تئی ڈگار ءِ جیگبند ءَ نگیگ ءُ ھونریچیں جاوراں ترا وتی پولگ ءِ شون داتگ ءُ تو وتی پدجَنگ ءَ سوبین بوتگ ئے۔۔۔۔۔۔۔

بلکیں بژن پہ ھمایاں بہ بیت کہ آ اُمر ءِ سیمسراں ھما دست مَرگ ءِ کنڈگ ءَ سر اَنت، پادے ماں کبر ءَ پادے ماں ڈنّ ءَ، بلے وتی جند ءِ درجَنگ ءُ شھاز ءَ بے سوب اَنت، یا کہ لبّ ءُ ملامانی اِیرگْوات ءَ آیانی ھینکاں (چشمکاں) انچو تند ءُ کُدام بستگ چمّ پہ چمّ ءَ میم نہ بیت۔۔۔۔۔۔۔۔ابید ء کچکول ءِ مانچِنگ ءَ۔۔۔۔۔۔۔۔

بلے!

اے ھبر ءَ آ سوگہ ءُ شیوار بہ بہ اَنت کہ بلوچ راج وتی دُژمن ءِ پلّامُرز ءُ ھمکاراں کدی نہ بکش اِیت، مرچی بِل کہ آ دُژمن ءِ چانٹ ءَ پہ نگنی چُنڈّے ءَ چمدار ءُ ادارُکی ماڑیانی سارتیں کَوش ءَ ورگ ءَ اَنت، بلے اے کسّہ بلوچ ءِ دلاں ازبر ءُ گْوستانک ءِ تاکاں نبشتگ بیت کہ شُما وتی دستاناں گوں زورگر ءِ ھمراھی ءَ بلوچ ءِ ھوناں شُشتگ، اے ھون ءِ ھر تْرمپ ءِ داد ءُ ھساب بیت۔ بہ کول ء واجہ بشیر بیدار کہ وتی شَیرے ءِ تہ ءَ گْوش اِیت:

ھونے کہ پہ ھکّ ءَ رِچ اِیت

ھاک ءِ تہ ءَ بیگواہ نہ بیت

بلکیں!

اے ھون ھُشکاوگیں ڈگار ءِ ھر بند ءُ گْوز ءَ، ھر آپریچ ءُ کابیل ءَ مَلّ اِیت ءُ آجوئی ءِ گْواڑگ رُد اِیت۔۔۔۔۔وشبو مِستاگ گِر اَنت۔۔۔۔۔۔

گُڑا آ روچ پہ جوریں بدواہ ءُ آئی ھمکارانی واستا چہ مھشر ءَ دیماتِر بیت، پمیشکا ھوش ءُ گُوش کن کہ رندے اِٹ اڑے ھِچّ زیم ءِ مَلم نہ بیت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

دْراھی ءُ زپتیں ودار ءِ سانکلاں بوجان بہ کن

اے شپ ءِ تاموری ءَ را، ھِنّی یے لوجان بہ کن