نبشتہ کار: سنگت جوش
انسان چہ وتی کردار ءَ زانگ بیت. کردار انسان ءِ پجّار انت. دگنیا ءِ تہ ءَ ھزارانی کچ ءَ مردمانی کرد وانگ بیت ءُ آیانی سر ءَ گپ بیت. کردار ھما وھد ءَ رس ایت تو وت ءَ ھر وڑیں کربانی ءِ دیمپان کن ئے. ھر سر زمین ءِ راج دپتر ءَ بہ وان، ترا راجی جُھدکارانی کسّہ دست کپ انت انچو مئے سر زمین (بلوچستان) ھم چہ راجی کسّھاں چکار اِنت. چوش کہ شھید گلام مھمد، لالا منیر، شیر مھمد، کمبر چاکر، الیاس نزر، رزا جہانگیر، بانُک کریمہ ءُ دگہ نمیرانیں سر کہ بلوچستان ءِ دلبند ءَ وت ءَ کسّہ جوڑ کُتگ ءُ ابدمان بیتگ انت۔ ھمایانی ھیال ءُ لیکھاں پہ ما وڑ وڑیں سوگات اَنت ءُ ما ھماھانی پکر ءِ رندگیری ءَ گران انت ءُ دیم ءَ روان اَنت. مرچی انچیں راجی جُھد کارے ءِ سر ءَ دو دانک نبشتہ کنگ ءَ آں کہ بلوچ ءِ ھر ھند ءُ مھلوک آئی ءَ زانت ءُ پجّا کاربایت، بزاں منی اے نبشتانک ندر انت پہ بلوچ راجی شیرزال ڈاکٹر شلی بلوچ ءَ.
ڈاکٹر شلی بلوچ ءِ گندگ ءُ گوں بانُک ءَ دیوان ءُ گپ کنگ یک تُنے بیتگ کہ آ تُن آپاں نہ پروشتگ. ھچ گُمان نیست اَت کہ من اے انسان ءَ انچیں جاھے ءَ گنداں کہ آ جاگہ ءِ من ھچ گمان نہ کُتگ اَت. گُڑا چہ تُن ھمد ءَ پروشت۔ وھدے من ڈاکٹر سلام ءُ دروت کُت. مھروانیں انسانے اَت، ھر مردم ءَ ڈاکٹر ءَ وتی کُرت. بچکندانی تہ ءَ مھر پہ وتی راج ءِ مھلوک ءَ بے کساس چو نود ءِ وڑ ءَ شنزگ ءَ ات. من ھچ امیت نہ داشتگ ات کہ لس مھلوک اے مراگش ءَ کیت ءُ بھر زور ایت. وھدے مراگش بندات بوت، لس مھلوک ءَ وتی مھر پیش داشت ءُ شرّیں وڑے ءَ بھر زُرت. ھمے مھر چو سبزیں دْرچک ءِ وڑ ءَ دائم بر بات.
کولواہ ھما ھند ءُ دمگ اِنت کہ اود ءَ زندگ بوگ یک بلاھیں جنجالے. اِد ءَ آیگ ءُ مردمانی سر ءَ کار کنگ ءُ مردماں یکجاہ کنگ ارزانیں کارے وَ نہ اِنت. ترا اَنچو سما بیت کہ مردم نہ زانتی ءَ ابید چنچو پُشت ءَ کپتگ انت ءُ گوں زندگی ءَ جنگ ءَ اَنت. اے مئے وشبھتی انِت کہ لمّہ ءِ وڑیں راجی رھشون ءَ کولواہ ءِ پد منتگیں ءُ پُشت ءَ کپتگیں جاگہ ءِ مردمانی سر ءَ کار کُتگ، آیاں زُلم ءُ زوراکی ءِ بابت ءَ سرپدی داتگ. لمّہ ءِ چارمی سال روچ ءِ درگت ءَ مردمانی تہ ءَ سرپدی آرگ ءِ ھاتر ءَ ڈاکٹر شلی بلوچ کولواہ ءِ سرزمین ءَ سر بوت ءُ یک زالبولے ءِ بستار ءَ وتی راجی پرزے پیلو کُت۔ چہ ایشی ءَ شُوکیں مستاگ پہ کولواہ ءِ مھلوک ءِ واست ءَ دگہ چے بوت کنت؟ ڈاکٹر شلی ءِ مراگش کولواہ دمک ءُ میتگاں دیست کہ وتی مردماں یکجاہ کنگ ءَ اِنت، دل باز وش بوت کہ مارا گیش ءَ چہ گیش وتی مردمانی سر ءَ کار کنگی انت دانکہ مردم سرپد بہ بنت ءُ زُلم ءِ ھاتر ءَ یک مُشت بہ بنت ءُ وتی آواز ءَ گلامیں زند ءِ بابت ءَ چِست بکن اَنت
ڈاکٹر ءَ وتی راج ءِ بزگی، تکانسری، نزوری، گم ءُ رنج، بے وانگی ءُ ھما بامردانی کسّہ ونتگ انت کہ آیاں ھمے گلامیں چاگرد ءِ ءُ وتی راج ءِ وشیں باندات ءِ ھاتر ءَ تنگُوئیں جان ندر کُتگ. جنزم آں بلوچ ءِ ھر گس ءِ کسّہ ڈاکٹر ءَ گیش جنزگ ءِ ھاٹیگ ءَ دیان انت. یک زالبولے ءِ بستار ءَ ڈاکٹر انچیں کردے پیلو کنگ ءَ انت… باندا روچ ھمے جُھد ءِ برورد ھر بلوچ ءَ مھُکم کنت ءُ یک کردے ءِ پیلو کنگ ءِ ھاٹیگ ءَ دنت. ھما کرد وانگ بنت، مانا کنگ بنت، زانگ بنت کہ آیاں وت ءَ پیش داشتگ۔ من ناں بلکیں سرجمیں راج مرچی چیزے پہ شان گُش ایت کہ یک بلوچ زالبولے ءِ بستار ءَ ڈاکٹر ءَ وت ءَ منینتگ ءُ وتی راجی جُنز ءِ گامگیجاں گوں ایمنی ءَ کنگ ءَ انت. وھدے میکسم گورکی ءِ کتاب “مات” ءَ وان ئے کہ یک ماتے گوں تمردی ءَ آشوب ءِ پڑ ءَ وت ءَ جوانیں رھشونے لیک ایت ءُ وتی چُک ءِ ھمراداری ءَ کنت. گُڑا ڈاکٹر شلی ھما زال انت کہ مرچی ھر بلوچ ءِ لوگ ءَ آشوبے سر کنگ ءَ انت، اے آشوب ءِ دیم ءَ برگ ءِ ھاتر ءَ باید اِنت ما تو وتی پرز ءَ پیلو بکن ایں. کمبر چاکر نبشتہ کنت
“آشوب وھدے وتی اسلی دروشم ءَ کیت، وتی مردماں پجا کار اِیت”۔ اے راستے مرچی بلوچ ءِ آشوب ءَ ھر کسانیں گُونڈو سرپد انت.
یک مراگشے ءِ سر ءَ ڈاکٹر ءَ لھتیں دلکشیں لبز گُشت “من ھما ماتاں گُشگ لوٹاں، وتی چُکاں اے کدی مہ گُش برو پلانی ءِ دلاری ءَ بکن اِت، بلکیں ھمے کسّھاں بگُش اِت کہ “اے زمین ءِ ھاتر ءَ ورناھاں وتی سر ندر کُتگ، ایشاں جنگ ھمے واست ءَ کُتگ دانکہ من ءُ تو چہ گلامی ءَ بہ رک ایں”
اے مئے پرز انت کہ ما چہ نمیران بیتگیں سراں ءُ چہ ھما راجی جُھد کاراں رنگ بزور ایں ءُ دیم ءَ روان بہ بَہ ایں. مئے زمین پچ گرگ بیتگ کہ ھما زمین منی ءُ تی اِنت، بلے انگت من ءُ تو گلام ایں۔ گلامی ھما وھد ءَ پروش وارت کہ من ءُ تو وتی زمین ءَ بہ رکین ایں. زمین ھما وھد ءَ آجو بیت وھدیکہ ما گوں اے جُھد ءَ تینزی ءَ دیم ءَ بران کن ایں، ما زُبان دوست ءُ راجدوست بَہ ایں، پہ مردمانی یکجاہ کنگ ءِ واست ءَ مارا شپ ءُ روچ کار کنگ لُوٹ ایت ءُ ھر گِس گلامی ءِ بارو ءَ سرپد کنگی اِنت.
ڈاکٹر ءِ ھر گپ ءِ تہ ءَ بلوچستان ءِ درد مارگ بوت ھما درد کہ مرچی ھر بلوچ ءِ گس ٹپیگ کُتگ. ڈاکٹر ءِ ھمے مھر ءُ جُھد پہ وتی گلامیں چاگرد ءَ بلاھیں ارزشتے دار ایت. گوں ھمے یکجاھی ءَ مئے سوبمندی بندوک اِنت. یکجاھی مکّیں کوھاں پروش دنت.. ھمے یکجاھی دائم برجاہ بات ءُ دیم ءَ جُنزان بات. منی اے دوئیں دانک ڈاکٹر ءِ کرد ءُ گوں آئی ءِ جُھد ءَ ھچ وڑ ءَ انساپ کُرت نہ کن اَنت بلے لھتیں گپ اِت اَنت ھمے نبشتہ کُت انت.
آرو ھیروپ بہ بات بلے تئی مود ءِ ٹالے مہ سُرات.
