نبشتہ کار: میجر مجید
بے پتی ءُ بے سَنّتی ءِ ھیل ءُ تب ءَ پْروش
توجیلے بکن پْرشتگیں باسکاں پد ءَ تیمار
بوھیریں تپاکی ءِ گھیں سندلے ھمباز
تو سِستگیں دستونکے نہ ئے ءُ شِنگ اِتگیں شار
سید
مروچی پد ءَ بلوچ یکجھتی کمیٹی ءِ سروک شیرزال بانک ڈاکٹر مھرنگ ءُ آدگہ مئے شیرزالیں مات ءُ گْوھاراں یک مُچّی یے ماں دالبندن ءَ برجم دارگ ءِ جار جتگ کہ پہ بلوچ راج ءَ جْوانیں مستاگے۔
اے مُچّی ءِ سوبمندی بلوچ ءِ سوبمندی اِنت، باید اِنت بلوچ راج وتی زور ءُ تپاکی ءَ پیش بدار اِیت انچش کہ گْوادر ءِ مُچّی مئے دیم ءَ گْوست کہ سوبمند بوت، ھما مُچّی ءِ سوب اِنت کہ راج دژمن ءُ بکشو انگت لرزگ ءَ اَنت۔
سنگتاں! مروچی اوٹ پنڈوکیں پاٹی زوال ءَ شتگ اَنت، کَسے آیانی نیمگ ءَ نہ چار اِیت ءُ ناں کہ امیتے دار اِیت، آ پاٹی بکشو ءِ دزبوج ءُ کمک کار جوڑ بیتگ اَنت، پہ وتی زاتی کٹ ءُ نپانی ھاتر ءَ روچے گوں بکشو ءَ سودایے جن اَنت ءُ راج ءِ دیم ءَ زاھر ءُ پدّر اَنت بلے انگت گْوش اَنت کہ ما بلوچ ءِ ھک ءَ چہ پارلیمنٹ ءَ گر ایں بلے ھرکس زانت کہ اے دْروگ ءُ بے بنیاد ءُ بلوچ ءَ چہ مادنیں راج ءَ گسر کنگ ءِ بے سوبیں پندلے، مروچی ھپتاد ءُ پنچ سال اِنت ھمے پندل بلوچ ءِ ھلاپ ءَ کارمرز بیان اِنت، نی اے پندل سک کْوھن بیتگ، نی اے پندل کار کنگ ءَ ھم نہ اِنت، نی اے اوٹ پنڈوکیں پاٹی پہ وتی زاتی کٹ ءُ نپاں دلگوش اَنت۔ رھم الی مری گْوش اِیت
“پرنگی آتک اَنت بولان ءَ
دینت زراں پہ جولان ءَ
ور اَنت چاہ ءَ گوں لام لیٹ ءَ
کن اَنت زالکاں گل ءُ چیٹ ءَ“
چہ رھم الی مری ءِ اِے شَیر ءَ زاھر اِنت کہ بلوچ راج اینچک کہ ھمے اوٹ پنڈوکیں پاٹیاں، ھمے راج دژمناں پہ راجدوستی ءِ نام ءَ تاوان داتگ، چو کہ بکشو ءَ، نی اے اوٹ پنڈوکیں پاٹیاں امیت ءِ دارگ بزاں کہ اھمکانی جنت ءِ وڑ ءَ اِنت!
سنگتاں! من سرپد باں کہ مروچی یک جُنزے کہ بلوچ شیرزال، مئے مات ءُ گْوھاراں مئے لاڑکیں جِنکاں کہ بندات کتگ ستا کرز اِیت، ھمے جُھد مُھکم کنگی اِنت، ھمے جھد ءِ ھمراھداری کنگی اِنت، مروچی ھمے شیرزالیں مات ءُ گْوھارانی جھد ءُ سمر اِنت کہ اوٹ پنڈوکیں پاٹیاں کسے پیماز ءِ جست ءَ ھم نکنت، ایشانی اھمیت ھلاس بیتگ، بلے راج ءَ شیوار بیگ لوٹ اِیت کہ اے پاٹی والا مرچاں بلوچ یکجھتی کمیٹی ءِ ھلاپ ءَ دْروگیں بُھتام ءُ پندل سازی کنگ ءَ اَنت۔
من اد ءَ لس پاٹی ورکر ءِ گپ ءَ نہ آں، پاٹی ورکر گوںبلوچ یکجھتی کمیٹی ءَ باکائدہ گون اَنت، پاٹی ءِ پابند نہ اَنت، انچش ما ءُ شما گْوادر ءِ مُچی ءَ دیست کہ سرجمیں سِول سوسائٹی ءَ اوٹ پنڈوکیں پاٹیانی ورنایاں، ورکراں، زالبولاں، کماشاں گوں ڈاکٹر مھرنگ ءَ ھمراھداری کت کہ وتی بلوچ ءُ بلوچیت ءِ سبوت دات، من ھما لیڈراں گْوشاں کہ آ ھمے اوٹ پنڈوکیں پاٹیانی لیڈر کہ بلوچ یکجھتی کمیٹی ءِ ھلاپ ءَ پندل سازی کن اَنت۔
سنگتاں! مروچی شمئے گْوھار ءَ، بلوچستان ءِ مکھیں مات ءَ، بلوچستان ءِ گیرت ءُ ننگ ءَ شیرزال ڈاکٹر مھرنگ ءَ کہ شمارا توار پِر جتگ باید اِنت کہ کس وتی سر ءَ مہ دُزّ اِیت پرچاکہ بلوچ ءِ پلسپہ اِنت کہ:
مات جنکانی شک ءُ آدینک اَنت
پت جنکانی ساھگ اَنت سارتیں
برات گُھارانی آھنیں پَلّ اَنت
ماں ھمک توپان ءَ وت ءَ جلّ اَنت
ھمت کنگ لوٹ اِیت، یکجاھی تپاکی لوٹ اِیت گڑا منزل ارزان بیت، سید گْوش اِیت:
راہ مئے بستگ اگاں کوہ ءُ تلار ءُ گریشگاں
گوں وتی سر پنجگاں شیری رھے بُرّاں کنیں
دیر نہ اِنت منزل ھزار گنج ءُ ھزار نازیں سید
ھمبلاں زوریں چو دورسریں کور ءَ رُمباں کنیں
دلگوش:
سنگتاں! من پیسر ءَ اے بارہ ءَ نبشتہ کتگ، مروچی ھم شمئے دلگوش ءَ لوٹاں کہ پہ مئے بلوچ شیرزالاں ”کامریڈ“ گال ءِ کارمرز کنگ رد اِنت، بازیں مردمے ھمے گال ءَ کارمرز کنت کہ پھک ءَ ردیں گالے، اے گال گوں مئے ربیدگاں ھمدپ نہ اِنت، وھدیکہ مئے گال گنج ءَ شیرزال ءِ گال ھست اِنت ما پرچا دری گالے کارمرز بکنیں کہ آ گال مئے ربیدگانی ترجمانی ءَ نکنت،
تپاکی آجوئی ءِ مانزمان اِنت
بلوچستان آجو
