شھید جھانزیب ءِ یات
نبشتہ کار: میؔران شاشانی
تاسُکیں سنگت جھانزیب تو شھید بوت ئے من ءَ یل کُت ءُ شُت ئے، تو جگر مارا تھنا کُت، تئی یات باز کاینت۔ تئی سنگت میؔران ترا باز یات کنت، تئی گپاں تئی ھُشکیں لنُٹانی کندگاں مُدام گِیر کار ایت، تئی شوکیں بالاد من ءَ باز یات کیت۔ من وھدے تئی شھیدی ءِ ھال اِش کُت من چَٹ گُنگ بوتاں، من ھُشک ءُ ھیراں بوتاں، منی دل ءَ وسوسے پیدا بوت، من آ روچ ءَ تئی ھیالانی توک ءَ اَت آں۔ منی دل ءِ توک ءَ اِے وڑ درد ھست اَت، باریں تئی مات ءِ دل چون اِنت، ھُدا زانت کنت چہ آئی ءَ ابید دگہ کَس زانت کُرت نہ کنت، آئی روچ چے وڑ ءَ روگ ءَ اَنت ھُدا بزانت۔
شاشان ءِ ھما سنگ ترا یات کنگ ءَ اَنت، شاشان ءِ پُل ھنچو گُشے گِیمُرتگ اَنت، بْیا واتر کن بہ کن کہ بےتو ابید دگہ کَس ءَ گوں اِے پُل سبز ءُ آباد نہ بنت۔ بْیا سرڈگار ءَ سبز بہ کن، زُوت بہ کن کہ تئی وداریگ اَنت۔ تئی روگ ءَ پد بازیں گِیمُرتگ ءُ ملور اَنت۔ تو وپادارے اَت ئے، ترا گوں گُلزمین ءَ مھر اَت، تو ھچبر گوں ماتیں گُلزمین ءَ بے وپائی نہ کُت۔
تئی روگ ءَ یک وتنے ویراں کُت، ترا اِشک بوتگ گوں ماتیں گُلزمین ءَ تو وتی اِشک ءِ منزل ءَ را سرجم کُت۔ تو وتی ھَک اَدا کُت گوں ماتیں زمین ءَ پرچاکہ ترا اِنچو مھر بوتگ گوں گُلزمین ءُ ھمے ھاک ءِ مھر بوتگ کہ تو وت ءَ ندر کُتگ۔
من ھمچو زان ءَ کہ تو شُت ئے باریں کُجا شُت ئے، من اِے وڑ زاناں کہ تو من ءَ تھنا کُت، بے تئ ءَ ھچ وش نہ اِنت، اِے کور ءُ شاشان ءِ ندارگ ھنچو گُش ئے تھنا اَنت۔ منی پُل ماتیں وتن ئے سالونک اِنت، پہ وتن ءَ گُلیں سرڈگار ءَ کُربان بوتگ۔
