راج ءِ پجّار ڈگار اِنت

نِبشتہ کار: کوھی بلوچ

بلوچ بَچ ءُ جَنِکاں مرچی وتی دُژمن پیشداشتگ کہ تو پہ زور مئے جُھد ءَ داشت کُت نہ کن ئے ءُ تو گوں وتی پندالاں بے سوب بوتگ ئے ءُ وتی بے سوبی ءِ نِشان ھر جاہ ءَ ایر کُرتگ اَنت۔ ما وھدے کہ یک پٹّے ءِ سر ءَ رویں گُڑا الم تئی بے سوبی مارا گِندگ ءَ کئیت، اگاں سِنگے چِست کناں تئی بے سوبی گِندگ ءَ کئیت۔ وھدے وانگجاھے ءَ رویں مارا ھمود ءَ تئی بے سوبی ءِ چیدگ گِندگ ءَ کئیت، ھمے رنگ ءَ ما تئی بے سوبی ءَ کہ گِند اِیں گُڑا ما ھمے سرپد بہ اِیں کہ ما سوبمند بوتگ اِیں، پرچا کہ اے بے سوبی تو وت پیشداشتگ من ھِچے نہ اُوں ءُ گوں من ءَ ھِچ نہ بیت۔

بلے! بژن ھمیش اِنت کہ دُژمن ءَ مرچی بلوچ وتی دُژمن کُتگ، ءُ دُژمن اے ھبر ءَ زانت ءُ شر سرپد اِنت کہ گوں بلوچ ءَ جنگ کنگ ارزان نہ اِنت۔ گوں آئی ءَ جنگ کنگ بس بلوچ ءَ گوں بلوچ ءَ میڑینگ اِنت، یکے گوں دومی ءَ ایر جنگ اِنت، گوں پلاں پِلاں زئی ءَ بندوک کنگ اِنت، گوں وانوک ءُ بے وانوکاں بندوک کنگی اِنت ءُ گوں پِلاں زُبان ءُ پِلاں دمگ ءَ گوں بندوک کنگ اِنت۔ گُڑا بلوچ راج ءَ را سرپد بوَگی اِنت ءُ دُژمن ءِ اے رِپک ءُ پندل پھمگی انت کہ دُژمن ءِ مول ءُ مُراد چے اِنت؟ دُژمن چے کنگ ءَ اِنت ءُ چے کنگ لوٹ اِیت؟

بلوچ راج ءَ را زانگ ءُ پھمگ لوٹ اِیت کہ دُژمن ءُ دُژمن ءِ داشتگیں کاسگ چٹّانی مول ءُ مُراد چے اِنت؟ دُژمن ءِ اے پندلانی پْروش دَیگ ءِ راہ کُج ءَ چِہ شوھازگی اِنت؟ دُژمن من ءَ چہ کُج ءَ پْروش دَیگ ءَ اِنت؟ وھدے کہ اے جُستاں من ءُ تو وت ءَ کن اِیں گُڑا الم من ءَ ءُ ترا وتی دوست ءُ دُژمن گِندگ ءَ کئیت اِنت ءُ ھما راہ کہ پہ آجوئی ءَ گِچین کنگ بوتگ یا ھما راہ ءَ کہ بلوچ پہ وتی وشیں بانداتے ءَ شپ ءُ روچ نہ چارگ ءَ اِنت گُڑا ھما راہ ءَ من ءُ تو چوں ھوار بہ باں ءُ اے گُلامیں زند ءَ چوں شھمات بہ کن اِیں۔

 پرچا کہ یک گُلامیں راجے ءِ ھما وھد ءَ سوبمند بیت کہ آ پہ گُلامی جنگ کنت، یکمُشت بیت، وتی رھبر ءُ رھشُون ءَ زانت، وتی دوست ءُ دُژمن ءَ زانت ءُ سرپد بیت ءُ وتی دُژمن ءِ پندلاں سرپد بیت۔ اے ھبر ءَ مُدام وتی دماگ ءِ تہ ءَ ایر بہ کن کہ وھدے یک زوراکے کئیت گڑا آ ایوک ءَ تئی زمین ءَ وتیگ نہ کنت، آ تئی زمین، زُبان، دود ءُ ربیدگانی پْروشگ ءِ جُھد کنت۔ تئی زمین ءَ بھر ءُ بانگ کنت ءُ ترا چار کُنڈاں میڑینگ لوٹ اِیت، تئی زُبان ءِ گار کنگ ءِ جُھد کنت۔ تئی دود ءُ ربیداگانی گار کنگ ءِ جُھد ءُ کوشِست کنت، بلے ترا زانگ لوٹ اِیت۔ وھدے تئی زمین چہ تئی دست ءَ شُت بزاں کہ ترا چے تئی دُرس پُلگ بوت اَنت، پرچا کہ اے دُرس گوں تئی زمین ءَ بندوک اَنت۔ پرے واستا جُھد ءُ جنگ بہ کن ءُ وتی آجوئیں زند ءِ مانزمان گُلزمین ءَ رکّین، اگاں ناں بے وتنیں راج داں دیر ءَ نہ مان اَنت۔ تو لوٹ ئے کہ من زندگ ءُ پہ مُجّتی بہ ماناں، گُڑا ڈگار ءَ پھریز۔ وھدے تئی ڈگار رکّ اِت، گُڑا تئی زُبان، دود ءُ ربیدگ ءَ ھوار توامیں راجی ھستی رکّ اَنت۔ چی ءَ کہ ابید ء ڈگار ءَ راج، راجے گْوشگ نہ بیت، پمیشکا مارا وتی راجی پجّار ماتیں گُلزمین ءِ پھازگ ءَ چونیں کہ دیمونی یے دَیَگ کپ اِیت گاماں مھتل مدار اِیں، ءُ آیوکیں پدریچ ءِ واستا درونت ءَ ھوار رُوژنائیں بانداتے بہ پلگار اِیں۔ اگاں مئے ڈگار بِل کہ ھُشک ءُ ویران اِنت، بلے مئے پجّار اِنت۔ مارا وتی پجّار رکّینگی اِنت، پرچا کہ بے پجّاریں راج راجے گْوشگ نہ بیت، ناں کہ آ زندگ مان اِیت۔ بلوچ ءِ پُسّگ کہ لوٹ اِیت من پہ مدامی زندگ ءُ ھست بہ باں، گُڑا وتی راجی ھستمان ءِ مانزمان ماتیں گُلزمین ءَ بہ ساٹ اِیت۔