نبشتہ کار: آسیہ بلوچ
چارُمی بھر:
اے درد ءِ کاروان برجاہ اِنت داں ایردستی ءِ تاموریں شپ رُوژناہ مہ بیت، پہ تاموریں شپ ءِ رُوژناہ کنگ ءَ گھگیری مارا برجم دارگی اِنت، اگاں ناں اے زندانیں درد مارا گوں وڑ وڑیں اڑ ءُ جنجالاں دیمپان کنت کہ آیانی بابت ءَ بہ گِندئے ما تنیگا نہ جیڑ اِتگ۔
اے درد ءِ نِندانک برجاہ اَت کہ چہ کولواہ وھلی ءَ لھتیں زالبُول مئے پتّر ءَ اتک ءُ سر بوت۔ چہ آیانی جُست ءُ پُرس ءَ پیسر من نہ زانت کہ اے چہ کُجام میتگ اَنت، ءُ من ھمے سما کُت کہ اے پہ ھمکُوپگی اتکگ اَنت۔ پرچا کہ اِیشاناں وتی بیگوائیں مردمانی ھِچّ وڑیں اکسے ماں پدّرائی ءَ گون نہ اَت کہ مردُم تچکی ءَ بہ زانت کہ اِیشانی کسے بیگواہ ءُ اے پہ وتی توار ءِ ھمتوار کنگ ءَ اَتکگ اَنت۔ دومی وھلی چہ آواران ءِ بازار ءَ سکا دُور اِنت، چہ دگ ءُ گاڑی نہ بوَگ ءِ سبب ءَ باز مشکل ھم دیم ءَ کئیت، بلے بلوچ راج ءِ اے بے وسیں زالبُول چہ ایردستیں زند ءِ لاچاریاں در ھم پند بُرّان ءَ وت ءَ ماں آواران ءِ بازار ءَ زھرشانی نِندانک ءَ آؤرتگ ءُ سر کُرتگ اَت۔
یک پیرزالے ءُ دگہ دو جنین آدم اِت اَنت ، اِشان ءَ وتی بیگوائیں مردم ءِ اکس ھم گون نہ اَت۔ پمیشکا من زانت نہ کُت کہ اے ھم بیگوائیں مردم ءِ کھول اَنت۔ ھمے ساھت ءَ پیرزال ءَ من ءَ توار کُرت، گُڑا من ھما پیرزال ءِ گْور ءَ شُت ءُ وش آتکی بوت آں۔ چہ وش آتک ءَ پد جُست گپت کہ امّا تو من ءَ ھیری توار کُرتگ؟، پیرزالیں ماتی ءَ پسّو دات کہ: ” منی کسانسالیں زھگ ریش ءُ بروت ھم نہ بوتگ، دو ھزار سینزدہ (2013) ءَ چہ وھلی ءَ بیگواہ کنگ بوتگ ءُ انگت گار اِنت۔ منی یازدہ سال پہ اِنتزار ءَ گْوستگ، ھر شپ ھمے جیڑاں کہ تھار ءُ بیمّناکیں شپ روچ بیت ، بلکیں روچ رُو ء زمین ءَ روژنائی گوں منی گِس ءَ دل ءَ ھم رُوژنا کنت۔ منی کسانسالیں زھگ کئیت اِنت، سُھب ءَ کہ من پاد کایاں یک برے دُرسیں نیمگ ءَ چاران ءُ کس ءَ نہ گِنداں۔ یک برے پد ءَ وتی درد ءُ دورانی تہ ءَ گار باں “۔
چر اے گپّ ءُ ھبراں پد من جُست کُرت امّا تئی زھگ ءِ اکس ترا گون اِنت؟
ماتی ءَ پہ ارسیگیں چمّے پسّو دات ءُ گْوشت: ” اِنّا! منی زھگ 2013 ءَ برگ بوتگ، ءُ اُمر ءَ کسان بوتگ۔ مئے جاگہ یک کوہ ءُ جنگلے، اُود ءَ موبائل نہ بوتگ کہ اکس ایر بہ بیت۔ من نہ زانتگ کہ منی زھگ بیگواہ بیت، من بہ زانتیں وتی زھگ ءَ را آواران ءِ بازار ءَ راہ داتگ اَت۔ آئی اکس کانچ ءَ کُرتگ اَت ءُ وتی لوگ ءِ دیم ءَ جتگ ءَ “۔
ھمے گپّ ءِ کنگ ءَ گوں ھور ماتی ءِ گپّ کپی بوت ءُ ھیڈیسکّگے جت ئے، آئی گریوگاں ھوار ھمرائیں زالبُولانی چمّ ھم ارسیگ بوت اَنت، اے درد نہ سگّیں ساھت ءَ کہ من ماتی ءِ گپ مار اِت ءُ دل ءَ جیڑ اِت، گُڑا چہ زُبان ءَ دراتک ” اُپّ! بلوچ بوَگ ءِ درد سک گْران اِنت“۔ گُڈّی ءَ مات ءِ گپّ لرزگ ءَ اِت اَنت، ھمے لرزگ لرزگ ءِ تہ ءَ گْوشت ئے: ” منی زھگ ءِ نام ءَ کاگد ءِ سر ءَ نبشتہ بہ کن اِت، سالونکیں بچّ الم روچے کئیت۔
زھرشانی ءِ سر ءَ دِگہ یک بَلُکے ھم نشتگ ءُ سرے جھل ءُ چنڈّگ ءَ اَت، من ھمے پھم اِت بلکیں نادْراہ اِنت۔ من وھدے ماتی ءِ کِرّ ءَ شُت ءُ دیست، ماتی سکا نِزور ءُ گوں لرزوکیں دستاں اکسے گون اَت ءُ دلبند ءِ سر ءَ داشتگ اَت۔ من کہ اکس دیست تہ دل ءَ وڑ وڑیں جیڑگاں سرکشّ اِت، بلے چے کن ئے کہ توامیں بلوچ راج ءِ تالہ ھمے رنگ ءَ نبیسّگ بوتگ اَت۔ من ماتی تسلّا دات ءُ اکس چار اِت، چاراں اکس ءِ سر ءَ آئی زھگ ءِ نام سوال جان (sawal jaan) ء میار نبشتہ اِنت۔ جاہ مِنند کولواہ وھلی، گار ءُ بیگوائی ءِ ڈس 2015 نبشتہ اَت۔ پہ دلجان ءِ آجوئی ءَ برجم داشتگیں زھرشانی ءَ ساڑی ئیں اے ماتی ءِ من یک تامُرے جوڑ کُرت۔ اے تامُر ٹِک ٹوک ءُ پیس بکُ ءَ شنگ کُرتگ، تامُر ءِ تہ ءَ گِندگ بیت کہ یک پیرزالیں ماتے لرزگ ءَ اِنت، اکس دل ءِ سر ءَ داشگ ءُ چمّ ارسیگ ءُ سک گمیگ اِنت، ھمیش اِنت بلوچ ءُ آئی درد چکاریں زندمان کہ ھر گام ءَ نوکیں درد ءُ گمے وش آتک کنت۔
منی دل ءَ اَت کہ من ماتی ءِ جوانیں کلوہ تامُرے جوڑ بہ کناں، بلے اے پیرزالیں ماتی ءَ گپ جت نہ کُت۔ سکا پیر ءُ نادْراہ اَت، اے ماتی ءَ باریں چینچو مشکلاں پد سپر کُرتگ ءُ زھرشانی نِندانک ءَ سر بوتگ۔ ھمے اُوست ءَ کہ منی زھگ بلکیں چہ زالمانی دست ءَ آجو بیت۔ ھمے گم اِنت کہ بلوچ مات چہ گم ءَ آزات نہ بیت، چُکّ ءِ پیدا کنگ ، پد ءَ رُودینگ ءُ کابِل کنگ، چہ لائِک کنگ ءَ پد مات دل ءَ ھمے جیڑ اِیت پیراں سری ءَ زھگ من ءَ چیٹ اِیت ، بلے بژن کہ بلوچ مات اے اُمر ءَ گِس ءَ چہ درکپگی نہ اِنت ، ھما چُکّ ءَ را کہ اے اُمر ءَ مات ءِ ھِزمت کنگی اِنت ، بلے مات یک برے پد ءَ ھما چُکّ ءِ آجوئی ءِ واستا دگ ءُ چارراہ ءِ سر ءَ در پہ در اِنت۔پمیشکا من گوں وتی نِزوریں زانت ءَ گْوشاں کہ بلوچ راج ءِ بزّگیں مات ءُ گْوھارانی دل ءِ درد ءُ بزّگیانی نبشتہ کنگ سکا گْران اِنت، بلے اے دردانی لھڑیں پاھار ءَ دل ءَ آچے روک اِنت۔ جبین چہ اندر ءَ ورگ ءَ اِنت، من کہ جیڑاں تہ سکا ملور ءُ دل بے تاھر بیت ، پمیشکا من گوں دل ءَ سوڑگ کُت کہ پہ دل ءِ دردانی اِیمن ءُ دمے تاھیر کنگ ءَ وتی بے توانیں ند ءَ کاربند ءُ نبشتہ بہ کن۔
من چہ اِد ءَ پاد اتک ءُ شُتاں، ساھتے ءَ رند یک سنگتے ءَ من ءَ چِٹّی (پرچی) دات ءُ واتر شُت، من کہ چِٹّی کہ چار اِت ” نزیر اھمد ء پتھے مھمد “ نبشتہ اَت، من زانت کہ اے ھم گار ءُ بیگوائیں مردمے بیت۔ پمیشکا من تچک ءَ ھمے سنگت ءِ کِرّ ءَ شُتاں ءُ جُست کُرت اے چِٹّی ترا کَے داتگ ؟، اِشی ءِ مردُم کدی بیگواہ بوتگ؟ کُجام ھلک ءُ میتگ ءِ مردُم ئِے؟۔
سنگت ءَ پسو دات: ” من نہ زاناں، اے من ءَ اُود ءَ نشتگیں یک ماسی یے ءَ داتگ کہ باجی ءَ را بہ دے“۔
من زھرشانی نِندانک ءَ اِنگُر آنگُر چار اِت، بلے ماسی سھرا نہ بوت۔ من بس دل ءَ چہ اُپّے کش اِت ءُ گْوشت اللہ تئی مردُم ءَ آجو بہ کنت۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ روان اِنت۔۔
