نبشتہ کار: زمان مھر
پرویز مھروان، گنوک ءُ نتُرسیں سنگتے اَت، ءُ آئی ءِ پنام ملوک اَت۔ بلے ما چہ دوستی ءَ آ ناتُو ءِ نام ءَ توار جتگ اَت۔ 4 اکتوبر 2019 ءِ سُھب اَت، مئے میتگ ءَ سورے ھست اَت۔ من گوں سالونک ءُ دگہ پنچ سنگت ءَ دیم پہ آسمی وپا ءِ اُمبوئیں ھنکین گُلیں ڈنڈار ءَ مُلّا ءِ گْور ءَ روگ ءَ اِت آں۔ چوناھیا من ھرچ سورانی سر ءَ پہ گْواہ ءِ دیگ ءَ، بزاں پہ شاھدی دیگ ءَ سکا ھُبّناک بیتگ آں کہ کُج ءَ نہ کُج ءَ من ءَ یکے گْواھی بہ کنت، ھاھاھا۔۔۔۔۔
اے بری ھم سالونک ءِ شاھداں چہ یکّے من اِت آں کہ دوشگیں شپ ءَ بانور ءِ کِرّ ءَ ما گْواھی بیتگ اَت اِیں۔مروچی مارا سالونک مُلّا ءِ کِرّ ءَ برگی ءُ آ نکاہ دیگی اَت۔ من چہ سالونک ءُ سنگتاں پیسر در کپتاں ءُ مادگ ءِ کلات ءَ اَتک آں، بلے دِل ءَ گْوشت چہ بُرزی راہ ءَ بہ رو کہ جھل ءِ کِشک ھراب اِنت۔ زمباد (زمیاد) گاڑیاں راہ کڈّ ءُ جمپ کُتگ۔ بُرزی راہ تاب اِنت، بلے مردم چہ جمپاں بَچ اِیت۔
من ءَ یک گونڈلے گون اَت، ءُ سالونک گوں دگہ سَے سنگت ءَ پُشت ءَ پَشت کپتگ اَت۔ من ءُ گونڈل کلات ءِ مُوڑ ءَ کمیں ودار کُت کہ ٹھلیں سالونک گوں سنگتاں بئیت۔ اے وھد ءَ ناتُو ءَ دوشگیں کلوہ (میسج) ءِ پسّو داتگ اَت کہ ” راھی تو مرچاں گار ئے، ھال ءُ اھوال نہ کن ئے۔ تو چے کنگ ءَ ئے ؟ “۔
من تنا وھد ءَ آئی ءِ پَسو نہ دات کہ سالونک گوں سنگتاں اَتک ءُ سر بوت، من آیاناں گْوشت شُما روان کن اِت ما کا اِیں۔ سالونک گوں سنگتاں چہ جھل کِشک ءَ شُت، من ءُ گونڈل چہ بُرزی کِشک ءَ شُتیں۔ ما پُونزگ ءِ سُنٹ ءَ مادگ ءِ کَور ءَ ایر کپگ ءَ اِت اِیں کہ دیست یک پرپٹے (سینکلے) اُوشتاتگ ءُ آئی ءِ سر ءَ کمبلے پِر۔
وھدے من نزیک ءَ شُتاں ، گُڑا پرپٹ (سینکل) پجّا آؤرت۔ ھمے دمان ءَ منی گنوکیں ناتُو کنداں کندان ءَ اَتک ءُ من ءَ امبازاں زُرت ئے ءُ گْوشگ ءَ لگ اِت: ” اڑے تو چون زانتگ من اِد ءَ آں؟ ، بیا ترا ھُدا بیار اِیت۔ من ھما اِنت مردُمے چارگ ءَ بیتگ آں کہ باریں کے چہ اے راہ ءَ کئیت۔ مارا ھِچّ گون نیست، شر اِنت کہ تو اَتک ئے۔گُٹکا ءِ نِشہ ءَ گنتر کُشت کسم اِنت ھاھاھاھاھاھا “۔
اڑے من گُڑا مروچی دگہ نیمگے ءَ روگ ءَ آں ” من آ گْوشت “۔
ناتُو ءَ گوں شھدیں بچکندے ءَ گْوشت: ” ھاں تو رو ئے! مروچی چہ اللہ ءِ کُدرتاں دست ءَ کپتگ ئے ، نی ترا روگ نیست شنکوں “۔
من آ سرپد کنگ ءِ جُھد کُت ءُ گْوشت اڑے ناتُو جان مئے میتگ ءَ سورے ھست۔ من ءَ سالونکے گون ءُ من آئی ءَ مُلّا ءِ کِرّ ءَ پہ نکاہ ءَ بَرگ ءَ آں۔ دومی گپ من پد ءَ آئی ءِ شاھداں چہ یکّے آں ھاھاھا۔ ناتُو ءَ گونڈل ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ گْوشت: ” تئی سالونک ایش اِنت بلکیں؟“۔
مئے کندگانی توار بُرز شُت، اے ساھت ءَ دِل ءَ نہ گْوشت وتی ناتُل جان ءَ یل بہ کن بلے کِشکی سرے اَت۔ بازیں راھگوازی ھمے کِشک ءَ روگ ءُ آیگ ءَ اِت اَنت۔ من ناتُو ءَ گْوشت زوت کن تو وتی کار ءَ بہ گْوش کہ من پہ تو چیز گِران ءُ کایاں کہ وھد نیست۔ سالونک چہ جھلی کِشک ءَ روگ ءَ اِنت دیم پہ وپا ءِ گُلیں ڈنڈار ءَ۔ آ تنا وھد ءَ بلکیں بیا اَنت من تئی واستا چیز گِران ءُ کا آں۔
آئی ءَ من ءَ چیزانی نام گْوشت اَنت، من زوت زوت ءَ در کپت آں۔ زانگ بوت کہ بازیں سنگتے گزّانی تہ ءَ نِشتگ، بلے من آیانی نیمگ ءَ ھِچ ھیال نہ کُت۔ زوت شُتاں چیز زُرت ءُ واتر آیگ ءَ اِت آں۔ کَور ءِ ھمے نیمگ ءَ من ءَ یکّے ءَ توار جت، من کمو پرپٹ (سینکل) رپتا سُست کُت۔ پرپٹ ءِ رپتار کہ سُست بوت من گِنداں داں ھما گزّ ءِ تھ ءِ سنگت من ءَ توار ءَ اَنت، گُڑا من ھمایانی نیمگ ءَ شُت آں۔
تہ گِنداں دیوانگیں مُرید اِنت گوں چار ءُ پنچ سنگت ءَ ۔آیاں من ءَ دیست چم اِش رُوژناہ بوت اَنت ءُ گْوشت اِش: ” اڑے بیا بیا کُرباناں، تو چہ کُج ءَ دست ءَ کپتگ ئے “۔
من وتی گپّ گوں آیاں کُت اَنت، مُرید ءَ ناتُو ءِ سر ءَ پہ مھر زھر اَتک ءُ گْوشت ئِے: ” اے گنوک ءَ شُتگ راہ گپتگ ءُ مارا ھال نہ داتگ یار، مارا زان ءَ کار نیست “۔من مُرید سرپد کُت ءُ گْوشت جگر من سک اِشتاپ آں، آئی ءَ من ءَ گْوشتگ بلے من مروچی ناگیگ آں پمیشکا، ءُ آئی ءَ من ءَ باز کارے نہ گْوشتگ۔
من چہ آیاں موکل گِپت ءُ زوت ناتُو ءِ چیز رسینت ءُ واتر بوتاں کہ سالونک منی ودار ءَ اِنت۔ پد ءَ دل ءَ گْوشت مُرید جان ءِ کِرّ ءَ برو ءُ بہ گند ئے منی روگ ءَ بلکیں دل ءَ بیار اِیت۔ من شُت ءُ مُرید جان گْوشت کہ من انوں کمیں اِشتاپ ءُ سالونک ءِ نیمگ ءَ روگ ءَ آں۔ شُما اگاں ودار کن اِت من واتر کایاں شُمئے بازاری کاراں کن آں۔ دیوانگیں مُرید ءَ مھر ءُ شکر تامیں بچکند گْوشت: ” نا نا شنکوں! اللہ ترا سلامت کنات۔ ما دگہ یکّے ءَ را گْوشت مئے کاراں کنت۔ من ترا دیست ءُ پرے واستا توار دات کہ تو یک برے شُت ئے ءُ پد ءَ زوت واتر کُت۔ من گْوشت باریں چے جیڑھے، برو شنکوں اگاں کار کپت ترا پونے، کلوھے (میسجے) کن اِیں، انوں کار نیست “۔
من چہ آیاں موکل گپت ءُ پہ اِشتاپی ڈنڈار ءَ سالونک ءِ نیمگ ءَ شُت آں دانکہ پشت مہ کپاں ءُ آ دل ءَ میار اَنت کہ من آیاناں دْرہ اِتگ ءُ باریں کُج ویل آں۔
بلے! دیوانگیں مُرید ءُ ملنگیں پرویز جان دائم یکجا اِت اَنت۔ آیاں 9 اکتوبر 2021 ءَ گوں دگہ دو جنگولیں سنگت میجر اسد پنّام ء باسد، آکل ازاب پنّام ء ریاز ءِ ھمراھی ءَ ھمے کَور ءِ تہ ءَ گوں لشکر ءَ جنگ دیان ءَ وتی تنگوئیں سر پہ راج ءُ بندیگیں سرڈگار ءِ موکگ ءُ آجوئی ءَ ندْر کُت۔ مرچی کسانیں مُدّتے گْوستگ کہ آ ماتیں گُلزمین ءِ دِلبند ءَ وشواب اَنت، بلے من ءَ سما بیت کہ آ منی راستیں کش ءَ ساڑی ءُ آیانی شھدیں کندگ ءُ ٹھکاں تیوگیں کولواہ چو ٹھلیں بانور ءَ سینگارتگ۔ پمیشکا من گُڈّی ءَ ھمے گْوشاں کہ وھد ستر زوراک بہ بیت، بلے ملنگیں پرویز ءُ آئی ھمبلاں کدی شموشت نہ کنت۔ چی ءَ کہ راج ءِ ھاتِر ءَ دیمونی داتگیں سر راج ءِ دل ءُ گْوستانک ءِ جلواہ جوڑ بہ اَنت، گُڑا کئی مجال کہ اے بالاں بہ شموش اِیت ءُ بے ھیال بہ کنت۔
